Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Onzichtbare Vriend van Lars**
In een wereld waar de zon altijd leek te glimlachen en de lucht gevuld was met de geur van versgebakken koekjes, lag een meer dat glinsterde als een enorme spiegel. Het meer, genaamd Glimlaken, was omringd door kleurrijke bloemen die dansten in de zachte bries. Aan de oever zat Lars, een jongen met een sprankelende lach en een hoofd vol dromen. Hij had een bijzondere manier van kijken naar de wereld om hem heen, waardoor alles net iets anders leek dan voor anderen.
Lars was niet alleen; naast hem zat zijn onzichtbare vriend, Thomas. Thomas was geen gewone vriend; hij was Lars’ beste maatje, maar niemand kon hem zien of horen. Dat maakte niet uit voor Lars, want hij wist dat Thomas er altijd was. Samen beleefden ze avonturen die niemand anders kon begrijpen.
“Wat denk je dat er onder het wateroppervlak leeft?” vroeg Lars terwijl hij met zijn tenen in het koele water speelde. “Misschien vissen die kunnen praten of zelfs zeemeerminnen!”
Thomas knikte enthousiast, hoewel niemand dat kon zien. “Of misschien wel een oude schat! Stel je voor dat we die vinden!” zei hij met een stem vol enthousiasme.
Lars grinnikte en gooide een steentje in het water. Het maakte kringen die zich verspreidden als de dromen in zijn hoofd. “Als we een schat vinden, moeten we Isabelle uitnodigen om mee te komen spelen,” zei hij.
Isabelle was hun andere vriendinnetje, altijd vrolijk en vol energie. Ze had krullend haar dat glansde in het zonlicht en ogen die twinkelden als sterren. Ze woonde niet ver van het meer en kwam vaak langs om samen met Lars en Thomas te spelen.
“Zullen we haar nu bellen?” vroeg Lars terwijl hij zijn hand naar zijn broekzak bracht alsof hij daadwerkelijk een telefoon had.
“Ja! Maar dan moet je wel doen alsof je belt,” zei Thomas met een ondeugende grijns.
Lars deed alsof hij op een knop drukte en hield zijn hand aan zijn oor. “Hallo Isabelle! Wil je komen spelen bij het meer? We hebben iets heel spannends ontdekt!” Hij lachte hardop terwijl hij zich voorstelde hoe Isabelle zou reageren.
En inderdaad, na enkele minuten verscheen Isabelle aan de oever van Glimlaken, haar gezicht stralend van vreugde. “Wat is er aan de hand?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar Lars toe kwam huppelen.
“We hebben misschien wel een schat gevonden!” riep Lars enthousiast uit.
“Een schat? Waar?” vroeg Isabelle met grote ogen vol verwondering.
“Onderwater! Maar we hebben hulp nodig om het te vinden,” zei Lars terwijl hij dramatisch zijn armen omhoog gooide als een clown op het podium.
Isabelle keek naar het water en dacht na. “Misschien moeten we duiken!” stelde ze voor terwijl ze haar handen in haar zij zette zoals alleen zij dat kon doen.
“Ja! Duiken!” riep Lars terug terwijl hij zich al voorbereidde om te springen. Maar voordat ze konden duiken, kwam er iets onverwachts voorbij: een groep kinderen die op hun fietsen langsfietsten en hen nieuwsgierig aankeken.
“Wat doen jullie daar?” vroeg één van hen met een uitdagende toon in zijn stem.
Lars voelde zich even ongemakkelijk; soms begreep hij niet goed waarom sommige kinderen zo deden. Maar Thomas fluisterde geruststellend: “Negeer ze gewoon.”
Isabelle haalde haar schouders op en zei: “We zoeken naar schatten! Wat doen jullie?”
De kinderen keken elkaar aan en lachten spottend voordat ze verder fietsten. Maar dat maakte niets uit voor Lars en Isabelle; zij hadden hun eigen avontuur te beleven!
Ze besloten samen te gaan ‘duiken’. Met hun voeten in het water begonnen ze te spetteren alsof ze echte ontdekkingsreizigers waren op zoek naar verborgen geheimen van Glimlaken. Terwijl ze speelden, vertelde Thomas verhalen over wat er allemaal onderwater zou kunnen leven – van kleurrijke vissen tot mysterieuze scheepswrakken – wat hen nog enthousiaster maakte.
Na enige tijd merkte Isabelle iets glinsteren onder water. “Kijk daar!” riep ze uit terwijl ze naar beneden boog om beter te kijken.
Lars sprong enthousiast opzij om ook te kijken, maar toen zag hij niets bijzonders – alleen wat takken en bladeren die door het water zweefden. “Wat zie jij?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Ik weet het niet precies,” antwoordde Isabelle terwijl ze nog eens goed keek. “Maar ik denk dat we dichterbij moeten komen!”
Ze leunden over de rand van de oever toen plotseling iets hen verraste: er kwam een eendje voorbij zwemmen! Het kleine beestje kwakte vrolijk terwijl het door het water gleed, helemaal onbewust van hun zoektocht naar schatten.
“Oh kijk! Een eendje!” riep Lars blij uit terwijl hij naar het diertje wees.
Thomas lachte zachtjes: “Dat is geen schat, maar misschien is dit wel onze nieuwe vriend!”
Isabelle knielde bij de rand van het water en stak haar hand uit naar de eend: “Kom hier kleintje!”
Het eendje zwom dichterbij en begon nieuwsgierig rondjes om hen heen te maken alsof ook zij deel wilde uitmaken van hun avontuur. De drie vrienden – twee zichtbaar voor elkaar en één onzichtbaar – genoten samen van dit onverwachte moment vol vreugde.
Uren gingen voorbij zonder dat iemand zich ervan bewust was hoe snel de tijd verstreek; lachen, spelen en dromen vulden hun middag bij Glimlaken tot aan de horizon waar de zon langzaam begon onder te gaan in prachtige tinten oranje en roze.
Toen uiteindelijk de avond viel, wisten Lars en Isabelle dat dit weer zo’n dag was geweest die hen altijd bij zou blijven – gevuld met vriendschap zonder grenzen of geheimen; gewoon puur plezier aan de oever van hun geliefde meer met hun onzichtbare vriend Thomas aan hun zijde.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes