Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Anna's Avontuur met een Eenhoorn in haar Tuin**
In een wereld waar de zon altijd net iets te fel scheen en de lucht altijd net iets te blauw was, lag een verborgen grot. Deze grot was niet zomaar een grot; het was een plek waar de tijd stil leek te staan en waar de echo van gelach en avontuur door de gangen weerklonk. De ingang was verscholen achter een waterval die glinsterde als duizenden diamanten, en alleen degenen met een ondeugend hart konden het vinden. En laat dat nu precies zijn wat ik ben – een ondeugend elfje dat graag verhalen vertelt.
Nu, lieve lezer, laat me je voorstellen aan Anna. Anna was geen gewoon meisje; ze had krullend haar dat als zonnestralen om haar gezicht danste en ogen die glinsterden als sterren in de nacht. Ze woonde in een huis met een tuin die zo groot was dat je er gerust een paar avonturen in kon verstoppen. Maar het meest bijzondere aan Anna was haar onstuitbare nieuwsgierigheid, die soms zelfs leidde tot kleine chaosjes – zoals die keer dat ze per ongeluk de hele voorraad potloden van haar klasgenoot Tom had verstopt in de boom van Maud.
Op een zonnige dag besloot Anna dat ze genoeg had van het saaie spelletjes spelen met haar buurkinderen. "Ik wil iets spannends doen!" riep ze terwijl ze op haar schommel zat, heen en weer wiegend als een wervelwind. Haar gedachten dwaalden af naar de verborgen grot die ze ooit had gehoord van Tom, die altijd vol verhalen zat over geheimzinnige plekken en avonturen.
"Wat als ik naar die grot ga?" dacht Anna hardop, terwijl ze zichzelf uit de schommel duwde en met één sprongetje op de grond landde. Ze trok haar schoenen aan – niet dat het echt nodig was, want wie had er nu schoenen nodig voor avontuur? – en rende naar het bos achter haar huis.
Het bos was geen gewoon bos; het was vol met bomen die zo hoog waren dat je je afvroeg of ze wel ooit hun toppen hadden gezien. De bladeren fluisterden geheimen tegen elkaar terwijl Anna zich tussen hen door wurmde. Ze voelde zich vrijer dan ooit tevoren, alsof elke stap verder weg van huis haar dichter bij iets magisch bracht.
Na wat leek op uren van rennen (maar waarschijnlijk slechts enkele minuten waren), bereikte Anna eindelijk de ingang van de grot. De waterval viel als een glinsterende sluier naar beneden, en zonder aarzeling sprong ze erdoorheen. Het water spatte om haar heen, maar toen ze aan de andere kant kwam, voelde ze zich alsof ze in een andere wereld was gestapt.
De grot was adembenemend mooi: stalactieten hingen als kristallen druppels aan het plafond en het licht danste op de muren alsof het zelf ook leefde. Maar wat Anna echt opviel, was niet alleen de schoonheid van de grot; het was wat erin stond! Midden in deze wonderlijke ruimte stond een prachtige eenhoorn! Zijn vacht glansde als verse sneeuw onder de zon, en zijn hoorn straalde licht uit dat zelfs in deze donkere grot helderheid bracht.
"Hallo daar!" zei Anna enthousiast terwijl ze dichterbij kwam. De eenhoorn draaide zijn hoofd om en keek haar met grote ogen aan. "Ben jij echt?" vroeg hij met een stem die klonk als muziek.
"Ja! En jij bent ook echt!" antwoordde Anna vol verwondering. "Wat doe jij hier?"
"Ik ben hier omdat ik even wil ontsnappen," zei de eenhoorn terwijl hij zijn hoofd schudde alsof hij zich wilde bevrijden van iets zwaars. "Soms is het leven buiten deze grot te druk voor mij."
Anna knikte begrijpend; zij kende dat gevoel maar al te goed! Met haar ADHD kon alles soms overweldigend zijn: geluiden leken harder te klinken, kleuren feller te stralen en gedachten raasden door haar hoofd als wilde paarden.
"Zullen we samen spelen?" stelde Anna voor terwijl ze enthousiast rondjes om hem heen danste.
De eenhoorn lachte zachtjes. "Wat heb je in gedachten?"
Anna dacht na over alle dingen die je kon doen in zo'n magische omgeving: verstoppertje spelen tussen stalactieten? Of misschien tikkertje? Maar voordat ze iets kon zeggen, sprong er plotseling iets uit het niets – ja hoor! Het waren Tom en Maud!
"Anna! We hebben je overal gezocht!" riep Tom terwijl hij naar binnen stormde met Maud vlak achter hem aan.
"Wat doen jullie hier?" vroeg Anna verbaasd maar blij om hun gezichten te zien.
"We volgden je," zei Maud met glinsterende ogen vol avontuur. "En kijk eens wie we gevonden hebben!" Ze wees naar de eenhoorn die nog steeds rustig stond te kijken naar dit nieuwe gezelschap.
Tom's mond viel open van verbazing toen hij het majestueuze dier zag staan. "Dat is… ongelooflijk!"
De vier vrienden besloten samen tijd door te brengen met hun nieuwe vriend – ja, zelfs Maud vergat even al haar zorgen over schoolwerk en verantwoordelijkheden toen zij samen met hen speelde in deze betoverende grot.
Ze renden rondjes om elkaar heen, maakten gekke geluiden na elkaar na (wat vooral hilarisch werd toen Tom probeerde galopperend geluid na te doen), en zelfs Maud deed mee door af en toe te fluiten zoals vogels deden – hoewel niemand echt wist hoe vogels klonken ondergronds!
De tijd vloog voorbij totdat Anna plotseling merkte hoe moe iedereen begon te worden. De energie begon langzaam af te nemen zoals bij elk goed avontuur gebeurt wanneer je jezelf helemaal verliest in plezier.
“Misschien moeten we teruggaan,” zei Maud voorzichtig terwijl ze naar buiten keek waar de zon al begon onder te gaan achter de bomen.
“Ja,” zei Tom zuchtend maar tevreden tegelijk. “Maar dit was geweldig!”
De einhoorn knikte instemmend: “Jullie kunnen altijd terugkomen.”
En zo verlieten Anna, Tom en Maud samen hand in hand (of hoorn) hun nieuwe vriend achterlatend in zijn prachtige grot vol magie zonder geheimen of mysterieën – gewoon puur plezier!
En zo eindigt ons verhaal hier… of misschien begint het pas echt? Want wie weet welke avonturen nog meer wachten op nieuwsgierige kinderen zoals jij?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes