Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het mysterie van de verdwenen kleuren**
Er was eens een klein dorpje genaamd Kleurenland. In dit dorpje waren de huizen felgekleurd. De bomen waren groen, de lucht was blauw en de bloemen bloeiden in alle kleuren van de regenboog. Iedereen in het dorp was gelukkig en vrolijk. Maar op een dag gebeurde er iets vreemds.
Het begon met een kleine, grijze wolk die over het dorp trok. De wolk was zo klein dat niemand er echt op lette. Maar toen de zon opkwam, merkte iedereen dat de kleuren langzaam verdwenen. De lucht werd grijs, de bomen werden bruin en zelfs de bloemen verloren hun mooie kleuren.
De kinderen van het dorp waren erg verdrietig. Ze hielden van spelen in het gras en rennen door de kleurrijke velden. Maar nu was alles somber en saai. Ze besloten om samen op zoek te gaan naar het mysterie van de verdwenen kleuren.
De beste vrienden, Lila en Sam, namen het voortouw. Lila had lange, bruine haren en altijd een glimlach op haar gezicht. Sam had korte, krullende haren en was altijd nieuwsgierig naar nieuwe avonturen. Samen gingen ze naar het oude kasteel aan de rand van het dorp. Het kasteel stond al jaren leeg en niemand durfde erheen te gaan.
“Misschien weten ze daar wat er met onze kleuren is gebeurd,” zei Lila hoopvol.
“Ja, laten we gaan!” antwoordde Sam enthousiast.
Ze liepen hand in hand naar het kasteel. Het pad naar het kasteel was vol met takken en bladeren, maar ze lieten zich niet tegenhouden. Toen ze bij de grote poort kwamen, duwden ze deze open met een krakend geluid.
Binnenin was het donker en stoffig. De muren waren bedekt met spinnenwebben en overal lagen oude boeken verspreid over de vloer. Lila vond een boek dat openlag op een tafel.
“Wat staat erin?” vroeg Sam nieuwsgierig.
Lila begon te lezen: “In Kleurenland zijn alle kleuren gestolen door een boze tovenaar die in dit kasteel woont.”
Sam keek geschrokken naar Lila. “Een boze tovenaar? Wat moeten we doen?”
Lila bladerde verder in het boek en vond een tekening van de tovenaar. Hij had lange zwarte haren en droeg een grote zwarte mantel. “Hier staat dat we hem moeten vinden om onze kleuren terug te krijgen,” zei ze vastberaden.
Ze besloten om verder te zoeken in het kasteel naar aanwijzingen over waar ze de tovenaar konden vinden. Terwijl ze door donkere gangen liepen, hoorden ze plotseling een vreemd geluid achter zich.
“Wat was dat?” fluisterde Sam angstig.
“Ik weet het niet,” antwoordde Lila met trillende stem.
Ze draaiden zich om en zagen een schaduw bewegen in de hoek van de kamer. Voorzichtig liepen ze dichterbij en ontdekten dat het geen monster was, maar een kleine kat! De kat had grote groene ogen en keek hen nieuwsgierig aan.
“Hallo daar!” zei Lila blij terwijl ze zich bukkende om de kat te aaien.
De kat spinde zachtjes en leek hen te willen volgen. “Misschien kan deze kat ons helpen,” stelde Sam voor.
Ze noemden haar Kiki en gingen verder met hun zoektocht door het kasteel, nu met Kiki aan hun zijde.
Na enige tijd kwamen ze bij een grote deur die versierd was met kleurrijke stenen. “Dit moet wel zijn waar de tovenaar is!” zei Lila enthousiast.
Ze duwden tegen de deur totdat deze open ging met een luide knal! Binnenin zagen ze een grote kamer vol magische spullen: glazen potten vol kleurstoffen, glinsterende sterren en zelfs vliegende boeken!
En daar zat hij: de boze tovenaar! Hij keek boos naar hen met zijn scherpe ogen die als vuur leken te branden.
“Wat doen jullie hier?” gromde hij terwijl hij opstond uit zijn stoel.
“We komen je vragen waarom je alle kleuren hebt gestolen!” riep Sam dapper uit.
De tovenaar lachte hardop. “Ik heb geen zin meer in al die vrolijkheid! Ik wil alleen maar grijs!”
Lila voelde haar hart sneller kloppen maar bleef moedig staan. “Maar zonder kleuren is alles zo saai! Waarom zou je dat willen?”
De tovenaar keek even verrast maar zei toen: “Omdat ik nooit vrienden heb gehad! Iedereen heeft me altijd bang gevonden.”
Kiki sprong ineens vooraan en miauwde zachtjes naar hem toe alsof zij hem wilde troosten.
Lila kreeg ineens een idee: “Misschien kunnen we je helpen vrienden te maken! Geef ons alsjeblieft onze kleuren terug!”
De tovenaar dacht na terwijl hij naar Kiki keek die nu tegen zijn been aan wreef als teken van vriendschap. Na enkele momenten zuchtte hij diep: “Misschien heb ik toch wat kleur nodig in mijn leven.”
Met één beweging van zijn hand verschenen alle kleuren weer terug in Kleurenland! De lucht werd blauw, de bomen groen en zelfs alle bloemen bloeiden weer prachtig!
Iedereen in het dorp juichte van blijdschap toen zij hun mooie wereld terugkregen! De tovenaar voelde iets warms in zijn hart toen hij zag hoe gelukkig iedereen was.
“Ik wil ook vrienden maken,” zei hij verlegen tegen Lila en Sam.
“Dat kan!” zei Lila enthousiast terwijl zij hem uitnodigde om mee terug te gaan naar het dorpje.
Vanaf die dag kwam er elke week iemand langs bij het kasteel om samen met hem te spelen of gewoon gezellig te praten over hun avonturen in Kleurenland.
En zo eindigde het mysterie van de verdwenen kleuren niet alleen met vrolijke tinten terug in hun wereld, maar ook met nieuwe vriendschappen die nooit meer zouden verdwijnen!
Kleurenland bloeide weer als nooit tevoren, vol leven, vreugde én kleur – dankzij twee dappere kinderen die niet bang waren om hun stem te laten horen!
En Kiki? Die werd natuurlijk ook beroemd als ‘de kat die kleur bracht’. En zo leefden zij nog lang en gelukkig…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes