Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verhalenverteller uit het Dorp**
In een wereld waar de sterren als glinsterende juwelen aan de hemel hingen, lag een open veld dat zich uitstrekte als een groen tapijt, bezaaid met kleurrijke bloemen. Het was een plek waar de zon zijn gouden stralen overheen liet glijden en de wind zachtjes door het gras fluisterde. Hier, in dit uitgestrekte landschap, bevond zich het dorpje Eldergrove. Maar Eldergrove was niet zomaar een dorp; het was een plek vol geheimen en verhalen die door de lucht zweefden als de vlinders die van bloem naar bloem dansten.
Ik ben Minoes, een nieuwsgierige kat met een vacht zo zwart als de nacht en ogen die glinsteren als sterren. Mijn dagen breng ik door met het verkennen van elke hoek van Eldergrove, maar vandaag voelde anders. De lucht was gevuld met spanning en nieuwsgierigheid, alsof er iets bijzonders op het punt stond te gebeuren.
Terwijl ik over het veld slenterde, viel mijn blik op een groep kinderen die zich verzameld hadden rond een oude man met een lange grijze baard. Zijn naam was Arlo, en hij stond bekend als de verhalenverteller van het dorp. Arlo had de gave om woorden te weven tot betoverende verhalen die zelfs de meest onverschrokken katten zoals ik in vervoering brachten.
“Kom dichterbij!” riep hij met zijn warme stem terwijl hij zijn handen omhoog hield om ons te begroeten. “Vandaag vertel ik jullie over de verloren stad van Lumeria!”
De kinderen keken elkaar aan met grote ogen vol verwachting. Yannick, een jongen met krullend haar en altijd vol energie, sprong enthousiast naar voren. “Wat is er zo bijzonder aan Lumeria?” vroeg hij terwijl hij op zijn tenen ging staan om beter te kunnen zien.
Arlo glimlachte geheimzinnig en begon te vertellen: “Lumeria was eens een stad vol magie en wonderen, verborgen achter hoge bergen en dichte bossen. De inwoners waren meesters in het maken van betoverde voorwerpen die dromen konden vervullen.” Zijn stem nam een dromerige toon aan terwijl hij ons meenam naar deze mysterieuze plek.
Liv, een meisje met lange vlechten en ogen die straalden als sapphires, luisterde aandachtig. “Maar waarom is Lumeria verloren gegaan?” vroeg ze zachtjes.
“Ah,” zei Arlo terwijl hij zijn vinger omhoog stak alsof hij ons iets heel belangrijks ging vertellen. “Dat is het geheim! De stad verdween op mysterieuze wijze toen haar inwoners hun magie gebruikten voor egoïstische doeleinden. De bergen sloten zich om hen heen en sindsdien is Lumeria nooit meer gezien.”
De kinderen keken elkaar aan met verbazing; hun verbeelding werd aangewakkerd door Arlo’s woorden. Ik kon niet anders dan me bij hen voegen in hun verwondering. Wat zou er gebeuren als we Lumeria zouden vinden? Zou er echt magie bestaan?
“Wat moeten we doen om Lumeria terug te vinden?” vroeg Yannick vastberaden.
Arlo leunde naar voren alsof hij ons iets heel belangrijks ging toevertrouwen. “Er is slechts één manier,” zei hij fluisterend. “Je moet geloven in de kracht van verhalen.”
Die avond besloot ik dat ik meer wilde weten over deze verloren stad. Terwijl de maan hoog aan de hemel stond en haar zilveren licht over het veld verspreidde, sloop ik stilletjes weg van mijn huisje onder de veranda van Liv’s ouders. Ik volgde het pad dat naar de bergen leidde; misschien kon ik zelf wel iets ontdekken over Lumeria.
De nacht was stil behalve voor het zachte geritsel van bladeren in de wind en mijn eigen pootjes die voorzichtig over het pad tikten. Hoe verder ik liep, hoe meer ik me afvroeg of er echt magie bestond of dat alles slechts verzinsels waren van oude mannen zoals Arlo.
Na urenlang wandelen bereikte ik eindelijk de voet van de bergen waar volgens Arlo’s verhaal Lumeria verborgen zou liggen. De sterren leken helderder dan ooit boven me te stralen terwijl ik omhoog keek naar de imposante pieken die tegen de nachtelijke lucht afstaken.
Plotseling hoorde ik stemmen! Voorzichtig sloop ik dichterbij om te zien wie daar waren. Tot mijn verbazing ontdekte ik Yannick en Liv! Ze stonden samen bij een grote rotsformatie waar vreemde symbolen op gekerfd waren.
“Wat doen jullie hier?” miauwde ik nieuwsgierig terwijl ik uit mijn schuilplaats stapte.
Yannick draaide zich om met grote ogen vol verrassing toen hij mij zag verschijnen. “Minoes! We kwamen hierheen omdat we wilden kijken of we iets konden vinden dat ons zou helpen Lumeria terug te brengen!”
Liv knikte enthousiast terwijl ze naar de symbolen wees. “Kijk! Misschien zijn dit aanwijzingen!” Haar vingers gleden over de vreemde tekens alsof ze ze kon begrijpen.
Ik sprong op hun schouder zodat ze me niet zouden vergeten tijdens hun zoektocht naar avontuur – want wat is er nu leuker dan samen verhalen tot leven brengen?
We bestudeerden samen elk teken op de rotsen totdat we plotseling iets ontdekten: één symbool leek op dat wat Arlo had getekend tijdens zijn verhaal! Het was alsof we dichter bij Lumeria kwamen dan ooit tevoren!
Terwijl we verder zochten naar meer aanwijzingen, vertelde Yannick ons verhalen over wat hij dacht dat er gebeurd kon zijn in Lumeria: hoe mensen samenwerkten om wonderlijke dingen te creëren of hoe ze misschien zelfs konden vliegen dankzij hun magie.
Liv voegde haar eigen fantasieën toe: “Misschien hadden ze ook dieren zoals wij – maar dan nog slimmer!” Ze lachte terwijl ze me aankeek; natuurlijk vond ze katten geweldig!
Uren gingen voorbij zonder dat we het merkten totdat we uiteindelijk moe maar voldaan besloten terug te keren naar Eldergrove voordat daglicht ons zou verrassen.
Terug bij het open veld voelde alles anders aan; onze harten klopten sneller door onze avonturen onder sterrenhemel vol dromen en mogelijkheden – net zoals Arlo had gezegd: geloof in verhalen kan je leiden naar onbekende werelden!
En zo keerden Yannick, Liv en ik terug naar ons dorpje Eldergrove – niet alleen als kinderen maar ook als dromers die wisten dat zelfs verloren steden soms weer gevonden kunnen worden… zolang je maar gelooft in magie én elkaar!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes