Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Sam en de Tijdmachine**
In een klein, levendig stadje dat zich als een kleurrijke schuilplaats tussen de heuvels had genesteld, stond een oude brug. Deze brug, met zijn verweerde stenen en kronkelige leuningen, was niet zomaar een brug; het was een plek waar verhalen samenkwamen. De brug verbond twee delen van de stad, maar ook twee tijdperken. Aan de ene kant lag het moderne leven met zijn drukke straten en flitsende neonlichten, terwijl aan de andere kant de echo's van het verleden weerklonken in de smalle steegjes en historische gebouwen.
Het was op een zonnige middag dat Sam, een jongen met een sprankelende glimlach en altijd een beetje modder op zijn schoenen, besloot om naar de brug te gaan. Sam had altijd al een fascinatie voor geschiedenis gehad. Hij kon urenlang luisteren naar verhalen over ridders en kastelen, maar wat hij het meest wilde ontdekken was hoe het zou zijn om zelf door de tijd te reizen.
Terwijl hij op de brug stond en naar beneden keek naar het kabbelende water dat onder hem doorstroomde, hoorde hij plotseling iemand achter zich roepen. "Hé Sam! Wacht op mij!" Het was Maike, zijn beste vriendin. Ze had haar lange haren in een hoge staart gebonden en haar ogen glinsterden van enthousiasme.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg ze terwijl ze naast hem kwam staan.
"Ik dacht na over tijdreizen," antwoordde Sam met glinsterende ogen. "Stel je voor dat we terug konden gaan naar de tijd van de dinosaurussen of zelfs naar de middeleeuwen!"
Maike lachte. "Dat klinkt geweldig! Maar hoe zouden we dat moeten doen?"
Sam haalde zijn schouders op. "Misschien kunnen we iets maken? Een soort tijdmachine?"
Maike's ogen lichtten op bij die gedachte. "Laten we het proberen! We hebben vast wel spullen liggen in mijn schuur."
En zo begonnen ze hun avontuur. Ze renden naar Maike's huis, waar haar schuur vol stond met oude meubels, gereedschap en allerlei rommel die ze ooit had verzameld. Terwijl ze door de schuur snuffelden, kwamen ze allerlei interessante dingen tegen: oude fietsen zonder banden, houten planken die ooit deel uitmaakten van een speelhuisje en zelfs een paar lege blikken verf.
"Wat dacht je van deze?" vroeg Maike terwijl ze met haar hand wees naar een grote kartonnen doos die in een hoek stond.
"Perfect!" zei Sam enthousiast. "We kunnen er ramen in maken en misschien zelfs wat knoppen toevoegen."
Urenlang waren ze bezig met hun creatie. Ze knipten, plakken en schilderden tot hun handen vol verf zaten en hun gezichten bedekt waren met spetters van hun eigen kunstwerk. Uiteindelijk stonden ze trots voor hun 'tijdmachine', die meer leek op een kleurrijke kartonnen doos dan op iets dat daadwerkelijk door de tijd kon reizen.
"Nu moeten we alleen nog bedenken hoe we hem kunnen laten werken," zei Maike terwijl ze haar hoofd schuin hield.
Sam dacht diep na. "Misschien moeten we gewoon doen alsof? We kunnen onszelf voorstellen dat we al in het verleden zijn."
Maike knikte enthousiast. "Ja! Laten we beginnen!"
Ze stapten samen in hun kartonnen doos en sloten hun ogen stevig dicht. Met veel enthousiasme begonnen ze te tellen: "Drie... twee... één... Tijdreis!"
Toen ze hun ogen weer openden, stonden ze nog steeds op dezelfde plek – maar alles voelde anders aan. De lucht rook zoetig naar versgebakken brood en er klonk muziek in de verte; geen moderne popmuziek maar vrolijke klanken van luitspelers.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Sam verwonderd terwijl hij om zich heen keek.
Maike trok hem aan zijn arm en wees naar beneden bij de brug: "Kijk daar!"
Voor hen bevond zich niet langer het moderne stadje maar een bruisend middeleeuws dorp vol mensen in kleurrijke kledij die druk bezig waren met hun dagelijkse bezigheden: marktkramen vol groenten, ambachtslieden die druk aan het werk waren en kinderen die speelden tussen de huizen.
"Dit is ongelooflijk!" fluisterde Sam terwijl hij als betoverd om zich heen keek.
Ze besloten om verder te verkennen en liepen hand in hand over het dorpsplein waar mensen hen vriendelijk begroetten. Het voelde alsof ze echt terug in de tijd waren gereisd; alles was zo levendig!
Na enige tijd kwamen ze bij een kraampje waar heerlijke geuren vandaan kwamen – versgebakken brood! Een vrolijke kokkin stond achter het kraampje te werken met bloem op haar gezicht en blosjes op haar wangen.
"Hoi daar! Willen jullie wat proeven?" vroeg ze met een brede glimlach terwijl ze hen uitnodigend toeknikte.
Sam's maag rommelde meteen bij die geurige belofte van lekkernijen. "Ja graag!" riep hij enthousiast.
De kokkin gaf hen elk een warm stuk brood dat nog dampte vanuit de oven. Terwijl zij genoten van hun traktatie vertelde zij hen verhalen over het leven in deze tijd – hoe belangrijk voedsel was voor iedereen en hoe elke maaltijd werd bereid met liefde.
"Jullie lijken wel uit verre landen te komen," merkte zij lachend op toen zij hen zag genieten van hun broodjes.
Maike lachte verlegen terug: “We komen uit… eh… heel ver weg!”
De kokkin knikte begrijpend zonder verder vragen te stellen; misschien vond zij het wel leuk om even te fantaseren over vreemde landen waar kinderen zoals Sam en Maike vandaan kwamen.
Na wat meer rondwandelen besloten Sam en Maike terug te keren naar hun 'tijdmachine'. Het idee alleen al maakte hen blij; dit avontuur zou nooit vergeten worden!
Terug bij hun kartonnen doos keken ze elkaar aan met grote ogen vol vreugde: “Dit was geweldig!” zei Maike stralend.
“Ja,” antwoordde Sam terwijl hij nog steeds nagenoot van het warme broodje dat hij had gegeten. “Maar ik vraag me af of we ook weer terug kunnen.”
“Laten we gewoon opnieuw tellen!” stelde Maike voor.
En zo deden ze opnieuw wat eerder werkte: “Drie… twee… één… Tijdreis!”
Met één grote sprongetje stonden ze weer veilig terug op hun vertrouwde plek bovenop de oude brug – alles leek hetzelfde als eerder; dezelfde lucht, dezelfde geluiden – maar nu hadden zij iets bijzonders meegemaakt dat niemand anders kende dan henzelf.
“Wat nu?” vroeg Maike nieuwsgierig terwijl zij samen over het water keken dat onder hen stroomde.
“Ik weet niet,” zei Sam nadenkend terwijl hij speelde met zijn modderige schoenen. “Maar ik weet zeker dat er nog veel meer avonturen wachten.”
En zo gingen Sam en Maike verder met dromen over nieuwe ontdekkingen – niet omdat er magie of geheimen waren om te ontrafelen – maar simpelweg omdat vriendschap zelf al genoeg avontuur bood om samen doorheen te reizen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes