Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur in de wolkenstad**
In een stad waar de zon altijd leek te glimlachen en de lucht vol kleurige ballonnen hing, bevond zich een speeltuin die zo levendig was dat zelfs de schommels leken te lachen. De glijbanen waren als regenbogen die naar de grond leidden, en de zandbak was gevuld met scheppen van dromen. Hier, naast deze vrolijke speeltuin, woonde een clown genaamd Pipo. Pipo was niet zomaar een clown; hij had een hart zo groot als zijn rode neus en een geest die altijd op zoek was naar avontuur.
Op een zonnige dag, terwijl Pipo zijn kleurrijke hoed rechtzette en zijn grote schoenen poetste, zag hij twee kinderen spelen. Lucas, met zijn wilde krullen en sprankelende ogen, en Yara, met haar lange vlechten die dansten in de wind. Ze waren druk in de weer met hun eigen wereld van fantasie. Lucas had net een zandkasteel gebouwd dat zo groot was dat het wel kon concurreren met echte kastelen. Yara stond ernaast met haar handen in haar zij, trots als een koningin.
“Wat als we naar de wolkenstad gaan?” vroeg Yara plotseling, terwijl ze naar boven wees waar de wolken zich vormden tot prachtige figuren.
“Wolkenstad?” herhaalde Lucas met grote ogen. “Bestaat dat echt?”
“Tuurlijk!” zei Yara vol overtuiging. “Kijk maar! Die wolk daar lijkt op een kasteel!”
Pipo kon het niet laten om te glimlachen bij hun enthousiasme. “Wat denken jullie ervan om samen op avontuur te gaan?” vroeg hij terwijl hij zijn hoed afnam en zich voorstelde als hun gids.
Lucas keek naar Yara en knikte enthousiast. “Ja! Laten we gaan!”
En zo begon hun avontuur naast de speeltuin, waar ze hun verbeelding gebruikten om naar de wolkenstad te reizen. Ze sloten hun ogen en stelden zich voor dat ze omhoog zweefden, hoger dan de hoogste boom en voorbij alle vogels die hen nieuwsgierig aankeken.
“Woehoe!” riep Lucas terwijl hij zijn armen wijd openstelde alsof hij echt aan het vliegen was.
Yara lachte en deed hetzelfde. “Kijk! We zijn al bijna bij het kasteel!”
Pipo volgde hen met sprongetjes van vreugde. “En kijk daar! De lucht is vol met kleurrijke vliegers!” riep hij uit.
De kinderen openden hun ogen en stonden plotseling in een wereld vol fluffy wolken die eruitzagen als gigantische kussens. De lucht was gevuld met vrolijke kleuren; roze, blauw en geel mengden zich tot een prachtig palet dat zelfs Picasso zou jaloers maken.
“Dit is geweldig!” zei Lucas terwijl hij rondkeek.
Yara wees naar iets verderop. “Kijk! Daar is het kasteel!”
Ze renden ernaartoe en ontdekten dat het kasteel gemaakt was van pure wolkengrijsheid – zacht genoeg om op te springen zonder pijn te doen. Pipo deed alsof hij een grote poort opende door zijn armen wijd uit te spreiden.
“Welkom in de Wolkenstad!” zei hij met een dramatische stem.
Binnenin het kasteel vonden ze kamers vol spelletjes: reuzenschaakstukken die konden bewegen, schommels die je naar andere kamers brachten en zelfs een glijbaan die hen terug naar beneden zou brengen als ze wilden ontsnappen aan het avontuur!
Lucas keek rond met verwondering in zijn ogen. “Dit is beter dan elk spelletje dat ik ooit heb gespeeld!”
Yara knikte enthousiast maar merkte al snel iets vreemds op aan Lucas’ gezicht toen hij probeerde iets te lezen op één van de muren van het kasteel.
“Wat is er?” vroeg ze bezorgd.
“Ik… ik kan dit niet goed lezen,” gaf Lucas toe terwijl hij fronsde bij de letters die voor hem dansten zoals gekke acrobaten in Pipo’s circus.
Pipo kwam dichterbij en knielde naast hem neer. “Dat maakt niet uit! Het gaat erom dat je plezier hebt,” zei hij vrolijk terwijl hij enkele woorden voorlas: “Hier in Wolkenstad spelen we elke dag!”
Lucas glimlachte weer toen Pipo hem hielp begrijpen wat er stond geschreven. Yara klapte in haar handen van blijdschap toen ze zag hoe Lucas weer zelfverzekerd werd door Pipo’s steun.
“Laten we verder verkennen!” riep Yara terwijl ze hen leidde naar buiten waar ze nu konden zien hoe andere kinderen uit verschillende delen van de wereld ook aan het spelen waren in deze magische stad tussen de wolken.
Ze ontmoetten vrienden uit verre landen: kinderen die sprongen over regenboogbruggen of samen muziek maakten met instrumenten gemaakt van lichtstralen. Iedereen lachte samen; niemand maakte zich druk om wat anders dan plezier hebben!
De tijd vloog voorbij terwijl ze speelden, lachten en nieuwe vrienden maakten totdat ze uiteindelijk moe werden van al het plezier.
“We moeten terug,” zei Yara terwijl ze haar hoofd achterover gooide om naar de zon te kijken die langzaam onderging achter hun wolkenpaleis.
Pipo knikte instemmend maar voegde eraan toe: “We kunnen altijd terugkomen wanneer we willen! De Wolkenstad is altijd hier.”
Met één laatste sprongetje namen Lucas en Yara afscheid van hun nieuwe vrienden voordat ze weer omhoog zweefden richting huis – of wat nu ook hun huis leek na zo’n geweldig avontuur!
Terug bij de speeltuin stonden ze stil naast elkaar, nog steeds vol energie van alles wat ze hadden meegemaakt.
“Ik kan niet wachten om dit aan iedereen te vertellen!” zei Lucas enthousiast terwijl hij zijn handen omhoog hield alsof hij opnieuw wilde vliegen.
Yara lachte breeduit: “Ja! En misschien kunnen we morgen weer gaan?”
Pipo zwaaide hen gedag met zijn grote rode neus nog steeds stralend van vreugde: “Tot ziens bij onze volgende avonturen!”
En zo eindigde hun dag naast de speeltuin – maar wie weet wat voor avonturen morgen zou brengen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes