Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De magische wereld achter de spiegel**
Er was eens een meisje genaamd Lila. Ze woonde in een klein dorpje, omringd door bossen en velden. Lila had een grote, oude spiegel in haar kamer. De spiegel was van haar grootmoeder geweest. Het glas was helder, maar de lijst was versierd met krullen en bloemen. Lila vond de spiegel mooi, maar ze had er ook een beetje angst voor.
Lila had iets meegemaakt dat haar verdrietig maakte. Toen ze nog kleiner was, had ze haar beste vriendje verloren. Ze waren altijd samen geweest. Ze speelden in het park en maakten samen huiswerk. Maar op een dag was hij niet meer teruggekomen van school. Hij had een ongeluk gehad en dat maakte Lila heel erg bang. Sindsdien durfde ze niet meer goed naar buiten te gaan.
Elke keer als ze in de spiegel keek, zag ze niet alleen zichzelf, maar ook de schaduw van haar verdriet. Soms dacht ze dat de spiegel iets geheimzinnigs had. Op een avond, toen het donker werd en de sterren aan de hemel verschenen, gebeurde er iets bijzonders.
Lila zat op haar bed en keek naar de spiegel. Plotseling begon het glas te glinsteren als sterrenstof. Ze wreef met haar ogen en kon het bijna niet geloven. De spiegel leek te bewegen! Voor ze het wist, werd ze naar binnen getrokken.
Lila viel door het glas en kwam terecht in een andere wereld. Het was een prachtige plek vol kleuren die ze nog nooit eerder had gezien. De lucht was blauw als sapphiertjes en de bomen waren groen als smaragdjes. Bloemen bloeiden overal om haar heen en er waren dieren die vrolijk rondhuppelden.
"Welkom!" zei een vrolijke stem achter haar. Lila draaide zich om en zag een klein elfje met glinsterende vleugels staan. "Ik ben Faye," zei het elfje met een brede glimlach.
"Waar ben ik?" vroeg Lila verbaasd.
"Je bent in de Magische Wereld achter de Spiegel!" antwoordde Faye enthousiast. "Hier is alles mogelijk! Maar je moet wel oppassen voor de schaduw."
"The shadow?" vroeg Lila nieuwsgierig.
"Ja," zei Faye terwijl ze serieus keek. "De schaduw is iets wat je meeneemt uit je eigen wereld. Het kan je volgen als je niet oppast."
Lila voelde een koude rilling over haar rug lopen toen ze aan haar verdriet dacht.
"Maar ik wil geen schaduw meer," zei Lila zachtjes.
Faye knikte begrijpend. "Dat kan! Maar je moet dapper zijn en je angsten onder ogen zien."
Lila besloot dat dit het moment was om sterk te zijn. Ze wilde niet langer bang zijn voor wat er gebeurd was met haar vriendje.
Samen met Faye begon Lila aan een avontuur door deze magische wereld. Ze ontmoetten pratende dieren die hen verhalen vertelden over moed en vriendschap. Er waren kleurrijke regenbogen die leidden naar verborgen plekken vol wonderen.
Op hun reis kwamen ze bij een grote boom met gouden bladeren die glinsterden in het zonlicht.
"Dit is de Boom van Herinneringen," legde Faye uit. "Hier kun je herinneringen ophalen of loslaten."
Lila voelde zich aangetrokken tot de boom en liep ernaartoe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze beelden van zichzelf en haar vriendje spelen in het park, lachen en rennen.
Ze voelde weer dat oude verdriet opkomen, maar dit keer besloot ze om het toe te laten.
"Ik mis hem zo," fluisterde Lila terwijl tranen over haar wangen rolden.
Faye kwam naast haar staan en pakte haar hand vast: "Het is oké om te rouwen, Lila."
Lila knikte terwijl ze naar de beelden keek: "Maar ik wil verder kunnen gaan."
"Dat kan," zei Faye bemoedigend. "Je moet gewoon kiezen wat je wilt doen met deze herinneringen."
Met veel moed sprak Lila: "Ik wil mijn herinneringen koesteren maar ook verder gaan zonder angst."
De Boom van Herinneringen begon te stralen toen Lila dit zei, alsof hij goedkeuring gaf aan haar woorden.
Plotseling voelde Lila dat er iets veranderde binnenin haar; het gewicht van verdriet leek lichter te worden.
Faye glimlachte: "Nu ben je vrij! Je hebt jezelf bevrijd van de schaduw!"
Lila voelde zich opgelucht en blij tegelijk; eindelijk kon zij weer lachen zonder zich schuldig te voelen over wat er gebeurd was.
Na hun avontuur keerde Lila terug naar de plek waar zij door de spiegel gekomen was.
"Bedankt voor alles, Faye!" zei Lila terwijl zij zich voorbereidde om terug te gaan naar huis.
"Vergeet niet dat je altijd sterk bent," antwoordde Faye met twinkelende ogen voordat zij verdween in een wolk van glitters.
Lila stapte weer door de spiegel heen en kwam terug in haar kamer, waar alles hetzelfde leek maar toch anders aanvoelde.
Ze keek opnieuw in de spiegel; deze keer zag zij niet alleen zichzelf maar ook iemand die sterker was geworden door wat zij had meegemaakt – iemand die klaar was om weer buiten te spelen zonder angst voor schaduwen of verdrietige herinneringen.
Vanaf die dag ging Lila vaker naar buiten; soms speelde zij alleen of soms met nieuwe vrienden die zij maakte op school of in het park waar zij vroeger zo vaak speelde met haar vriendje.
En elke avond voordat zij ging slapen keek zij even naar de oude spiegel; dankbaar voor wat zij geleerd had over moed, vriendschap en vooral over zichzelf.
Zo leefde Lila verder met nieuwe avonturen voor zich – altijd wetende dat zelfs achter verdrietige momenten magie kan schuilen als je dapper genoeg bent om ervoor open te staan.
En zo eindigt ons verhaal over 'De magische wereld achter de spiegel'.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes