Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriend van de eenhoorn**
In een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene bossen, woonde een jonge vrouw genaamd Lila. Lila was achttien jaar oud en had altijd al van magie gedroomd. Ze las boeken over tovenaars, feeën en vooral over eenhoorns. De verhalen vertelden dat deze prachtige wezens in het geheim leefden, diep in het bos.
Op een dag besloot Lila om het bos in te gaan. Ze wilde de eenhoorn vinden. Ze pakte haar rugzak, vulde deze met wat eten en drinken, en vertrok vroeg in de ochtend. De zon scheen helder en de vogels zongen vrolijk. Lila voelde zich blij en vol hoop.
Het bos was groot en donker. De bomen waren hoog en hun takken leken wel te willen fluisteren. Lila liep verder het bos in, haar hart klopte snel van opwinding. Na een tijdje kwam ze bij een open plek met mooie bloemen in alle kleuren van de regenboog. Het was er stil, op het zachte geruis van de bladeren na.
Lila ging zitten op een grote steen en at een broodje dat ze had meegenomen. Terwijl ze at, keek ze om zich heen. Plotseling zag ze iets glinsteren tussen de bomen. Haar hart sloeg over van blijdschap. Zou het waar zijn? Zou ze eindelijk de eenhoorn zien?
Ze stond snel op en liep naar het glinsterende licht toe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze iets ongelooflijks: daar stond inderdaad een eenhoorn! Het was een prachtig dier met een witte vacht die straalde als de sterren aan de nachtelijke hemel. Zijn hoorn glinsterde als goud.
Lila kon haar ogen niet geloven. Ze voelde zich zo gelukkig dat ze bijna begon te huilen. Voorzichtig stapte ze dichterbij, bang dat ze het mooie wezen zou laten schrikken.
“Hallo,” fluisterde Lila zachtjes.
De eenhoorn draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar aan met grote, vriendelijke ogen. Lila voelde meteen dat dit dier bijzonder was.
“Je hoeft niet bang te zijn,” zei de eenhoorn met een zachte stem die als muziek klonk in Lila’s oren.
Lila kon niet geloven dat ze met de eenhoorn sprak! “Jij kunt praten!” riep ze uit.
“Ja,” zei de eenhoorn glimlachend, “ik ben Arion, de bewaker van dit bos.”
Lila stelde zich voor en vertelde Arion over haar dromen en hoe graag ze hem wilde ontmoeten. Arion luisterde aandachtig naar haar verhaal.
“Er zijn veel mensen die ons willen vinden,” zei Arion ernstig, “maar niet iedereen heeft goede bedoelingen.”
Lila knikte begrijpend. “Ik wil je alleen maar helpen,” zei ze vastberaden.
Arion glimlachte weer en zei: “Dat waardeer ik heel erg, Lila.” Hij keek om zich heen alsof hij iets zocht. “Maar er is iets wat ik je moet vragen.”
“Wat is het?” vroeg Lila nieuwsgierig.
“In dit bos is er iets verloren gegaan,” begon Arion somberder te klinken. “Een magische steen die ons beschermt tegen kwaad is gestolen door een boze heks.”
Lila’s ogen werden groot van schrik. “Wat kunnen we doen?” vroeg ze snel.
“We moeten samen naar haar grot gaan,” zei Arion vastberaden. “Als we die steen terugkrijgen, kunnen we het bos redden.”
Lila knikte enthousiast; dit was haar kans om echt iets te doen! Samen met Arion begon ze aan hun avontuur door het bos.
Ze liepen urenlang door dichte bossen en over kronkelige paden totdat ze bij de grot van de heks kwamen. De ingang was donker en dreigend, maar Lila voelde zich sterk naast Arion.
“Blijf dicht bij mij,” zei Arion terwijl hij voorzichtig naar binnen stapte.
In de grot was het koud en stil. Plotseling hoorden ze stemmen; het waren de heks en haar helpers! Lila verstopt zich achter Arion terwijl zij luisterden naar wat er werd gezegd.
“We moeten snel handelen voordat iemand ons tegenhoudt!” gromde de heks boos.
Lila wist dat dit hun kans was om te handelen! Ze fluisterde tegen Arion: “We moeten die steen terugpakken!”
Arion knikte vastberaden maar voorzichtig: “We moeten slim zijn.”
Ze wachtten tot de heks even afgeleid was voordat zij verder naar binnen sloopten in de grot. Daar zagen ze op een altaar middenin de grot de magische steen liggen; hij straalde fel licht uit!
Maar net toen Lila dichterbij wilde komen, hoorde zij plotseling voetstappen achter hen! De heks had hen gezien!
“Wat doen jullie hier?” gilde zij woedend terwijl zij met haar staf zwaaide.
Snel bedacht Lila zich wat te doen; zij riep: “We komen je stoppen!”
Arion sprong vooruit om voor Lila te staan terwijl hij zijn hoorn omhoog hield als bescherming tegen magie van de heks.
De heks lachte spottend: “Jullie denken echt dat jullie mij kunnen stoppen?”
Maar net toen zij wilde aanvallen, kwam er plotseling fel licht uit Arions hoorn! Het licht vulde de grot en maakte alles helder als dag!
De heks schreeuwde van woede maar kon niets meer doen; het licht maakte haar kracht zwak! In paniek probeerde zij weg te rennen maar struikelde over haar eigen voeten!
Lila greep snel naar voren en pakte de magische steen van het altaar terwijl Arion ervoor zorgde dat niemand hen kon stoppen!
Met één sprongetje waren zij buiten bij het daglicht! De heks bleef achter in haar grot zonder kracht of magie!
Buiten ademde Lila diep in; zij had samen met Arion iets ongelooflijks gedaan! Ze keken elkaar aan vol blijdschap; samen hadden zij gewonnen!
Arion boog zijn hoofd dankbaar naar Lila: “Je hebt ons gered!”
Lila lachte blij: “Wij hebben dit samen gedaan!”
Ze keerden terug naar het open veld waar alles begon; daar plaatsten zij samen de magische steen terug op zijn plek onderaan een grote boom waar hij hoorde te zijn.
Het licht straalde helder door het bos heen; alles leek weer veilig te zijn!
Vanaf die dag waren Lila en Arion onafscheidelijk vrienden geworden; samen beleefden zij nog veel meer avonturen in hun magische wereld vol wonderen!
En zo eindigde hun verhaal niet alleen met vriendschap maar ook met hoop voor iedereen die ooit durfde dromen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes