Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een dag in het leven van een superheldin**
Het was een zonnige ochtend in de stad Bliksemstad. De vogels floten vrolijk en de lucht was blauw. In een klein huisje aan de rand van de stad woonde een meisje genaamd Lila. Lila was niet zomaar een meisje; ze was ook een superheldin! Haar superkracht was dat ze met dieren kon praten. Dit maakte haar heel speciaal.
Lila had een grote, schattige hond genaamd Max. Max was altijd bij haar, vooral als ze op avontuur ging. Vandaag zou Lila iets bijzonders doen. Ze had gehoord dat er iets raars aan de hand was in het park. De dieren waren onrustig en dat maakte Lila nieuwsgierig.
“Max, laten we gaan!” riep Lila enthousiast. Max blafte blij en waggelde met zijn staart. Ze trokken hun capes aan en renden naar het park.
Toen ze aankwamen, zagen ze dat er veel dieren bij elkaar stonden. Er waren vogels, konijnen, en zelfs een paar eekhoorns. Ze keken allemaal bezorgd.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Lila terwijl ze zich naar de dieren toe boog.
Een oude uil met grote ogen kwam naar voren. “Lila! We hebben je nodig! Er is iets vreemds gebeurd met de vijver,” zei hij met een schorre stem.
Lila knikte en vroeg: “Wat is er precies gebeurd?”
De uil vertelde dat het water in de vijver ineens groen was geworden en dat de vissen niet meer konden zwemmen. “We weten niet wat we moeten doen!” zei hij wanhopig.
Lila dacht even na. “Ik ga kijken wat er aan de hand is,” zei ze vastberaden.
Ze liep naar de vijver met Max naast haar. Toen ze bij het water kwam, zag ze dat het inderdaad groen was en stonk naar rotte eieren.
“Dit is niet goed,” zei Lila tegen Max. “We moeten uitzoeken wat dit veroorzaakt.”
Plotseling hoorde ze een zacht gekwaak achter zich. Het was Kiki, de kikker die altijd vrolijk was. “Lila! Ik weet wat er gebeurd is!” riep Kiki.
“Wat dan?” vroeg Lila snel.
Kiki sprong dichterbij en vertelde: “Er zijn mensen die afval in het water gooien! Dat maakt het vies!”
Lila voelde haar hart sneller kloppen van woede. “Dat kan niet! We moeten die mensen stoppen!” zei ze vastberaden.
Max blafte instemmend en Kiki knikte enthousiast. “Ja! Maar hoe?” vroeg Kiki.
Lila dacht na over wat ze konden doen. “We kunnen alle dieren vragen om ons te helpen! Samen zijn we sterk!”
Dus riep Lila alle dieren bij elkaar: vogels, konijnen, eekhoorns en zelfs de vissen die nog wel konden zwemmen in het groene water kwamen luisteren naar hun plan.
“Luister goed,” begon Lila, “we gaan samen naar de mensen toe die afval dumpen in onze vijver.”
De dieren keken elkaar aan en knikten vol vertrouwen.
Met z’n allen gingen ze op pad naar het deel van het park waar mensen vaak hun rommel achterlieten. Het duurde niet lang voordat ze een groepje jongens zagen die blikjes frisdrank in het gras gooiden.
“Hey!” riep Lila met krachtige stem terwijl ze voor hen ging staan met Max naast zich.
De jongens keken verbaasd naar het meisje in cape en haar hondje dat blafte als een echte held.
“Jullie kunnen dit niet doen!” zei Lila boos. “Jullie maken onze vijver vies!”
De jongens lachten eerst om haar maar toen zagen ze al die dieren achter haar staan: vogels die floten, konijnen die trappelden en zelfs Kiki die op haar schouder zat te kwaken als een echte heldin.
“Wat willen jullie dan?” vroegen de jongens spottend.
“We willen dat jullie stoppen met afval gooien!” zei Lila vastberaden. “Als jullie dat doen, kunnen wij samen zorgen voor onze mooie vijver.”
De jongens keken elkaar aan en zagen hoe serieus Lila was. Langzaam begonnen zij te begrijpen dat wat zij deden echt niet goed was voor het milieu of voor de dieren in het park.
“Oke,” zei één van hen uiteindelijk, “we zullen stoppen.”
Lila glimlachte blij maar wist ook dat woorden alleen niet genoeg waren. “En we willen ook graag dat jullie helpen om alles op te ruimen!”
Na even aarzelen stemden de jongens toe en samen begonnen zij alle rommel op te ruimen uit het park terwijl alle dieren hen aanmoedigden met blije geluiden.
Toen alles schoon was, keek Lila tevreden naar hun werk. De vijver zag er al veel beter uit!
“Dank jullie wel!” zei Lila tegen iedereen – zowel de jongens als alle dieren – terwijl zij zich realiseerde hoe belangrijk samenwerken is om problemen op te lossen.
Die avond ging Lila terug naar huis met Max aan haar zijde, moe maar gelukkig na zo’n lange dag vol avontuur.
Haar moeder stond al op haar te wachten toen zij binnenkwamen.
“Hoe was je dag?” vroeg mama.
“Oh mama,” begon Lila enthousiast te vertellen over alles wat er gebeurd was.
Haar moeder luisterde aandachtig terwijl zij vertelde over Kiki, de uil en hoe zij samen hadden gewerkt om hun vijver schoon te maken.
“Ik ben zo trots op jou,” zei mama toen Lila klaar was met vertellen.
Lila voelde zich blij van binnen; dit voelde goed!
Voordat zij ging slapen dacht zij na over wat er morgen zou komen.
Misschien zou er weer iets spannends gebeuren? Misschien zou zij weer andere kinderen leren hoe belangrijk natuur is?
Met deze gedachten viel zij snel in slaap terwijl Max naast haar snurkte als altijd.
En zo eindigde weer een dag in het leven van superheldin Lila – maar morgen wachtte weer een nieuw avontuur!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes