Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van de lachende bomen**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene velden. In dit dorpje woonde een jongen genaamd Sam. Sam was een vrolijke jongen, maar hij had moeite met lopen. Zijn benen waren zwak, en hij gebruikte een rolstoel om zich te verplaatsen. Maar dat weerhield hem er niet van om te dromen en avonturen te beleven.
Sam had een beste vriend, Lotte. Lotte was altijd bij hem. Ze hielp hem met alles wat hij nodig had. Samen gingen ze vaak naar het bos achter het dorp. Dit bos was bijzonder. De bomen waren groot en oud, en ze leken wel te lachen als de wind door hun takken waaide.
Op een zonnige dag besloten Sam en Lotte om het bos verder in te gaan dan ooit tevoren. "Wat als we het geheim van de lachende bomen ontdekken?" vroeg Lotte enthousiast. Sam knikte en zijn ogen glinsterden van opwinding.
Ze rolden over het pad dat naar het hart van het bos leidde. De zon scheen door de bladeren en maakte mooie patronen op de grond. Terwijl ze verder gingen, hoorden ze het gezang van vogels en het geritsel van dieren in de struiken.
Na een tijdje kwamen ze bij een grote boom die anders was dan alle andere bomen in het bos. Deze boom had brede takken die als armen leken uit te strekken, en zijn bladeren glansden als smaragdgroen juwelen in de zon.
"Dit moet de lachende boom zijn!" zei Lotte met een glimlach.
Sam keek omhoog naar de boom en voelde iets bijzonders. "Wat als we met deze boom praten?" stelde hij voor.
Lotte lachte. "Dat kan niet! Bomen kunnen niet praten!"
"Maar wat als we gewoon vragen stellen?" zei Sam vastberaden.
Ze besloten het gewoon te proberen. Sam rolde dichter naar de boom toe en zei: "Hallo, grote boom! Waarom lach je?"
Tot hun verbazing begon de boom zachtjes te ritselen met zijn bladeren, alsof hij hen hoorde. De lucht vulde zich met een vrolijk geluid dat klonk als gelach.
"Wat is dat?" vroeg Lotte verbaasd.
"Misschien is dit wel zijn antwoord!" zei Sam enthousiast.
Ze stelden meer vragen aan de boom: "Waarom ben je zo blij?" en "Wat is jouw geheim?" Maar elke keer kregen ze alleen maar meer gelach terug in plaats van woorden.
Na een tijdje werden ze moe van al het vragen stellen, maar ze wilden nog steeds weten wat er aan de hand was. Toen kreeg Lotte een idee: "Misschien moeten we iets doen om de boom blijer te maken!"
Ze keken om zich heen en zagen veel mooie bloemen groeien rondom de boom. Ze verzamelden zoveel mogelijk bloemen als ze konden vinden en maakten er een mooie krans mee.
Toen ze klaar waren, legden ze de krans voorzichtig aan de voet van de grote boom neer. "Dit is voor jou," zei Lotte zachtjes.
De lucht vulde zich opnieuw met gelach, maar nu klonk het nog vrolijker dan voorheen! De bladeren dansten in de wind alsof ze hen bedankten voor hun geschenk.
Sam voelde zich gelukkig. Hij kon misschien niet rennen of springen zoals andere kinderen, maar dit moment maakte alles goed. Hij had samen met Lotte iets bijzonders gedaan voor iemand anders – of in dit geval, iets anders!
Plotseling zagen ze iets glinsteren tussen de wortels van de grote boom. Nieuwsgierig rolden ze dichterbij om te kijken wat het was. Het bleek een kleine houten doos te zijn, bedekt met mos en bladeren.
"Wat zou erin zitten?" vroeg Lotte terwijl ze voorzichtig naar de doos reikte.
Sam hielp haar om het open te maken, ondanks dat hij niet zo snel kon bewegen als zij wilde dat hij deed. Toen ze eindelijk de doos openden, vonden ze er allemaal kleine papieren in – elk met een teken erop dat leek op een lachend gezichtje!
"Dit zijn misschien wensen!" zei Sam vol verwondering.
Lotte knikte enthousiast: "Laten we onze wensen opschrijven!"
Ze schreven hun wensen op kleine stukjes papier: Sam wenste dat hij beter kon lopen, terwijl Lotte wenste voor avontuur en vreugde voor iedereen in hun dorpje.
Toen legden ze hun wensen terug in de doos onder de grote lachende boom en sloten deze weer zorgvuldig af.
"We moeten terugkomen," zei Sam vastberaden terwijl hij naar huis rolde met Lotte aan zijn zijde. "We moeten ervoor zorgen dat onze wensen uitkomen."
De dagen gingen voorbij, maar elke week keerden Sam en Lotte terug naar hun speciale plek bij de lachende bomen om nieuwe bloemen te brengen of gewoon even stil te zitten onder hun takken.
Op een dag gebeurde er iets magisch: toen Sam aankwam bij de grote boom voelde hij ineens iets vreemds in zijn benen – alsof er kracht door hem heen stroomde! Voorzichtig duwde hij zichzelf omhoog uit zijn rolstoel… En tot zijn verbazing stond hij rechtop!
"Lotte! Kijk!" riep hij uit terwijl hij enkele wankele stappen zette richting haar toe!
Lotte's ogen werden groot van verbazing: "Je loopt! Dit is geweldig!"
Sam kon niet geloven wat er gebeurde; elke stap voelde sterker aan dan daarvoor! Het leek wel alsof alle liefde die zij aan die lachende bomen hadden gegeven nu terugkwam naar hen beiden!
Van die dag af aan ging Sam elke dag oefenen onder die bijzondere bomen – samen met Lotte – totdat lopen heel natuurlijk voor hem werd.
Het geheim van de lachende bomen was niet alleen hun gelach of magie; het was ook vriendschap, liefde geven zonder iets terug te verwachten én geloven in jezelf!
En zo leefden Sam en Lotte nog lang gelukkig – altijd terugkerend naar hun speciale plek waar alles begon: onder die prachtige lachende bomen die hen nooit zouden vergeten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes