Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een dag in het leven van een robotvriend**
Het was een zonnige ochtend in de stad Techville. De lucht was blauw en de vogels zongen vrolijk. In een klein huisje aan de rand van de stad woonde een jongen genaamd Max. Max was een gewone jongen, maar hij had iets bijzonders: hij had ADHD. Dit betekende dat zijn hoofd vaak vol ideeën zat en hij soms moeite had om stil te zitten.
Max had een beste vriend, en die vriend was geen gewone jongen. Zijn vriend heette Robo. Robo was een robot, gemaakt van glanzend metaal en vol met knoppen en lampjes. Hij kon praten, bewegen en zelfs dansen! Max had Robo zelf gebouwd met hulp van zijn vader. Ze hadden samen veel plezier gehad tijdens het bouwen.
Op deze zonnige ochtend sprong Max uit bed. Hij voelde zich energiek en blij. "Robo! Tijd om op te staan!" riep hij terwijl hij naar de woonkamer rende. Robo stond al klaar met zijn ogen die blauw oplichtten.
"Goedemorgen, Max! Wat gaan we vandaag doen?" vroeg Robo met zijn vriendelijke stem.
Max dacht even na. "Laten we naar het park gaan! Ik wil spelen en rennen!" zei hij enthousiast.
"Dat klinkt leuk! Maar we moeten eerst ontbijten," zei Robo terwijl hij zijn armen omhoog stak als een echte chef-kok.
Max knikte snel en samen gingen ze naar de keuken. Max maakte snel wat toast met jam, terwijl Robo de tafel dekte met zijn metalen handen. Het ging allemaal snel, want Max kon niet lang stilzitten. Hij sprong van de ene kant van de keuken naar de andere.
Na het ontbijt renden ze naar buiten. De zon scheen fel en het gras in het park was groen en fris. Max voelde zich vrij als een vogel. Hij rende vooruit, maar soms vergat hij dat Robo niet zo snel kon lopen als hij.
"Max, wacht op mij!" riep Robo terwijl hij zijn motoren hoorde zoemen.
Max draaide zich om en lachte. "Sorry, Robo! Ik ben gewoon zo blij!" zei hij terwijl hij weer terugliep naar zijn vriend.
In het park waren veel kinderen aan het spelen. Ze speelden voetbal, tikkertje en sommige zaten gewoon op het gras te kletsen. Max wilde ook meedoen, maar soms vond hij het moeilijk om zich te concentreren op één spel tegelijk.
"Wat zullen we eerst doen?" vroeg Robo terwijl hij naast Max stond.
"Voetbal!" riep Max zonder na te denken. Hij rende naar het voetbalveld waar andere kinderen al aan het spelen waren.
"Mag ik meedoen?" vroeg Max aan de kinderen die aan het voetballen waren.
"Natuurlijk!" zeiden ze vrolijk.
Max begon te rennen achter de bal aan, maar al snel merkte hij dat zijn gedachten afdwalen naar andere dingen: wat zou er voor lunch zijn? Zou er nog iemand komen spelen? En waarom waren er zoveel wolken in de lucht?
Robo keek toe vanaf de zijlijn en zag dat Max soms even stil stond om rond te kijken of om iets anders te doen dan voetballen. "Kom op, Max! Focus op het spel!" riep Robo aanmoedigend.
Max knikte maar weerde zichzelf af van die gedachten door weer achter de bal aan te rennen. Hij schoot zelfs een paar keer op doel! De kinderen juichten voor hem, wat hem nog blijer maakte.
Na een tijdje stopten ze met voetballen omdat iedereen moe was geworden. Ze gingen zitten op het gras om uit te rusten en wat water te drinken.
"Dat was leuk!" zei Max terwijl hij puffend naast Robo plofte.
"Ja, je deed het geweldig!" zei Robo trots.
Maar toen kwam er iets in Max' hoofd dat hem afleidde: "Wat zullen we nu doen? Ik wil iets spannends!"
Robo dacht even na en zei toen: "Wat als we een schatzoektocht organiseren? We kunnen aanwijzingen maken!"
Max sprong op van blijdschap: "Ja! Dat is een geweldig idee!"
Ze begonnen meteen met hun schatzoektocht. Ze maakten aanwijzingen die leidde naar verschillende plekken in het park: onder de grote boom, bij de vijver en zelfs bij de speeltuin waar kinderen vaak speelden.
Terwijl ze bezig waren met hun zoektocht kwamen ze veel andere kinderen tegen die ook wilden helpen zoeken naar de schat. Al snel waren er veel kinderen bij elkaar die allemaal enthousiast meededen!
De aanwijzingen leidden hen uiteindelijk naar een grote doos verstopt onder bladeren bij een oude boomstam. Toen ze de doos openmaakten vonden ze allemaal leuke verrassingen: stickers, snoepjes en kleine speeltjes!
Iedereen juichte van blijdschap toen ze hun schatten ontdekten en deelden alles eerlijk met elkaar uit.
Na al dat plezier voelde Max zich moe maar gelukkig tegelijk. "Dit was echt een geweldige dag," zei hij tegen Robo terwijl ze samen terugliepen naar huis.
"Ja," antwoordde Robo met zijn vriendelijke glimlachende gezichtje, "ik ben blij dat ik je vriend ben."
Thuis aangekomen plofte Max neer op zijn bed terwijl Robo naast hem ging zitten op een stoel van hout.
“Wat ga je nu doen?” vroeg Robo nieuwsgierig.
“Ik weet niet,” antwoordde Max eerlijk.
“Misschien kun je iets tekenen over onze dag?” stelde Robo voor.
“Ja!” zei Max enthousiast.
Hij pakte papier en kleurpotloden uit zijn bureau en begon te tekenen wat ze allemaal hadden gedaan: voetballen in het park, schatzoeken met vrienden… Het papier vulde zich snel met kleuren.
Terwijl hij tekende vertelde hij alles over hun avonturen tegen Robo.
“En toen juichten alle kinderen!” vertelde Max vol enthousiasme.
Robo luisterde aandachtig; soms gaf hij tips over hoe dingen beter konden worden getekend of welke kleuren mooi zouden passen.
Uiteindelijk viel er stilte in kamer; alleen het geluid van potlood op papier vulde de ruimte.
Toen alles klaar was keek Max trots naar zijn werk.
“Dit is echt mooi geworden!” zei Robos stem vol bewondering.
“Dank je wel!” antwoordde Max blosjes op zijn wangen door alle complimentjes.
De zon begon onder te gaan buiten; gouden stralen licht gleden door ramen heen waardoor alles warm leek te stralen binnenin huisje waar twee vrienden zaten samen na hun avontuurlijke dag vol vreugde!
En zo eindigde deze bijzondere dag voor Max én voor zijn robotvriend; samen hadden zij herinneringen gemaakt die nooit vergeten zouden worden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes