Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De zoektocht naar de gouden appel**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene bossen. In dit dorpje woonde een jongen genaamd Tom. Tom was een vrolijke jongen met een grote glimlach. Hij had bruin haar en altijd een paar vieze schoenen aan, omdat hij graag buiten speelde. Maar Tom had ook iets dat hem anders maakte: hij had dyslexie. Dit betekende dat lezen en schrijven voor hem heel moeilijk waren.
Tom hield van avontuur. Elke dag na school ging hij met zijn beste vriendinnetje, Lotte, naar het bos. Lotte was slim en kon goed lezen. Ze hielp Tom vaak met zijn huiswerk, maar ze speelde ook graag samen. Ze bouwden hutten van takken en verzonnen spannende verhalen over prinsessen en draken.
Op een dag hoorde Tom iets bijzonders van de oude man in het dorp. De oude man vertelde over een gouden appel die diep in het bos groeide. Deze appel zou wensen kunnen vervullen! Iedereen in het dorp wilde de appel vinden, maar niemand durfde het bos in te gaan. Het was donker en vol geheimen.
Tom keek naar Lotte met grote ogen. "Zullen we de gouden appel zoeken?" vroeg hij enthousiast.
Lotte lachte en zei: "Ja! Dat lijkt me leuk! Maar we moeten goed voorbereid zijn."
De volgende dag pakten ze hun rugzakken vol met eten, water en een kaart die Lotte had getekend. De kaart was niet perfect, maar ze konden er wel mee werken. Tom vond het moeilijk om de letters op de kaart te lezen, maar Lotte hielp hem.
"Hier is het begin van ons avontuur!" zei Lotte terwijl ze naar het bos liep.
Ze liepen door het dichte groen, waar de zonnestralen door de bladeren schenen. Het was stil, op af en toe een vogelgeluid na. Na een tijdje kwamen ze bij een grote boom met knoesten.
"Wat als we hier even rusten?" stelde Tom voor.
"Goed idee," zei Lotte terwijl ze op de grond ging zitten.
Terwijl ze aten, vertelde Lotte over de legendes van het bos. "Ze zeggen dat er magische wezens wonen," zei ze met glinsterende ogen.
Tom luisterde aandachtig, maar zijn gedachten dwaalden af naar de gouden appel. Wat zou hij wensen als hij die vond? Misschien wilde hij beter leren lezen! Of misschien wilde hij dat iedereen in het dorp vrienden met elkaar zou zijn.
Na hun pauze stonden ze weer op om verder te zoeken. Ze volgden de kaart die Lotte had getekend en kwamen bij een helder meer. Het water glinsterde als diamanten in de zon.
"Wat mooi!" riep Tom uit.
Maar toen zagen ze iets vreemds aan de andere kant van het meer: een oude vrouw zat daar op een steen en keek naar hen met vriendelijke ogen.
"Hallo daar!" riep de vrouw hen toe. "Wat doen jullie hier?"
"We zoeken de gouden appel," antwoordde Lotte snel.
De oude vrouw glimlachte breed en zei: "Ah, veel mensen hebben die appel gezocht! Maar weet je wat? Je moet eerst drie vragen beantwoorden voordat je verder mag."
Tom voelde zich zenuwachtig, maar Lotte knikte vastberaden. "We doen ons best!"
De vrouw stelde haar eerste vraag: "Wat is sterker dan staal maar zo licht als lucht?"
Lotte dacht even na en zei toen: "Dat is... liefde!"
De vrouw knikte goedkeurend en vroeg verder: "Wat kan je breken zonder het aan te raken?"
Tom dacht hard na en zei uiteindelijk: "Dat is... vertrouwen!"
De vrouw glimlachte weer breed en stelde haar laatste vraag: "Wat groeit zonder wortels?"
Dit keer wist Tom het niet meteen, maar toen kwam er ineens iets in hem op: "Dat is... dromen!"
De oude vrouw klapte in haar handen van blijdschap. "Jullie hebben alle vragen goed beantwoord! Jullie mogen verder."
Tom voelde zich trots terwijl ze verder gingen langs het meer en door dichte bossen vol kleurrijke bloemen en hoge bomen. Na uren lopen kwamen ze bij een open plek waar zonlicht straalde op iets dat glinsterde tussen de takken van een boom.
"Daar is het!" riep Lotte enthousiast.
Ze renden naar de boom toe waar inderdaad een prachtige gouden appel hing te schitteren in het licht van de zon.
"Wow," fluisterde Tom terwijl hij omhoog keek naar de appel. Het leek wel magie!
Lotte reikte uit om de appel te plukken, maar net toen ze dat deed, verscheen er plotseling een grote schaduw boven hen! Het was een enorme draak!
"Wie durft mijn gouden appel te stelen?" gromde de draak met donderende stem.
Tom voelde zich bang, maar ook dapper tegelijk. Hij stapte naar voren en zei: "We willen je appel niet stelen! We willen alleen wensen doen voor anderen."
De draak keek hen aan met zijn grote ogen vol nieuwsgierigheid. “Wensen? Wat willen jullie dan wensen?”
Lotte sprak snel: “We willen dat iedereen gelukkig is!”
“En ik wil beter leren lezen,” voegde Tom eraan toe met vastberadenheid in zijn stem.
De draak dacht even na voordat hij antwoord gaf: “Als jullie echt zo’n goede wens hebben voor anderen… dan mogen jullie één wens doen.”
Tom voelde zijn hart sneller kloppen terwijl hij nadacht over wat hij moest zeggen. Uiteindelijk besloot hij om alles samen te voegen tot één wens:
“We wensen dat iedereen in ons dorp vrienden wordt!”
De draak knikte goedkeurend en sprak enkele magische woorden die klonken als muziek in hun oren. Toen gebeurde er iets wonderbaarlijks; er kwam licht uit de gouden appel dat zich verspreidde over heel het dorp!
Toen Tom en Lotte terugkwamen in hun dorp zagen ze dat iedereen samenkwam om te spelen, lachen en genieten van elkaars gezelschap zoals nooit tevoren!
“Het werkt!” riep Tom blij uit terwijl hij hand in hand met Lotte liep door hun gelukkige dorpje.
En zo eindigde hun avontuur niet alleen met vriendschap tussen hen tweeën, maar ook tussen alle mensen in hun dorp dankzij hun moedige wens voor geluk!
Vanaf die dag wisten Tom en Lotte dat echte magie niet alleen gaat om goud of appels; echte magie zit in vriendschap en samen plezier maken!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes