Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De reis door het dromenland**
In de schaduw van de oude ruïnes van Kasteel Verloren Glorie, waar de stenen fluisterden over vergeten tijden en verloren schatten, zat ik, Kapitein Zwartbaard, met mijn voeten op een verweerde kist vol met oude kaarten en flessen rum. De zon scheen fel op mijn piratenhoed, die zo groot was dat je er een zeilboot mee kon laten varen. Ik had net een slok genomen van mijn rum toen ik twee kinderen zag naderen: Bram en Mabel. Ze waren niet meer dan een paar jaar oud, maar hun ogen glinsterden als sterren in de nacht.
“Wat doen jullie hier, kleine landrotten?” vroeg ik met een grijns die mijn tanden deed glinsteren als parels. “Zijn jullie op zoek naar schatten of misschien naar een avontuur?”
Bram, met zijn wilde krullen en een blik vol nieuwsgierigheid, stapte naar voren. “We willen weten wat er achter die ruïnes ligt!” riep hij uit. “Mabel zegt dat er geheimen zijn die wachten om ontdekt te worden!”
Mabel knikte enthousiast, maar haar gezicht vertoonde ook een frons van concentratie. Ze had altijd moeite gehad met lezen en schrijven; letters dansten voor haar ogen als piraten op zee. Maar dat weerhield haar niet om dapper te zijn. “Ja! En misschien is er wel een weg naar het dromenland!” zei ze.
“Het dromenland?” herhaalde ik terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok. “Dat klinkt als iets wat je in een fles rum zou vinden! Maar vertel me meer!”
Bram sprong op en neer van enthousiasme. “Ik heb gehoord dat je daar kunt vliegen op de rug van draken en praten met sterren! En dat je wensen kunt doen!”
“Wensen?” herhaalde ik terwijl ik mijn hoed afnam en hem in mijn handen draaide. “Dat klinkt als iets wat elke piraat zou willen! Maar hoe komen we daar?”
Mabel dacht even na, haar vinger tegen haar lippen gedrukt. “Misschien moeten we gewoon gaan slapen,” zei ze uiteindelijk. “Als we dromen, kunnen we misschien wel naar het dromenland reizen!”
“Een briljant idee!” riep ik uit terwijl ik mijn hoed weer opzette. “Laten we onszelf in slaap zingen met een piratenlied!”
En zo zongen we samen onder de oude ruïnes:
“Yo-ho-ho en een fles vol rum,
Op zoek naar avontuur, kom maar snel hierom!
De sterren stralen helder in de nacht,
In het dromenland waar alles is bedacht!”
Met elke noot voelden Bram en Mabel hun ogen zwaarder worden totdat ze eindelijk in slaap vielen naast de kist vol kaarten.
Toen hun oogleden dichtvielen, gebeurde er iets wonderbaarlijks: de lucht om hen heen begon te gloeien als goudstof! De stenen van Kasteel Verloren Glorie leken te dansen onder de sterrenhemel terwijl ze langzaam vervaarden tot niets meer dan schaduwen.
Bram en Mabel werden omringd door wolken die hen omhoog tilde naar het dromenland – een plek waar alles mogelijk was!
Ze landden zachtjes op een grasveld vol kleurrijke bloemen die zongen als vogels. De lucht was gevuld met zoete geuren en het geluid van gelach weerklonk overal om hen heen.
“Waar zijn we?” vroeg Bram verwonderd terwijl hij zich omkeek.
“In het dromenland!” antwoordde Mabel enthousiast terwijl ze rondhuppelde tussen de zingende bloemen.
Plotseling verscheen er voor hen een grote draak met glanzende schubben die schitterden als edelstenen in het zonlicht. Hij had ogen zo groot als schotels en leek hen vriendelijk toe te lachen.
“Welkom, dappere avonturiers!” zei de draak met een stem die klonk als donder in de verte. “Ik ben Drako, bewaker van dit dromenland! Wat brengt jullie hier?”
“We willen vliegen!” riep Bram zonder aarzeling.
Drako lachte hartelijk en knikte. “Klim op mijn rug! Ik zal jullie laten zien wat dit land te bieden heeft.”
Zonder enige angst klommen Bram en Mabel op Drako’s rug, hun harten kloppend van vreugde. Met één krachtige flap van zijn vleugels steeg Drako op in de lucht, hoger dan ze ooit hadden gedroomd!
Ze vlogen over bergen gemaakt van suikerwolken en rivieren gevuld met limonade. Ze zagen kastelen gebouwd van snoepgoed waar elfen dansten op regenbogen.
“Mabel,” riep Bram terwijl hij zijn armen wijd openstak om het uitzicht te omarmen, “dit is ongelooflijk!”
Mabel lachte luidkeels terwijl ze zich vasthield aan Drako’s schubben: “Dit is beter dan elk boek dat ik ooit heb gelezen!”
Na uren vliegen landden ze eindelijk bij een enorme boom die zo groot was dat hij tot aan de wolken reikte. De takken waren bedekt met sterren die fonkelden zoals diamanten.
“Dit is de Sterrenboom,” legde Drako uit terwijl hij hen hielp af te stappen. “Hier kunnen jullie wensen doen.”
Bram keek omhoog naar de sterrenboom en voelde zich overweldigd door mogelijkheden. Hij dacht na over alles wat hij wilde wensen – maar toen kwam er iets anders in hem op.
“Mabel,” zei hij zachtjes, “wat wil jij wensen?”
Mabel keek even verrast aan voordat ze glimlachte: “Ik wil dat iedereen kan lezen zoals jij dat doet.”
Bram knikte instemmend; hij wist hoe belangrijk dit voor haar was geweest sinds hun kindertijd samen spelen in het dorpje naast Kasteel Verloren Glorie.
“Ik wens ook dat jij nooit meer twijfelt aan jezelf,” voegde hij eraan toe.
Drako glimlachte breed toen hij hun wensen hoorde: “Jullie hebben geen idee hoeveel kracht deze wensen hebben! Jullie zullen zien hoe deze woorden zich verspreiden over heel Dromenland.”
Met één krachtige flap van zijn vleugels blies Drako magie over hen heen; sterrenstof viel neer als confetti terwijl hun wensen werden vervuld!
Plotseling voelde alles om hen heen veranderen – kleuren werden levendiger, geluiden helderder – alsof Dromenland zelf hen omarmde!
En toen gebeurde er iets magisch: letters begonnen te dansen rondom Mabel’s hoofd; woorden vormden zich tot zinnen die helder waren als daglicht!
“Ik kan lezen!” riep ze uit terwijl ze verbaasd naar haar handen keek waarin nu boeken verschenen vol verhalen over avonturen!
Bram juichte samen met haar; hun vreugde vulde Dromenland alsof het nooit eerder had geklonken.
Drako knikte goedkeurend: “Jullie hebben niet alleen jezelf veranderd; jullie hebben ook Dromenland veranderd.”
En zo gingen Bram en Mabel verder door Dromenland – niet alleen als vrienden maar nu ook als ontdekkingsreizigers vol verhalen om te vertellen aan iedereen die bereid was te luisteren.
Ze vlogen verder op Drako’s rug door deze wonderlijke wereld zonder grenzen of beperkingen – vrij om te ontdekken wat hun harten verlangden zonder enige angst of twijfel!
En wie weet? Misschien zouden andere kinderen ook ooit leren lezen zoals Mabel deed… Of misschien zouden zij ook wel eens durven dromen zoals zij deden…
Maar voor nu? Voor nu waren zij gewoon twee kinderen die genoten van elk moment in dit betoverende dromenland!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes