Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De reis naar het verre eiland**
Er was eens een luie hond genaamd Max. Max was een grote, harige hond met een zachte, bruine vacht die altijd in de zon lag te genieten van de warmte. Hij woonde in een gezellig huis met zijn baasje, een meisje genaamd Sophie. Sophie was dol op Max en gaf hem elke dag lekkernijen, zoals hondenkoekjes en af en toe zelfs een stukje van haar boterham. Maar wat Max het allerleukste vond, was liggen slapen op de bank of onder de grote boom in de tuin.
Op een dag zat Sophie op de grond met haar knieën opgetrokken en haar handen onder haar kin. “Max,” zei ze met een dromerige blik in haar ogen, “ik wil op avontuur! Ik wil naar een verre plek, misschien wel naar een eiland vol schatten!” Max keek op van zijn dutje en zuchtte diep. Avontuur? Dat klonk als veel werk. Maar toen hij Sophies enthousiaste gezicht zag, kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om te zeggen dat hij liever zou blijven liggen.
“Wat dacht je van… het verre eiland?” zei Sophie terwijl ze met haar vingers door het gras speelde. “Daar moeten wel schatten verborgen liggen!” Max draaide zich om en ging weer liggen. Schatzoeken? Waarom zou je dat doen als je ook gewoon kon slapen?
Maar Sophie gaf niet op. Ze sprong op en begon rond te rennen in de tuin, terwijl ze zich voorstelde dat ze al op het eiland was. “Kom op, Max! We moeten ons klaarmaken voor de reis!” Ze pakte een oude rugzak van zolder en begon deze vol te stoppen met alles wat ze nodig hadden: snacks (voor zowel haar als Max), waterflessen, een verrekijker en zelfs een boek over schelpen.
Max keek toe terwijl Sophie druk bezig was met inpakken. “Zou ik ook iets mee moeten nemen?” dacht hij bij zichzelf. Maar toen herinnerde hij zich dat hij altijd alles vergat als hij ging slapen. Dus besloot hij maar gewoon te blijven liggen.
Uiteindelijk was Sophie klaar voor hun avontuur. Ze trok Max aan zijn riem en samen gingen ze naar het strand waar ze hun ‘boot’ zouden maken – eigenlijk gewoon een grote luchtbed die ze hadden gevonden in de schuur. “Dit wordt geweldig!” riep Sophie terwijl ze het luchtbed oppompte.
Max zuchtte nogmaals; dit leek meer werk dan plezier te zijn. Maar goed, als Sophie zo blij was… Misschien zou er onderweg iets interessants gebeuren dat hem uit zijn luiheid zou trekken.
Nadat het luchtbed eindelijk opgeblazen was (en na heel wat gehijg van Sophie), stapten ze erop en duwden zichzelf weg van de kust. Het voelde alsof ze echt aan het varen waren! De zon scheen fel boven hen en er waaide een lichte bries die hun haren deed wapperen – of in Max’ geval: zijn oren.
“Wat is dat daar?” vroeg Sophie plotseling terwijl ze door haar verrekijker keek. “Is dat… is dat een eiland?” Max keek ook maar zag alleen maar water… En misschien wat drijvende takken waar hij graag op had willen liggen.
Sophie begon enthousiast te peddelen met haar handen alsof ze echt aan het roeien waren. “We komen dichterbij!” riep ze terwijl ze steeds harder peddelde.
Na wat leek op uren (maar waarschijnlijk slechts enkele minuten waren), bereikten ze eindelijk de kust van het verre eiland – of beter gezegd: een klein zandstrandje vol schelpen en krabben die snel wegkropen toen zij aankwamen.
“Hier is het dan!” zei Sophie blij terwijl ze van het luchtbed sprong en in het zand landde met een plof! Max volgde langzaam achteraan; hij had niet echt zin om te rennen of springen.
Ze begonnen meteen met zoeken naar schatten tussen de schelpen en stenen die overal lagen verspreid over het strand. Na enige tijd vond Sophie iets glinsterends tussen twee grote stenen: “Kijk, Max! Een gouden munt!”
Max kwam dichterbij gesloft om beter te kunnen kijken; eigenlijk leek het meer op iets wat iemand verloren had tijdens hun vakantie – maar goed, voor Sophie was dit natuurlijk goud waard!
“Dit is pas het begin,” zei zij enthousiast terwijl zij verder zocht tussen de rotsen en schelpen.
Terwijl zij druk bezig was met zoeken naar meer ‘schatten’, besloot Max even uit te rusten onder een palmboom die naast hen stond. Het zand voelde warm aan zijn buik terwijl hij langzaam wegdroomde…
Plotseling hoorde hij geschreeuw! Hij sprong rechtop – of tenminste zo rechtop als mogelijk voor zo’n luie hond als hem kon gaan – en zag hoe Sophie achteruit viel omdat er ineens iets uit de zee kwam!
Het bleek geen monster of iets engs te zijn, maar gewoon een grote zeehond die nieuwsgierig naar hen kwam kijken! De zeehond blafte vrolijk (ja, blaffen kan ook leuk zijn!) en zwom rondjes om hen heen.
Sophie lachte hardop: “Kijk eens hoe schattig!” En voordat Max kon protesteren sprong zij weer vooruit om samen met de zeehond te spelen in het water.
Max bleef echter veilig onder de palmboom zitten; water was nat en nat betekende vieze poten – nee bedankt!
Na veel gespetter en gelach kwam Sophie weer terug naar hem toe; drijfnat maar stralend van blijdschap: “Dit is echt geweldig! Wat denk je ervan om ons avontuur voort te zetten?”
Max zuchtte nogmaals diep; misschien kon hij nog even blijven liggen… Totdat hij plotseling besefte dat er meer zeehonden aankwamen! Dit keer waren er drie andere vrienden bijgekomen die allemaal nieuwsgierig kwamen kijken naar deze twee vreemde avonturiers!
Sophie begon opnieuw enthousiast rond te rennen; dit keer samen met alle zeehonden die vrolijk achter haar aanzwommen of huppelden over het strand.
En daar lag Max… Gewoon lekker lui onder die palmboom… Totdat één van de zeehonden besloot dat spelen leuker was dan lui liggen! Met één flinke plons spetterde deze hem helemaal nat!
Max sprong rechtop (ja hoor!) en begon nu ook mee te rennen! Wat had ik me vergist dacht hij bij zichzelf; dit avontuur bleek toch leuker dan verwacht!
Ze speelden urenlang samen totdat de zon begon onder te gaan; alles veranderde in prachtige kleuren van oranje tot paars terwijl zij moe maar gelukkig terugliepen naar hun luchtbedje.
“Wat hebben we veel beleefd vandaag,” zei Sophie tevreden terwijl zij naast hem plofte in het zand. En ondanks dat Max liever had geslapen had hij stiekem ook genoten van hun avontuur: nieuwe vrienden maken is altijd leuk!
Toen zij uiteindelijk weer terugpeddelden naar huis wist Max zeker dat dit avontuur niet vergeten zou worden – zelfs niet door iemand zoals hem die liever lui lag dan avontuurlijke dingen deed!
En zo eindigde hun reis naar het verre eiland vol verrassingen, lachen én nieuwe vrienden... En ja hoor, toen alles voorbij was kroop onze trouwe viervoeter weer lekker tegen Sophie aan voor wat welverdiende rust na al dat avontuur…
Zo zie je maar weer: soms moet je gewoon even uit je comfortzone stappen (of rollen) om iets moois mee te maken!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes