Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De zoektocht naar de maansteen**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene bossen. In dit dorpje woonde een jongen genaamd Samir. Samir had een allochtone achtergrond; zijn ouders kwamen uit een ver land. Ze vertelden hem vaak verhalen over hun thuisland, vol met kleuren, geuren en smaken die Samir nog nooit had gezien.
Samir was een nieuwsgierige jongen. Hij hield van avontuur en dromen. Op een dag hoorde hij van een bijzondere steen: de maansteen. Deze steen zou magische krachten hebben. Het verhaal ging dat de maansteen verborgen lag in de diepe bossen, ergens onder een oude eik.
Samir besloot dat hij de maansteen wilde vinden. Hij vertelde zijn beste vriend, Lotte, over zijn plan. Lotte was een meisje met blond haar en blauwe ogen. Ze was altijd in voor avontuur en zei meteen: "Ik ga met je mee!"
De volgende ochtend stonden Samir en Lotte vroeg op. Ze pakten hun rugzakken in met water, broodjes en een kaart van het bos. Hun ouders gaven hen nog wat advies mee: "Wees voorzichtig en kom op tijd terug!" Met een lach op hun gezicht vertrokken ze naar het bos.
Het bos was groot en donker. De bomen waren hoog en de bladeren fluisterden in de wind. Samir voelde zich klein tussen al die reusachtige bomen, maar hij was vastberaden om de maansteen te vinden.
Na een tijdje lopen kwamen ze bij een open plek in het bos. Daar stond de oude eik waarover het verhaal ging! De boom was enorm, met dikke takken die als armen naar de lucht reikten. "Dit moet wel de plek zijn!" riep Lotte enthousiast.
Ze keken goed rond, maar zagen niets bijzonders. Samir zuchtte teleurgesteld. "Misschien moeten we graven?" stelde hij voor.
Lotte knikte en samen begonnen ze te graven onder de boom. Ze groeven en groeven, maar na een tijdje vonden ze alleen maar aarde en wortels. Net toen ze bijna wilden opgeven, stootte Samir zijn schep tegen iets hards aan.
"Wat is dat?" vroeg Lotte nieuwsgierig.
Ze keken goed en zagen iets glinsteren tussen de wortels van de boom. Voorzichtig haalden ze het eruit: het was geen maansteen, maar wel iets heel bijzonders! Het was een oude medaille met vreemde tekens erop.
"Wat betekent dit?" vroeg Lotte terwijl ze naar de medaille keek.
Samir haalde zijn schouders op. "Misschien is dit ook wel magisch," zei hij met twinkeling in zijn ogen.
Ze besloten verder te zoeken naar de maansteen, ook al waren ze nu al moe van het graven. Ze volgden het pad verder het bos in, hopend dat ze meer aanwijzingen zouden vinden.
Na uren lopen kwamen ze bij een helder meer dat glinsterde in het zonlicht. Het water was zo blauw als de lucht boven hen. "Kijk!" riep Lotte terwijl ze naar iets wees aan de rand van het meer.
Daar lag iets wat leek op een grote steen met allemaal sterren erop getekend! Samir rende ernaartoe en voelde meteen dat dit bijzonder was.
"Dit moet wel de maansteen zijn!" zei hij vol enthousiasme terwijl hij het oppakte.
Maar net toen hij het wilde laten zien aan Lotte, begon er iets vreemds te gebeuren! De lucht om hen heen veranderde; er kwamen donkere wolken aanrollen en er klonk gedonder in de verte.
"Wat gebeurt er?" vroeg Lotte bang terwijl ze zich dichter bij Samir schaarde.
"We moeten terug!" riep Samir terwijl hij snel naar het pad rende dat hen naar huis leidde.
Ze renden zo snel als ze konden door het bos, maar het werd steeds donkerder om hen heen door de wolken die zich samenpakten boven hun hoofden. De regen begon te vallen; eerst zachtjes, maar al snel harder!
"Waar moeten we heen?" vroeg Lotte wanhopig terwijl ze haar ogen dichtkneep tegen de regen.
Samir keek om zich heen en zag iets glinsteren tussen de bomen verderop: "Daar! Misschien is daar beschutting!"
Ze renden naar wat leek op een grot tussen twee grote rotsen. Toen ze binnenkwamen waren ze veilig voor de regen, maar nu zaten ze vast in het donker zonder idee waar ze waren of hoe lang deze storm zou duren.
"Wat nu?" vroeg Lotte terwijl haar stem trilde van angst.
"We wachten tot het stopt," zei Samir kalm terwijl hij probeerde niet te panikeren zoals Lotte deed.
Terwijl ze daar zaten in stilte, keek Samir naar de medaille die hij had gevonden onder de oude eik. Hij draaide hem rond in zijn handen en merkte dat er iets bijzonders mee aan de hand was; als je goed keek kon je zien dat sommige tekens licht gaven!
"Misschien is dit onze kans," zei Samir plotseling vol hoop. "Als we deze medaille gebruiken kunnen we misschien weer naar buiten komen!"
Lotte keek hem verbaasd aan: "Hoe dan?"
Samir dacht na over wat zijn ouders altijd hadden gezegd over geloven in magie en dromen volgen: "We moeten gewoon geloven dat deze medaille ons helpt."
Met die gedachte hielden ze elkaar stevig vast terwijl Samir voorzichtig begon te fluisteren tegen de medaille: "Breng ons terug naar huis."
Tot hun verbazing begon er licht uit te stralen vanuit de medaille! Het licht vulde langzaam grot totdat alles helder werd als daglicht!
"Wow!" riep Lotte verrast toen zij beiden werden omringd door stralend licht!
En voordat zij wisten wat er gebeurde stonden zij weer buiten bij het meer waar zij eerder waren geweest – alleen nu scheen er geen storm meer boven hen!
De lucht was weer blauw en zonnig zoals eerder die dag geweest was! Ze keken elkaar blij aan; hun avontuur had hen niet alleen dichter bij elkaar gebracht maar ook geholpen om samen te geloven in magie!
"We hebben geen maansteen gevonden," zei Lotte lachend terwijl zij naar haar vriend keek; “maar deze medaille is misschien nog wel beter!”
Samir knikte enthousiast: “Ja! En wie weet wat voor andere avonturen ons nog wachten!”
Met nieuwe moed gingen zij samen terug richting hun dorpje – klaar voor nieuwe avonturen vol magie én vriendschap!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes