Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Yara En De Dansende Schaduwen In Het Bos**
Aan de oever van het meer, waar het water als een spiegel de lucht weerspiegelde, zat Yara met haar benen in het koele water. De zon was al ondergegaan, maar de lucht was nog steeds gevuld met een warme gloed. Het meer was haar toevluchtsoord, een plek waar ze kon ontsnappen aan de drukte van het dorp en de verwachtingen die op haar schouders rustten. Ze had altijd al een fascinatie gehad voor de natuur, voor de manier waarop alles met elkaar verbonden was. De bomen fluisterden geheimen die alleen zij leek te verstaan.
Yara had een vriendengroep die bestond uit Mats en Nelle. Mats was altijd in voor avontuur; zijn ogen glinsterden als hij over zijn dromen sprak om de wereld te verkennen. Nelle daarentegen had een rustige ziel, ze hield van tekenen en schilderen, en vaak zat ze naast Yara met haar schetsboek in haar schoot terwijl ze de schoonheid om hen heen vastlegde.
“Wat denk je dat er onder het water leeft?” vroeg Mats terwijl hij met zijn voeten door het water plonste. Zijn stem klonk als muziek in Yara’s oren, vol nieuwsgierigheid en onschuld.
“Misschien wel vissen die dromen,” antwoordde Yara met een glimlach. “Dromen van verre landen en sterrenstelsels.”
Nelle keek op van haar schetsboek en grinnikte. “Of misschien wel schaduwen die dansen onder het oppervlak.”
De drie vrienden lachten samen, maar er was iets in Nelle’s woorden dat bleef hangen in Yara’s gedachten. Wat als er echt iets bijzonders onder het water leefde? Iets dat hen zou kunnen meenemen op een avontuur? De gedachte maakte haar hart sneller kloppen.
Die avond besloten ze om hun verbeelding te laten spreken. Ze zouden naar het bos gaan dat zich aan de andere kant van het meer bevond. Het bos stond bekend om zijn hoge bomen en dichte takken, maar ook om de dansende schaduwen die zich tussen de stammen leken te verbergen wanneer de maan hoog aan de hemel stond.
“Laten we gaan,” zei Mats enthousiast terwijl hij zich oprichtte. “Ik wil die schaduwen zien!”
Nelle knikte instemmend, maar Yara voelde een sprankje angst in haar buik. Wat als ze iets tegenkwamen dat ze niet konden begrijpen? Maar tegelijkertijd voelde ze ook een onweerstaanbare drang om te ontdekken wat er achter die dichte bomen lag.
Ze maakten hun weg naar het bos, hun stemmen weerklonken tussen de bomen terwijl ze lachten en verhalen vertelden over wat hen te wachten stond. De maan scheen helder boven hen, en toen ze eindelijk bij de rand van het bos arriveerden, leek alles stil te vallen.
De eerste stappen in het bos waren magisch; elke stap zorgde ervoor dat takken kraakten onder hun voeten en bladeren fluisterden als oude vrienden die elkaar begroeten na lange tijd apart geweest te zijn. De lucht was fris en vulde hun longen met nieuwe energie.
“Wat is dat?” vroeg Nelle plotseling terwijl ze naar iets wees dat tussen twee bomen flitste.
Yara volgde haar blik en zag wat leek op een schaduw die danste tussen de stammen. Het bewoog snel en elegant, alsof het zich aanpaste aan elke beweging van hen drieën.
“Het is gewoon een schaduw,” zei Mats nonchalant terwijl hij verder liep. Maar Yara kon niet stoppen met kijken; er was iets betoverends aan deze schaduw die hen leek uit te nodigen om dichterbij te komen.
Ze volgden het spel van licht en donker door het bos totdat ze bij een open plek kwamen waar de maan helder scheen op een cirkelvormige ruimte vol bloemen die glinsterden als sterren op aarde.
“Dit is prachtig,” fluisterde Nelle terwijl ze zich omdraaide om alles in zich op te nemen.
Mats knielde neer bij enkele bloemen en begon voorzichtig aan één ervan te ruiken. “Ik heb nog nooit zoiets gezien.”
Yara voelde hoe haar hart sneller klopte toen ze opnieuw naar de dansende schaduw keek. Het leek nu dichterbij dan ooit tevoren; bijna tastbaar in zijn bewegingen. Ze besloot dichterbij te komen, aangetrokken door iets dat ze niet kon uitleggen.
Toen Yara dichterbij kwam, merkte ze pas echt hoe bijzonder deze schaduw was: hij had geen vaste vorm of kleur; hij veranderde voortdurend zoals wolken in de lucht of golven op zee. Het leek bijna alsof deze schaduw zelf leefde – vrij van alle beperkingen – net zoals zijzelf soms verlangde naar vrijheid.
“Yara!” riep Mats vanuit zijn positie bij de bloemen toen hij merkte dat zij verder weg liep dan gepland. “Waar ga je heen?”
“Ik wil weten wat deze schaduw is!” riep Yara terug zonder zich om te draaien.
Nelle volgde haar snel; er was iets in Yara’s ogen dat Nelle niet kon negeren – misschien wel dezelfde hunkering naar avontuur die ook Mats zo kenmerkte.
De drie vrienden stonden nu samen voor deze mysterieuze verschijning, hun ademhaling synchroon met elkaar terwijl ze keken naar wat voor hen danste: geen angstaanjagend monster of geheimzinnig wezen – maar simpelweg een spel van licht en duisternis dat hen uitnodigde om deel uit te maken van iets groters dan henzelf.
En daar stonden ze dan: drie vrienden verbonden door hun nieuwsgierigheid en verlangen naar ontdekking – zonder enige verwachting of oordeel over wat dit moment zou betekenen voor hun levens of vriendschap.
De nacht vorderde verder terwijl zij samen dansten met deze ongrijpbare schaduw – vrij van zorgen of angsten – enkel genietend van elkaars gezelschap onder het sterrenhemel boven hen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes