Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het raadsel van de oude klok**
In een klein dorpje, omringd door groene velden en hoge bomen, woonde een jongen genaamd Sam. Sam was twaalf jaar oud en had een beperking. Hij kon niet goed lopen en gebruikte een rolstoel. Maar dat weerhield hem er niet van om avonturen te beleven. Sam was nieuwsgierig en had altijd vragen.
Op een dag, terwijl hij door het dorp rolde, zag hij iets bijzonders in de etalage van een oude winkel. Het was een grote, oude klok. De klok had prachtige cijfers en mooie versieringen. Maar wat Sam het meest opviel, was dat de klok stil stond. De wijzers stonden op twaalf uur.
"Wat zou er met die klok aan de hand zijn?" vroeg Sam zich af. Hij besloot naar binnen te gaan om het te vragen.
De winkel was donker en vol met oude spullen. Er waren boeken, speelgoed en zelfs oude meubels. Achter de toonbank stond een vriendelijke oude man met een lange baard.
"Hallo daar!" zei de man met een glimlach. "Wat kan ik voor je doen?"
"Hallo," zei Sam verlegen. "Ik zag die klok in de etalage. Waarom staat hij stil?"
De oude man keek naar de klok en zuchtte. "Ah, dat is een bijzondere klok," zei hij. "Hij heeft al jaren niet meer getikt."
"Waarom niet?" vroeg Sam nieuwsgierig.
"Dat is het raadsel," antwoordde de man geheimzinnig. "Er wordt gezegd dat als je het raadsel oplost, de klok weer gaat tikken."
Sam's ogen glinsterden van enthousiasme. "Wat is het raadsel?" vroeg hij snel.
De oude man leunde naar voren en fluisterde: "Je moet drie aanwijzingen vinden in het dorp om het raadsel op te lossen."
Sam voelde zijn hart sneller kloppen van opwinding. Dit was zijn kans voor avontuur! "Ik ga het doen!" riep hij vastberaden.
De oude man gaf hem een glimlach en zei: "Wees voorzichtig, jongen."
Sam rolde naar buiten en begon zijn zoektocht. De eerste aanwijzing zou ergens in het park moeten zijn, dacht hij.
In het park zag hij kinderen spelen en lachen. Hij voelde zich soms alleen omdat hij niet kon rennen of springen zoals zij, maar vandaag voelde hij zich sterk. Hij rolde naar een grote boom waar veel mensen vaak samenkwamen.
Onder de boom zat een meisje met lange vlechten die haar boek aan het lezen was. Ze heette Lotte.
"Hoi!" zei Lotte toen ze Sam zag aankomen. "Wat ben je aan het doen?"
"Ik zoek aanwijzingen voor een raadsel," antwoordde Sam enthousiast.
Lotte's ogen glinsterden ook nu ze hoorde over het avontuur van Sam. "Mag ik helpen?" vroeg ze.
"Ja! Dat zou geweldig zijn!" zei Sam blij.
Samen zochten ze onder de takken van de boom en tussen de bladeren totdat Lotte iets vond dat glinsterde in het gras.
"Kijk!" riep ze terwijl ze iets opraapte. Het was een kleine gouden sleutel met ingewikkelde patronen erop.
"Wat betekent dit?" vroeg Sam verwonderd.
Lotte haalde haar schouders op, maar ze glimlachte breed: "Misschien is dit één van de aanwijzingen!"
Ze besloten verder te zoeken naar de volgende aanwijzing bij de rivier die door het dorp stroomde.
Bij de rivier zagen ze veel stenen liggen in verschillende vormen en maten. Terwijl ze speurden tussen de stenen, viel er plotseling iets uit Lotte's tas: haar boek!
Ze bukte zich om het op te rapen toen ze iets onder één van de stenen ontdekte: een oud stuk papier met vreemde tekens erop geschreven.
"Kijk eens!" zei Lotte terwijl ze het omhoog hielden.
Sam bestudeerde het papier aandachtig: “Dit lijkt wel op een soort code.”
“Misschien moeten we deze code ontcijferen,” stelde Lotte voor.
Ze besloten om terug te gaan naar de winkel van de oude man om hulp te vragen bij hun ontdekking.
Toen ze terugkwamen bij de winkel, zat de oude man nog steeds achter zijn toonbank te glimlachen toen hij hen zag aankomen met hun vondsten.
“Hebben jullie iets gevonden?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Ja!” riep Sam enthousiast terwijl hij zowel de sleutel als het stuk papier liet zien. “Dit is wat we hebben!”
De oude man nam beide dingen in handen en bestudeerde ze zorgvuldig. “Goed gedaan! Jullie hebben al twee aanwijzingen gevonden.”
“En wat betekent dit?” vroeg Lotte terwijl ze naar het stuk papier wees.
“Dit is inderdaad een code,” zei de man terwijl hij knikte. “Jullie moeten deze ontcijferen om verder te komen.”
Samen gingen ze aan tafel zitten terwijl Lotte haar boek opensloeg om meer over codes te leren, terwijl Sam zijn best deed om mee te denken over wat elk teken kon betekenen.
Na enige tijd kwamen ze tot enkele conclusies over wat sommige symbolen betekenden: “Misschien betekent dit dat we naar ‘het hoogste punt’ moeten gaan,” stelde Lotte voor na veel gepuzzel.
“Dat moet wel betekenen dat we naar die hoge heuvel buiten het dorp moeten!” riep Sam enthousiast.
Ze bedankten de oude man voor zijn hulp en rolden snel weg richting heuvel.
Eenmaal bovenop zagen ze heel ver weg; alles leek zo klein vanuit daar.
Maar daar lag ook iets bijzonders; tussen enkele stenen lag nog iets verstopt.
Met moeite wisten ze er bij te komen; toen vonden zij eindelijk hun laatste aanwijzing: Een oud kompas!
“Dit moet wel belangrijk zijn!” zei Lotte vol spanning.
Sam knikte; “Laten we teruggaan!”
Terug bij de winkel legden zij alles op tafel; “We hebben alles!” riep Sam vol trots.
De oude man keek hen aan met twinkeling in zijn ogen; “Jullie hebben goed werk geleverd! Nu kunnen jullie samen ontdekken wat deze dingen betekenen.”
Met behulp van hun vondsten begonnen zij samen na te denken over hoe alles samenhing.
Na veel overleg kwamen zij tot één conclusie; “We moeten terug naar waar alles begon!”
Dus gingen zij weer terug naar die grote klok in dezelfde winkel.
Daar aangekomen legden zij alle drie dingen naast elkaar; plotseling begon er licht uit alle drie dingen te stralen!
En toen gebeurde er iets magisch; De wijzers van de klok begonnen langzaam weer rondjes te draaien!
Het tikken vulde langzaam maar zeker weer alle hoeken van die donkere winkel!
Sam keek vol verbazing toe hoe alles weer tot leven kwam!
De oude man lachte blij; “Jullie hebben mijn klok gered!”
Sam voelde zich trots; niet alleen omdat zij samen hadden gewerkt maar ook omdat zij samen hadden geleerd dat vriendschap sterker is dan welke beperking dan ook!
Vanaf die dag tikte die oude klok weer vrolijk verder; En elke keer als iemand voorbij kwam hoorde je hem zeggen:
“Het leven gaat door… zolang je maar blijft zoeken!”
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes