Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De reis naar het verre eiland**
Er was eens een jongen genaamd Samir. Samir woonde in een klein dorp aan de rand van een groot bos. Hij had een grote droom: hij wilde naar een ver eiland reizen. Dit eiland was niet zomaar een eiland. Het stond vol met hoge palmbomen, witte stranden en kleurrijke vogels. Samir had verhalen gehoord van zijn grootvader over dit eiland. Zijn grootvader vertelde dat het eiland vol magie zat.
Samir was niet alleen. Hij had een beste vriend, Lotte. Lotte was een meisje met blond haar en blauwe ogen. Ze waren al vrienden sinds ze klein waren. Samen speelden ze vaak in het bos en maakten ze avonturen mee.
Op een dag, terwijl ze aan de rand van het bos zaten, zei Samir: "Lotte, ik wil naar dat verre eiland gaan! Ik wil de magie zien!" Lotte keek hem aan en glimlachte. "Dat klinkt geweldig! Maar hoe komen we daar?" vroeg ze.
Samir dacht na. "Misschien kunnen we een boot maken! Dan kunnen we over de zee varen." Lotte vond het een goed idee. Ze besloten om samen te werken en hun eigen boot te bouwen.
De volgende dag gingen ze naar het bos om hout te verzamelen. Ze vonden takken, planken en zelfs oude vaten die mensen hadden achtergelaten. Met veel enthousiasme begonnen ze te bouwen. Het was hard werken, maar ze lachten veel en hielpen elkaar.
Na dagen van hard werken was de boot eindelijk klaar. Het was geen grote boot, maar hij zag er stevig uit. Samir en Lotte waren trots op hun werk.
"Wanneer gaan we?" vroeg Lotte opgewonden.
"Vandaag!" zei Samir met glinsterende ogen.
Ze pakten wat eten mee: brood, fruit en water in flessen. Daarna stapten ze in de boot en begonnen te peddelen. De zon scheen fel aan de lucht en de zee was rustig.
Na een tijdje varen zagen ze iets in de verte: het verre eiland! Het leek nog mooier dan in de verhalen van Samirs grootvader. De palmbomen wiegden zachtjes in de wind en het zand glinsterde als goud.
Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat er ook andere kinderen op het strand speelden. Ze waren blij om nieuwe vrienden te maken! Toen Samir en Lotte aan land gingen, renden de kinderen naar hen toe.
"Hallo! Welkom op ons eiland!" zei een meisje met krullend haar en een grote glimlach.
"Ik ben Aisha," stelde zij zich voor. "Wat komen jullie doen?"
"We willen de magie van dit eiland zien!" zei Samir enthousiast.
Aisha lachte en zei: "Dan moeten jullie naar de Grote Boom gaan! Daar gebeurt altijd iets bijzonders."
Samir en Lotte keken elkaar aan met blije ogen. "Laten we gaan!" riep Lotte.
Ze volgden Aisha door het groene bos richting de Grote Boom. Onderweg vertelde Aisha over alle geheimen van het eiland: over verborgen grotten, zingende vogels en dansende sterren bij nacht.
Toen ze bij de Grote Boom aankwamen, stonden hun monden open van verbazing. De boom was enorm! Zijn takken reikten tot in de lucht en zijn bladeren glansden als smaragdgroen licht.
"Wat nu?" vroeg Samir nieuwsgierig.
Aisha knikte naar de boomstam die vol met tekeningen zat gekerfd door andere kinderen die hier ooit waren geweest. "Als je iets moois wilt vragen aan de boom, moet je je hand op deze tekeningen leggen."
Samir deed wat Aisha zei en legde zijn hand op een tekeningen van een vogel die vloog naar de zon. Hij sloot zijn ogen en fluisterde: "Ik wil graag vrienden maken voor altijd."
Lotte deed hetzelfde met haar hand op een tekening van twee kinderen die samen dansten onder sterrenlicht. Ze fluisterde: "Ik wil altijd gelukkig zijn."
Plotseling begon de boom zachtjes te trillen! De bladeren ritselden als muziek in de lucht, en er kwam een warme gloed uit de stam van de boom.
"Wat gebeurt er?" vroeg Lotte bang maar ook nieuwsgierig.
Aisha glimlachte breed terwijl er kleine lichtjes om hen heen dansten zoals vuurvliegjes in de nachtlucht. "Dit is magie! Jullie harten zijn puur!"
De lichtjes zweefden rond hen als sterren die hun dromen kwamen vervullen.
Na enige tijd stopte alles weer, maar Samir voelde zich anders; hij voelde zich verbonden met dit eiland, met Aisha, met Lotte… Met iedereen!
Ze speelden nog urenlang samen op het strand, bouwden zandkastelen en zwommen in het heldere water van zeeën vol kleurige vissen.
Maar toen begon de zon onder te gaan; het werd tijd om terug te keren naar huis.
"We moeten terug," zei Lotte verdrietig maar ook blij door alles wat ze hadden meegemaakt.
"Ja," zei Samir terwijl hij Aisha omhelsde; “maar we komen terug!”
Met hun hart vol vreugde stapten Samir en Lotte weer in hun zelfgebouwde bootje.
Terwijl ze terugpeddelden over het kalme water keken ze nog één keer achterom naar het verre eiland dat nu zo dichtbij voelde.
“Dit was pas echt avontuur!” riep Samir blij.
“Ja,” antwoordde Lotte lachend; “en onze vriendschap is nu nog sterker!”
En zo keerden zij terug naar hun dorp met verhalen vol magie die zij nooit zouden vergeten.
Hun reis had hen niet alleen nieuwe vrienden gebracht maar ook herinneringen die voor altijd zouden blijven bestaan.
En zo eindigde hun avontuur voor nu… Maar wie weet wat morgen zou brengen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes