Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het grote avontuur in de sneeuw**
Op een heldere winterochtend, toen de zon zijn gouden stralen over de wereld verspreidde, zat Noah op de top van een heuvel. Het was niet zomaar een heuvel; het was De Glimlachende Heuvel, zoals de kinderen van het dorp het noemden. De heuvel had de vorm van een brede glimlach en was bedekt met een dikke laag poedersneeuw die glinsterde als diamanten. Noah, met zijn helderblauwe ogen en krullend haar, had zijn sleetje meegenomen en kon niet wachten om naar beneden te glijden.
“Kom op, Sophie!” riep hij enthousiast naar zijn beste vriendin die nog onderaan de heuvel stond. Sophie had haar lange, kastanjebruine haren in een hoge staart gebonden en droeg een felroze muts die bijna net zo groot was als zijzelf.
“Ja, ja! Ik kom eraan!” antwoordde ze met een lach terwijl ze haar handschoenen goed aandeed. “Maar ik ben nog niet klaar! Ik moet mijn speciale sneeuwbal maken!”
Noah rolde met zijn ogen. “Sneeuwballen maken is voor watjes! Kom gewoon naar boven!”
Maar Sophie had al besloten dat ze dit avontuur iets spannender wilde maken. Ze begon ijverig sneeuw te verzamelen en maakte een enorme sneeuwbal die groter was dan haar hoofd. Toen ze eindelijk klaar was, keek ze trots naar haar creatie.
“Zie je? Dit is geen gewone sneeuwbal,” zei ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. “Dit is de Super Sneeuwbal!”
Noah grijnsde. “Oké, maar als je klaar bent met je ‘super’ sneeuwbal, dan gaan we echt naar beneden!”
Sophie knikte en samen begonnen ze aan hun afdaling. Ze gleden naar beneden als twee raketten, met hun handen in de lucht en gelach dat door de lucht weerkaatste. Maar halverwege hun rit gebeurde er iets onverwachts: Noah’s sleetje kwam vast te zitten in een hoop sneeuw.
“Wat nu?” vroeg hij terwijl hij zich omdraaide naar Sophie.
“Wacht even,” zei Sophie terwijl ze haar Super Sneeuwbal omhoog hield. “Ik heb misschien wel een idee!” En zonder verder na te denken gooide ze haar sneeuwbal recht op Noah’s sleetje.
Met een plof explodeerde de sneeuwbal in duizenden kleine vlokken die als sterren uit elkaar spatten! Maar in plaats van dat het sleetje weer loskwam, gebeurde er iets vreemds: er verscheen een glinsterend pad dat leidde naar het bos aan de andere kant van De Glimlachende Heuvel.
“Noah! Kijk!” riep Sophie vol verwondering.
“Nooit eerder gezien,” zei Noah terwijl hij voorzichtig het pad betrad. Het leek wel alsof het hen uitnodigde voor een avontuur dat nog nooit eerder was meegemaakt.
Ze volgden het pad dat hen diep het bos in leidde. De bomen waren bedekt met dikke lagen sneeuw en leken wel te fluisteren terwijl de wind door hun takken waaide. Plotseling hoorden ze iets achter zich – het klonk als gescharrel en gekraak.
“Wat is dat?” vroeg Sophie nerveus terwijl ze zich omdraaide.
“Ik weet het niet,” antwoordde Noah met gefronste wenkbrauwen. Hij voelde zich alsof hij plotseling detective was geworden in zijn eigen mysterieus verhaal. “Laten we kijken.”
Ze keken achterom en zagen tot hun verbazing een klein wit konijntje dat hen nieuwsgierig aanstaarde met grote, ronde ogen.
“Een konijntje!” riep Sophie blij uit. “Hij lijkt wel verdwaald.”
Noah knielde neer en stak zijn hand uit naar het konijntje. “Hé daar, kleine vriend,” fluisterde hij zachtjes. Het konijntje kwam dichterbij en snuffelde aan Noah’s hand voordat het zich plotseling omdraaide en weghuppelde in de richting van het mysterieuze pad.
“Volg hem!” zei Sophie enthousiast terwijl ze achter het konijntje aan rende.
Ze volgden het schattige beestje door dichte bossen vol glinsterende sneeuwvlokken totdat ze bij een open plek kwamen waar iets ongelooflijks gebeurde: er stond een enorme ijssculptuur van een kasteel!
“Wauw!” zei Noah ademloos terwijl hij naar het kasteel keek dat schitterde onder de zonnestralen zoals geen ander gebouw ooit gedaan had.
Het konijntje sprong opgewonden rondjes om hen heen alsof het hen uitnodigde om dichterbij te komen.
“Denk je dat we binnen kunnen kijken?” vroeg Sophie nieuwsgierig.
“Noah the Detective zegt: laten we dat doen!” antwoordde Noah dramatisch terwijl hij zijn handen op zijn heupen plaatste zoals echte detectives doen in films.
Ze liepen voorzichtig naar binnen door grote ijzige poorten die openzwaaiden bij hun aanraking – alsof zelfs de poorten hen verwelkomden! Binnenin waren er gangen vol prachtige ijsbeelden van dieren die leken te dansen onder magische lichten die overal flonkerden.
Plotseling hoorden ze weer gescharrel – dit keer klonk het dichterbij dan ooit tevoren!
“Ik denk dat we niet alleen zijn,” fluisterde Noah nerveus terwijl hij voorzichtig verder liep met Sophie aan zijn zijde.
In één van de kamers zagen ze iets wat eruitzag als voetstappen… maar deze waren niet gemaakt door mensen of dieren; deze waren gemaakt van ijs!
“Wat zou dit kunnen betekenen?” vroeg Sophie vol spanning terwijl haar hart sneller klopte van nieuwsgierigheid en angst tegelijk.
Noah knikte ernstig; dit was inderdaad mysterieus! Hij besloot dichterbij te kijken toen plotseling… BAM! De deur achter hen viel dicht!
“Noah!” gilde Sophie geschrokken terwijl ze zich snel omdraaide naar de gesloten deur. “We zitten gevangen!”
“No worries! We moeten gewoon rustig blijven,” zei Noah kalm, hoewel ook hij voelde hoe adrenaline door zijn lichaam gierde. Hij keek rond in de kamer – misschien konden ze ontsnappen via één van deze prachtige ijzige ramen?
Terwijl zij zochten naar oplossingen hoorde zij ineens gelach – vrolijk gelach!
“Wat is daar aan de hand?” vroeg Sophie verbaasd toen zij samen verder liepen richting waaruit geluid kwam…
Tot hun verbazing kwamen zij terecht bij wat leek op een feestzaal vol vrolijke ijsfiguren die dansten en zongen rondom enorme tafels vol lekkernijen gemaakt van snoep-ijs!
“We hebben gasten!” riep één van hen vrolijk uit toen hij hen zag binnenkomen – dit bleek geen andere dan Koning IJs zelf te zijn!
Koning IJs had lange witte baarden die leken op druppels smeltend ijs en droeg een kroon gemaakt van glinsterende kristallen.
“We dachten al dat jullie nooit zouden komen! Welkom op ons winterfeest!” zei hij vrolijk terwijl hij hen uitnodigde om deel uit te maken van hun feestelijke bijeenkomst vol muziek, dansen en lekkernijen!
Noah en Sophie keken elkaar aan – dit avontuur werd veel spannender dan zij ooit hadden durven dromen! Ze genoten volop mee; aten snoep-ijsjes tot hun buikjes pijn deden, dansten samen met alle ijsfiguren totdat zij moe waren…
En toen… na uren plezier… wisten zij dat zij moesten gaan voordat alles weer zou smelten of verdwijnen…
Koning IJs gaf hen elk nog één laatste snoep-ijsje mee als aandenken aan dit geweldige avontuur voordat zij terugkeerden via hetzelfde magische pad terug naar De Glimlachende Heuvel waar alles begon…
Toen zij eindelijk buiten stonden onder helderblauwe lucht voelden zij zich gelukkig maar ook verdrietig omdat alles zo snel voorbij was gegaan…
“We moeten terugkomen volgend jaar,” zei Noah vastberaden terwijl hij dacht aan alle avonturen die nog zouden komen…
Sophie knikte instemmend; “En wie weet wat voor meer geheimen er nog verborgen liggen hier?”
Met die woorden namen zij afscheid van De Glimlachende Heuvel voor nu – wetende dat iedere winter nieuwe avonturen zou brengen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes