Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Grote Avontuur in het Sneeuwland**
De lucht was een diepblauwe deken, met hier en daar een wolk die als een zachte pluk watten voorbij dreef. De houten schuur stond er trots bij, omringd door een zee van glinsterende sneeuw. Het was geen gewone schuur; het was de plek waar dromen en avonturen samenkwamen. De schuur had een rieten dak dat als een oude hoed op het hoofd van een wijze man leek te rusten. Jesse, met zijn wilde krullen en sprankelende ogen, stond naast de schuur en blies op zijn saxofonist, terwijl de klanken als warme adem door de koude lucht dansten.
“Kom op, Lena! Dit is het perfecte moment!” riep Jesse terwijl hij zijn instrument aan zijn lippen drukte. De noten stroomden uit de sax als vloeibare sterren die in de lucht explodeerden. Lena, met haar levendige geest en onrustige handen, kwam aangelopen. Haar ogen glinsterden van nieuwsgierigheid en avontuur.
“Wat heb je nu weer in gedachten?” vroeg ze met een glimlach die haar hele gezicht verlichtte.
“Een sneeuwballengevecht? Of misschien kunnen we iets bouwen? Een iglo?” Jesse’s enthousiasme was aanstekelijk, maar Lena voelde al dat ze niet lang kon stilzitten. Haar ADHD zorgde ervoor dat ze altijd op zoek was naar iets om haar handen bezig te houden.
“Laten we iets groots doen,” zei ze plotseling. “Iets dat niemand ooit heeft gedaan!”
Jesse stopte met spelen en keek haar aan, zijn ogen vol vragen. “Wat bedoel je?”
“We gaan naar het Sneeuwland!” zei Lena met een dramatische flair. “Ik heb gehoord dat er achter die heuvels een geheimzinnige wereld ligt vol magie en avontuur.”
Jesse’s hart sloeg sneller bij het idee van avontuur. “Sneeuwland? Dat klinkt geweldig! Maar hoe komen we daar?”
Lena wees naar de oude slee die naast de schuur lag, bedekt onder een dikke laag sneeuw. “Met deze! We kunnen hem gebruiken om naar Sneeuwland te reizen!”
Ze trokken samen de slee uit de sneeuw en maakten hem klaar voor vertrek. Terwijl Jesse nog even op zijn sax speelde om hun moed te verzamelen, voelde hij de spanning in de lucht toenemen.
“Ben je er klaar voor?” vroeg hij terwijl hij zich naast Lena op de slee nestelde.
“Altijd!” antwoordde ze enthousiast.
Met een duw van hun voeten gleden ze over het glinsterende sneeuwoppervlak, hun gelach weerklonk als muziek in de winterlucht. De wereld om hen heen veranderde snel; bomen werden vlekken van wit en blauw terwijl ze verder weg van hun vertrouwde omgeving raasden.
Na enkele minuten gleden ze over een heuveltop en zagen voor hen een adembenemend uitzicht: Sneeuwland strekte zich uit als een eindeloze oceaan van wit, bezaaid met fonkelende kristallen die als sterren schitterden in het zonlicht.
“Wauw,” fluisterde Jesse terwijl hij zijn sax even liet rusten om het moment te waarderen.
Lena sprong van de slee af en rende vooruit, haar handen wijd open alsof ze wilde vliegen. “Kijk daar!” riep ze terwijl ze naar iets wees dat tussen twee grote dennenbomen verscholen lag.
Ze renden samen naar voren en ontdekten een enorme ijsgrot die eruitzag alsof hij rechtstreeks uit een sprookje kwam. De ingang was versierd met glinsterende ijspegels die als diamanten schitterden in het licht.
“Zullen we naar binnen gaan?” vroeg Jesse met enige aarzeling.
“Natuurlijk! Wat is er te verliezen?” zei Lena vastberaden terwijl ze al naar binnen stapte zonder verder na te denken.
Binnenin was het koel maar niet onaangenaam; het licht weerkaatste op de wanden van ijs en creëerde prachtige patronen die leken te dansen voor hun ogen. Ze liepen verder totdat ze in een grote centrale ruimte kwamen waar enorme ijskristallen hingen zoals stalactieten aan het plafond.
“Dit is ongelooflijk!” zei Jesse terwijl hij rondkeek, zijn sax vergeten in zijn handen.
Plotseling hoorden ze geritsel achter hen. Ze draaiden zich om en zagen iets bewegen in de schaduw – iets groot en harig!
Lena greep Jesse’s arm vast toen er langzaam een enorme sneeuwman tevoorschijn kwam, maar deze was anders dan alle andere sneeuwmannen die ze ooit hadden gezien; hij had grote vriendelijke ogen gemaakt van zwarte stenen en zijn mond leek altijd te glimlachen.
“Hoi daar!” zei de sneeuwman met een diepe stem die klonk als donder onderbroken door vrolijke muzieknoten. “Welkom in mijn grot! Ik ben Frosty.”
Jesse kon niet geloven wat hij hoorde; dit was geen gewone sneeuwman! “Frosty? Wat doe je hier?”
“Ik ben hier om ervoor te zorgen dat Sneeuwland altijd magisch blijft,” antwoordde Frosty terwijl hij zich rechtop zette, wat hen nog meer verbaasde omdat sneeuwmannen normaal gesproken niet konden bewegen zoals mensen dat deden.
Lena sprong enthousiast omhoog: “Kunnen we helpen? We willen graag avonturen beleven!”
Frosty lachte hartelijk: “Natuurlijk! Maar eerst moeten jullie me helpen mijn verloren ster terug te vinden.”
“Een verloren ster?” vroeg Jesse nieuwsgierig.
“Yes! Het is mijn bron van magie,” legde Frosty uit terwijl hij hen leidde naar achteren in de grot waar verschillende deuren waren gemaakt van ijs. “Zonder deze ster kan ik Sneeuwland niet beschermen.”
De kinderen keken elkaar aan vol verwachting; dit was precies wat ze zochten – avontuur!
Frosty opende voorzichtig één van de deuren en onthulde een gang vol kleurrijke lichten die flonkerden als vuurvliegjes in de nacht. Ze volgden hem door deze gang totdat ze bij een andere deur kwamen – deze keer gemaakt van puur kristal dat schitterde als diamanten onder zonlicht.
“Hierachter ligt mijn ster,” zei Frosty zachtjes voordat hij voorzichtig opendeed wat hen deed verblinden door al het licht dat eruit straalde.
Achter deze deur bevond zich echter niet alleen één ster; er waren honderden sterren die rondzweefden alsof ze dansten op muziek die alleen zij konden horen!
“Oh wow!” fluisterde Lena vol ontzag terwijl haar vingers bijna automatisch naar één specifieke ster reikten – groter dan alle anderen met kleuren zo levendig dat je zou denken dat je droomt.
Maar net toen haar hand bijna contact maakte met deze bijzondere ster, kwam er plotseling donkerte over hen heen – iets duisters had zich genesteld tussen hen!
Een schaduwachtige figuur verscheen tussen hen: “Wat doen jullie hier?” klonk er dreigend vanuit het niets – dit kon geen goed teken zijn!
Jesse voelde adrenaline door zijn lichaam stromen; dit was geen tijd voor angst! Hij pakte snel zijn saxofon weer vast: “We komen om Frosty’s ster terug te halen!”
De schaduw lachte spottend: “Denk je echt dat jullie zo gemakkelijk kunnen winnen?”
Maar voordat iemand kon reageren begon Jesse improviserend muziek te spelen – noten vloog door lucht alsof elke toon hem sterker maakte tegen deze duistere kracht!
Lena deed mee door ritmisch mee te klappen waardoor zelfs Frosty begon mee te dansen – samen vormden zij één krachtige energiebron tegen deze dreiging!
De schaduw begon terug te deinzen bij elke noot totdat uiteindelijk alles samensmolt tot één stralend licht waardoor zelfs duisternis verdween!
Toen alles weer stil werd keken zij elkaar verwonderd aan; hadden zij echt gewonnen?
Frosty knikte trots: "Jullie hebben me geholpen mijn magie terug te krijgen!"
En zo namen zij samen afscheid van Sneeuwland – hand in hand stapten zij terug buiten waar zonnestralen opnieuw alles verwarmden na zoveel avontuur binnenin ijzige muren…
Terwijl zij terugliepen richting hun slee wist iedereen diep binnenin dat dit slechts begin zou blijven…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes