Er was eens een klein dorpje, omringd door groene velden en hoge bomen. In dit dorpje woonde een meisje genaamd Lotte. Lotte was twaalf jaar oud en had een grote liefde voor dieren. Ze had altijd al een droom: ze wilde dierenarts worden. Elke dag na schooltijd ging ze naar het park om te spelen met de honden van de buren.
Op een dag, terwijl Lotte in het park speelde, zag ze iets vreemds. In de hoek van het park zat een zwerfhond. De hond was klein en mager, met een vacht die vol klitten zat. Zijn ogen waren groot en verdrietig. Lotte voelde meteen medelijden met de hond.
"Hallo daar," zei Lotte zachtjes terwijl ze dichterbij kwam. De hond keek op, maar hij durfde niet te bewegen. Lotte knielde neer en stak haar hand uit. "Kom maar, ik wil je geen kwaad doen."
Na een paar seconden kwam de hond langzaam naar haar toe. Lotte kon zien dat hij bang was, maar ook nieuwsgierig. Ze gaf hem wat van haar brood dat ze mee had genomen naar het park. De hond snuffelde eraan en begon te eten.
"Wat zal ik je noemen?" vroeg Lotte terwijl ze hem aankeek. "Ik denk dat ik je Max ga noemen." De hond keek op en leek blij met zijn nieuwe naam.
Vanaf die dag kwam Lotte elke middag naar het park om Max te zien. Ze bracht altijd wat eten mee voor hem en speelde met hem tot de zon onderging. Langzaam maar zeker werd Max minder bang en begon hij Lotte te vertrouwen.
Lotte had ook een geheim dat ze niemand vertelde: ze vond meisjes leuk in plaats van jongens. Dit maakte haar soms verdrietig, omdat ze niet wist hoe anderen zouden reageren als ze het vertelde. Maar met Max voelde ze zich vrij; hij oordeelde niet.
Op een dag besloot Lotte dat het tijd was om Max mee naar huis te nemen. Ze wist dat haar ouders dol op dieren waren en dat zij ook graag voor Max zouden zorgen.
"Kom op, Max," zei ze enthousiast terwijl ze zijn riem omdeed die ze speciaal voor hem had gekocht. Samen liepen ze naar huis, waar haar ouders al aan tafel zaten voor het avondeten.
"Mama, papa! Kijk eens wie ik heb meegenomen!" riep Lotte terwijl ze binnenkwam.
Haar ouders keken op en zagen de kleine zwerfhond aan de andere kant van de kamer staan, nog steeds wat verlegen maar nieuwsgierig naar zijn nieuwe omgeving.
"Wat een schattige hond!" zei haar moeder met een glimlach. "Waar heb je hem gevonden?"
"In het park," antwoordde Lotte snel. "Hij is alleen en heeft hulp nodig."
Haar vader knielde neer bij Max en strekte zijn hand uit om hem te laten snuffelen. "Hij lijkt wel heel lief," zei hij goedkeurend.
Lotte's ouders stemden ermee in dat Max bij hen mocht blijven, zolang zij goed voor hem zorgden. En dat deed Lotte! Ze gaf hem elke dag eten, nam hem mee voor lange wandelingen en speelde met hem in de tuin.
De weken gingen voorbij en Max groeide uit tot een sterke hond vol energie. Hij was altijd aan Lottes zijde, waar zij ook ging.
Op school had Lotte ook vrienden gemaakt: Emma en Sam waren haar beste vrienden sinds de kleuterschool. Emma was altijd vrolijk en maakte grapjes; Sam was rustig maar heel slim.
Op een dag tijdens de pauze besloot Lotte iets belangrijks tegen hen te zeggen: "Ik wil jullie iets vertellen." Haar hart klopte snel toen ze hun aandacht kreeg.
"Wat is er?" vroeg Emma nieuwsgierig.
"Ik... ik vind meisjes leuk," zei Lotte zachtjes terwijl ze naar beneden keek.
Er viel even stilte voordat Emma enthousiast reageerde: "Dat is geweldig! Je moet gewoon jezelf zijn!"
Sam knikte instemmend: "Ja! Het maakt niet uit wie je leuk vindt."
Lottes hart maakte sprongetjes van blijdschap toen zij hoorde hoe steunend haar vrienden waren. Het voelde alsof er een zware last van haar schouders viel.
Die middag na school gingen Lotte, Emma en Sam naar het park om Max uit te laten lopen. Terwijl zij samen speelden met Max, voelde Lotte zich gelukkig; alles leek perfect te zijn.
Maar op een dag gebeurde er iets onverwachts in het dorpje: er werd aangekondigd dat er binnenkort een hondenwedstrijd zou plaatsvinden in het centrum van het dorp! Iedereen kon meedoen met hun honden voor prijzen zoals voedsel of zelfs speelgoed!
Lotte wist meteen dat zij wilde deelnemen aan deze wedstrijd met Max! Ze begon hard te trainen met hem; samen renden ze door het park, oefenden trucjes zoals zitten en liggen, en zelfs apporteren!
De grote dag kwam snel dichterbij en iedereen in het dorp was enthousiast over de wedstrijd. Op die dag droeg Lotte haar mooiste outfit; ze wilde indruk maken op iedereen – vooral op Emma die altijd zo mooi gekleed was!
Toen zij aankwamen bij het plein waar de wedstrijd plaatsvond, zag Lotte veel andere honden met hun baasjes staan wachten om deel te nemen aan verschillende proeven zoals snelheid of behendigheid.
Max keek rond met zijn grote ogen vol nieuwsgierigheid terwijl hij naast Lotte stond die zenuwachtig aan zijn riem trok.
De wedstrijd begon! Er waren veel deelnemers die hun best deden om hun honden zo goed mogelijk te laten presteren.
Lotte gaf alles wat zij had; samen renden zij over hindernissen heen, sprongen door hoepels heen en deden hun uiterste best bij elk onderdeel van de wedstrijd.
Uiteindelijk kwamen zij bij de laatste proef: wie kon als eerste over de finishlijn rennen? Dit was spannend!
Met al zijn kracht rende Max vooruit terwijl hij naast andere honden liep die ook probeerden te winnen.
Lottes hart klopte snel toen zij juichte voor Max: “Kom op jongen! Je kunt dit!”
En ja hoor! Met één laatste sprongetje bereikte Max als eerste de finishlijn! Het publiek juichte luidkeels terwijl iedereen applaudisseerde voor hen.
Lotte kon niet geloven wat er gebeurde; samen hadden zij gewonnen!
Na afloop kreeg zij een mooie medaille voor hun overwinning – iets wat zij nooit zou vergeten.
Die avond thuis vertelde zij alles aan haar ouders over hoe geweldig deze dag was geweest.
“Max is echt speciaal,” zei haar moeder trots.
“Ja,” voegde haar vader toe “en jij hebt hard gewerkt!”
Lottte glimlachte breed; dit moment zou altijd blijven hangen in haar herinnering.
Met elke nieuwe ervaring groeide ook hun band sterker – tussen meisje én hond.
En zo leefden zij nog lang gelukkig samen in hun kleine dorpje vol liefde én avontuur…