Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van het oude kasteel**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en diepe bossen. In dit dorpje woonde een jongen genaamd Tom. Tom was twaalf jaar oud en had een grote liefde voor avontuur. Hij had altijd al willen weten wat er achter de hoge muren van het oude kasteel lag, dat op de top van de heuvel stond.
Het kasteel was groot en grijs, met torens die de lucht in staken. De mensen in het dorp zeiden dat het kasteel vervloekt was. Ze vertelden verhalen over spoken en schatten die verborgen lagen in de donkere kamers. Maar Tom geloofde niet in spoken. Hij wilde het zelf zien.
Tom had een vriend, Lisa. Lisa was ook twaalf jaar oud en ze hield net als Tom van avontuur. Maar Lisa had iets dat Tom niet had: ze kon heel goed lezen en schrijven. Tom had dyslexie, wat betekende dat hij moeite had met lezen. Soms raakte hij gefrustreerd als hij woorden niet kon begrijpen, maar Lisa hielp hem altijd.
Op een zonnige zaterdag besloten Tom en Lisa om naar het oude kasteel te gaan. Ze pakten hun rugzakken vol met snacks, water en een zaklamp. “Ben je er klaar voor?” vroeg Lisa met een glimlach. “Ja!” zei Tom enthousiast.
Ze liepen door het bos, langs hoge bomen en kleurrijke bloemen. Het pad naar het kasteel was smal en vol takken, maar ze waren vastberaden om te gaan kijken.
Na een tijdje kwamen ze aan bij de grote poort van het kasteel. De poort was zwaar en bedekt met mos. “Hoe komen we binnen?” vroeg Tom terwijl hij naar de poort keek.
Lisa keek rond en zag een klein raam boven hen. “Misschien kunnen we daar naar binnen klimmen,” stelde ze voor.
Tom knikte en samen zochten ze naar iets om op te staan. Ze vonden een grote steen en gebruikten deze om omhoog te klimmen. Met wat moeite konden ze door het raam naar binnen glijden.
Binnen in het kasteel was alles donker en stil. De lucht rook muf, maar Tom vond het spannend. “Kijk!” zei hij terwijl hij zijn zaklamp aanzette. Het licht viel op oude meubels bedekt met stof.
Ze verkenden de grote zaal met zijn hoge plafonds en versierde muren. Plotseling hoorde Tom iets achter zich bewegen. Hij draaide zich snel om, maar er was niemand te zien.
“Wat was dat?” vroeg hij nerveus.
“Misschien gewoon de wind,” zei Lisa geruststellend, maar ook zij voelde een rilling over haar rug lopen.
Ze gingen verder naar de trap die leidde naar de bovenverdieping. De treden kraakten onder hun voeten terwijl ze omhoog gingen. Bovenaan de trap vonden ze lange gangen met deuren aan beide zijden.
“Laten we deze deur proberen,” zei Lisa terwijl ze op een deur wees die half open stond.
Tom duwde voorzichtig tegen de deur en deze ging langzaam open met een creaking geluid. Binnenin zagen ze een kamer vol boekenplanken, maar veel boeken waren oud en vergaan.
“Wow! Kijk al die boeken!” riep Lisa enthousiast terwijl ze naar binnen liep.
Tom volgde haar snel, maar toen hij dichterbij kwam, merkte hij dat sommige boeken moeilijk te lezen waren vanwege hun ouderdom of omdat er vreemde letters in stonden.
“Dit is moeilijk,” mompelde Tom terwijl hij fronsend naar een boek keek.
Lisa zag zijn gezicht betrekken en kwam naast hem staan. “Wil je dat ik je help?” vroeg ze vriendelijk.
Tom knikte dankbaar terwijl hij zich realiseerde dat zelfs als lezen moeilijk voor hem was, hij altijd kon rekenen op zijn vriendinnetje om hem te helpen.
Samen begonnen ze door de boeken te bladeren op zoek naar iets interessants of misschien wel iets over het geheim van het kasteel.
Na enige tijd vond Lisa een boek dat eruitzag alsof het speciaal was: “De legenden van Eldoria.” Het boek had gouden letters op de kaft die glinsterden in hun zaklamplicht.
“Dit ziet er veelbelovend uit!” zei Lisa enthousiast terwijl ze het boek opensloeg.
Terwijl zij las over oude legendes van schatten verborgen in het kasteel, voelde Tom zijn hart sneller kloppen van spanning: “Wat als we echt iets vinden?”
De legende vertelde over een verborgen kamer diep in het kasteel waar goudstukken lagen verstopt onder een grote steen met vreemde symbolen erop gegraveerd.
“Dat moeten we vinden!” riep Tom uitgelaten terwijl zijn ogen glinsterden van enthousiasme.
Ze besloten verder te zoeken naar deze verborgen kamer volgens de aanwijzingen uit het boek.
Met behulp van hun zaklampen gingen ze weer op pad door de gangen van het kasteel.
Na veel draaien en keren kwamen ze bij een zware houten deur die anders leek dan alle andere deuren die ze tot nu toe hadden gezien.
“Denk je dat dit de deur is?” vroeg Lisa terwijl haar hand trilde toen ze deze aanraakte.
“Ik weet het niet,” antwoordde Tom twijfelend.
Maar toen duwde Lisa voorzichtig tegen de deur, die langzaam open ging met een luid gekraak.
Achter deze deur bevond zich inderdaad iets bijzonders: Een kleine kamer vol gouden munten! Hun ogen werden groot van verbazing.
“We hebben het gevonden!” gilde Tom blij.
Maar toen zagen ze ook iets anders: Een grote steen met vreemde symbolen erop gegraveerd lag midden in de kamer.
“Dit moet wel die steen zijn waarover in het boek stond,” zei Lisa terwijl zij dichterbij kwam.
Tom voelde zich zenuwachtig toen hij dichterbij kwam kijken.
“Ik weet niet wat we moeten doen,” mompelde hij.
Lisa bladerde snel door het boek totdat zij bij een pagina kwam waarop stond hoe je toegang kon krijgen tot meer schatten door bepaalde woorden hardop uit te spreken.
“We moeten dit proberen!” zei zij vastberaden.
Tom knikte opnieuw; samen spraken zij de woorden hardop uit zoals beschreven in het boek.
Plotseling begon de grond onder hen te trillen! De stenen muur begon langzaam open te schuiven!
Hun harten bonsden wild toen er nog meer kamers zichtbaar werden vol juwelen!
“We hebben echt goud gevonden!” juichte Tom blij!
Maar plotseling hoorden zij weer datzelfde geluid achter hen; alsof iemand hen volgde...
Zouden er echt spoken zijn? Of zou dit gewoon hun verbeelding zijn?
Hun avontuur zou nog lang niet voorbij zijn...
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes