Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur met de tijdreiziger**
Er was eens een waterval, niet zomaar een waterval, maar de Waterval van Vergetelheid. De waterstralen dansten als ondeugende elfjes in het zonlicht en maakten sprankelende regenbogen die de lucht vulden met kleur. Het was hier, aan de voet van deze waterval, dat Yannick en Kiki hun avontuur begonnen. Yannick was een jongen met een scherpe geest en een nog scherpere nieuwsgierigheid. Kiki, zijn beste vriendin, had een talent voor het opmerken van dingen die anderen vaak over het hoofd zagen. Samen waren ze een onverslaanbaar duo.
Op een dag, terwijl ze hun voeten in het koele water dompelden en hun schaduwen speelden op de rotsachtige bodem, hoorde Kiki iets dat klonk als het gerinkel van belletjes. "Wat is dat?" vroeg ze met haar ogen wijd open van verwondering.
Yannick haalde zijn schouders op. "Misschien is het gewoon de waterval," zei hij nonchalant, maar zijn nieuwsgierigheid was ook gewekt. Ze keken elkaar aan en zonder verder te aarzelen sprongen ze op om te onderzoeken waar het geluid vandaan kwam.
Ze volgden het geluid door het dichte struikgewas aan de rand van de waterval. Na enkele minuten lopen stuitten ze op iets ongewoons: een oude man in een lange, versleten jas die vol zat met zakken. Zijn gezicht was bedekt met een wirwar van grijze baardharen en zijn ogen glinsterden als sterren in de nacht.
"Ah! Jullie hebben me gevonden!" riep hij uit terwijl hij zich omdraaide. "Ik ben Professor Tijdvogel, en ik ben hier om jullie te vertellen dat ik… tijdreiziger ben!"
Kiki keek naar Yannick met opgetrokken wenkbrauwen. "Tijdreiziger? Is dat niet iets voor boeken of films?"
De professor knikte enthousiast. "Ja! Maar ik ben echt! En ik heb jullie hulp nodig!" Zijn stem trilde van opwinding.
Yannick stapte naar voren. "Wat kunnen wij doen?"
"Ik heb per ongeluk mijn tijdmachine laten vallen in deze tijd," zei Professor Tijdvogel terwijl hij naar beneden keek naar zijn voeten alsof hij daar iets belangrijks had verloren. "Zonder hem kan ik niet terug naar mijn eigen tijd!"
Kiki's ogen glinsterden nu ook van nieuwsgierigheid. "Waar is die tijdmachine dan?"
"Dat weet ik niet precies," antwoordde de professor somber. "Maar ik hoorde dat hij ergens hier in de buurt is gevallen."
Yannick voelde een golf van adrenaline door zich heen stromen. Dit was hun kans om iets groots te doen! "Laten we hem helpen zoeken!" zei hij vastberaden.
De professor knikte dankbaar en samen begonnen ze aan hun zoektocht rond de waterval en verderop in het bos dat zich uitstrekte achter hen.
Terwijl ze door het bos liepen, merkte Kiki iets vreemds op: “Hé, kijk daar!” Ze wees naar een grote boom met takken die krom stonden als oude vingers die naar hen reikten.
Bij de boom aangekomen zagen ze iets glinsteren tussen de wortels: het leek wel een klein apparaatje vol knoppen en lichten! “Is dit jouw tijdmachine?” vroeg Kiki terwijl ze voorzichtig dichterbij kwam.
De professor's ogen werden groot van blijdschap toen hij het apparaat herkende. “Ja! Dat is hem!” Hij hurkte neer om het apparaat te pakken, maar toen gebeurde er iets vreemds: er klonk een luide knal en er kwam rook uit de machine!
Yannick sprong achteruit terwijl Kiki haar handen voor haar mond hield in verbazing. Toen de rook optrok, zagen ze tot hun verbazing dat er nu twee versies van Professor Tijdvogel stonden: één oud en één jonger!
“Wat… wat is er gebeurd?” stamelde de oudere versie terwijl hij zijn ogen wreef.
“Dit is mijn jongere zelf!” riep de professor uit terwijl hij naar zijn jongere versie wees.
Kiki kon haar lachen niet onderdrukken; dit was zo absurd! “Dus we hebben nu twee professors?”
“Ja,” zei Yannick met een grijns op zijn gezicht. “Dit wordt interessant.”
De jongere professor keek om zich heen alsof hij net wakker werd uit een droom. “Waar ben ik? Wat gebeurt er?”
“Je bent hier omdat je je tijdmachine hebt laten vallen,” legde Kiki uit terwijl ze haar handen in haar zij zette zoals altijd wanneer ze iemand corrigeerde of uitlegde.
De oudere professor zuchtte diep en schudde zijn hoofd. “Dit moet opgelost worden voordat we nog meer versies van mezelf krijgen!”
Yannick dacht na over hoe ze dit probleem konden aanpakken zonder nog meer chaos te veroorzaken. “Misschien moeten we gewoon proberen om deze machine weer aan te zetten,” stelde hij voor.
Met enige aarzeling stemden beide professors in; samen drukten ze verschillende knoppen op het apparaatje terwijl Kiki toekeek met grote ogen vol verwachting.
Plotseling begon alles te trillen; takken ritselden boven hen en bladeren vielen als confetti uit bomen rondom hen heen! De lucht vulde zich met lichtflitsen en voordat ze het wisten stonden alle drie – oude professor, jonge professor én Yannick – oog in oog met… zichzelf!
“Wacht even,” zei Kiki verwonderd toen er nu vier versies van Professor Tijdvogel stonden – elk één ouder dan de ander – allemaal verwilderd kijkend naar elkaar.
“Dit gaat niet goed,” mompelde Yannick terwijl hij zich afvroeg hoe dit ooit opgelost zou worden zonder nog meer chaos te creëren.
Uiteindelijk besloten ze samen te werken; elke versie moest samenwerken om één enkele tijdmachine weer werkend te krijgen zonder verdere complicaties of extra versies van zichzelf erbij te krijgen!
Na veel gelach (en soms frustratie) slaagden ze erin om alle versies weer terug te brengen tot één enkele Professor Tijdvogel – ouder maar wijzer dan ooit tevoren!
Met dankbaarheid nam hij afscheid van Yannick en Kiki bij de Waterval van Vergetelheid; hoewel hun avontuur misschien geen geheimen of magie had onthuld, hadden zij samen iets bijzonders meegemaakt – zelfs zonder moraal of hint naar meer avonturen!
En zo keerden Yannick en Kiki terug naar hun spelletjes bij de waterval, wetende dat zelfs zonder magie of mysterie elk avontuur uniek kan zijn zolang je maar vrienden hebt om mee te delen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes