Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De dansende wolken boven het dorp**
Op een heldere ochtend, toen de zon zijn gouden stralen over de wereld uitstrekte, zat ik, Vossie, op het dak van het oude bakstenen gebouw in het hart van ons dorp. Het was een plek die ik vaak bezocht, omdat het uitzicht adembenemend was. Van hieruit kon ik de dansende wolken zien die als pluizige schapen over de lucht dreven. Ze leken te spelen met de wind, en hun schaduw viel als een zachte dekens over de straten en pleinen van ons dorp.
Het dorp zelf was niet bijzonder groot. Het had een paar smalle straatjes, een markt waar elke donderdag verse groenten en fruit werden verkocht, en een oude fontein in het midden van het plein waar kinderen vaak omheen speelden. Maar wat dit dorp uniek maakte, waren de mensen die er woonden. Ze waren kleurrijk en vol leven, net als de wolken die boven hen dansten.
Terwijl ik daar zat te genieten van het uitzicht, zag ik Jente en Lynn op weg naar school. Jente had altijd een ondeugende glimlach op zijn gezicht en Lynn liep met haar hoofd hoog geheven, alsof ze de wereld wilde omarmen. Ik kon niet anders dan nieuwsgierig zijn naar hun dagelijkse avonturen.
"Wat zouden ze vandaag weer gaan doen?" vroeg ik me af terwijl ik mijn oren spitste om hun gesprek op te vangen.
"Ik heb gehoord dat er vandaag een wedstrijd is," zei Jente met een sprankeling in zijn ogen. "Wie het snelst kan rennen naar de oude eik aan de rand van het dorp!"
"Dat klinkt leuk!" antwoordde Lynn enthousiast. "Maar we moeten wel eerst onze huiswerk maken."
Ik grinnikte zachtjes in mezelf. Typisch voor kinderen om altijd te balanceren tussen plicht en plezier. Terwijl ze verder liepen, besloot ik dat ik meer wilde weten over deze wedstrijd.
Met een sprongetje sprong ik van het dak af en landde soepel op de grond. Mijn nieuwsgierigheid dreef me voort; ik volgde Jente en Lynn op afstand terwijl ze door de straten van het dorp renden.
De lucht was helder blauw en de zon scheen fel; perfect weer voor een race! De geur van versgebakken brood kwam uit de bakkerij aan mijn rechterkant, maar mijn aandacht was volledig gericht op mijn twee jonge vrienden die nu bij hun klasgenoten kwamen staan bij de oude eik.
De eik stond trots in het midden van een open veld aan de rand van het dorp. Zijn takken reikten hoog naar de lucht zoals armen die zich uitstrekken naar iets ongrijpbaars. De kinderen verzamelden zich rondom Jente en Lynn; hun stemmen mengden zich tot één vrolijke chaos.
"Wie gaat er winnen?" vroeg één van hen met glinsterende ogen.
"Ik natuurlijk!" riep Jente zelfverzekerd terwijl hij zich voorbereidde om te rennen.
Lynn lachte hem uit: "Denk je echt dat je sneller bent dan mij? Ik ben sneller dan jij!"
De spanning steeg terwijl ze zich voorbereidden voor hun race. Ik besloot dichterbij te komen om beter te kunnen zien wat er ging gebeuren. De kinderen stelden zich op aan de startlijn; hun voeten trilden van anticipatie.
"Drie... twee... één... GO!" klonk het luid vanuit hun midden.
En daar gingen ze! De kinderen schoten vooruit als pijlen die door de lucht sneden. Hun gelach vulde het veld terwijl ze langs mij heen renden; Jente voorop met Lynn vlak achter hem.
Ik volgde hen met mijn ogen terwijl ze steeds verder weg renden richting de horizon waar de eik stond te wachten als een stille getuige van hun strijd om snelheid. De wolken boven hen leken ook mee te bewegen; soms vormden ze figuren die leken te juichen voor deze jonge atleten.
Terwijl ik hen volgde, merkte ik dat andere dorpsbewoners ook naar buiten kwamen om te kijken wat er gaande was. Een oudere man met een hoed zat op zijn veranda met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij zijn krant las; hij keek af en toe omhoog naar ons spelende jeugdige dorpsgenoten.
Een vrouw met haar hond aan de lijn stopte even om haar hoofd te schudden: "Die kinderen hebben altijd wel iets nieuws verzonnen," mompelde ze tegen zichzelf voordat ze verder liep.
Toen Jente eindelijk bij de eik aankwam, juichte hij triomfantelijk: "Ik heb gewonnen!" Zijn stem klonk vol vreugde terwijl hij zijn armen in de lucht stak als een winnaar na een grote wedstrijd.
Lynn kwam kort daarna aanrennen, haar gezicht rood van inspanning maar ook vol blijdschap: "Volgende keer ben jij niet zo snel!" zei ze lachend terwijl ze hem plaagde over zijn overwinning.
De andere kinderen kwamen al snel achter hen aan; sommigen waren buiten adem maar allemaal straalden ze dezelfde vreugde uit die alleen kinderen kunnen voelen na zo’n eenvoudige maar prachtige overwinning in hun spelletjeswereld.
Terwijl zij elkaar feliciteerden en plannen maakten voor nog meer races in de toekomst, keek ik omhoog naar die dansende wolken boven ons dorp. Ze leken nu nog levendiger dan eerder; misschien waren zij wel getuigen geweest van deze kleine overwinning – of misschien zelfs deelnemers aan dit spel dat zo eenvoudig maar zo mooi was.
En zo bleef ik daar zitten, genietend van dit moment vol vreugde en onschuldige competitie tussen vrienden onder die dansende wolken boven ons dorp – zonder geheimen of magie, maar gewoon puur leven zoals dat is: simpelweg mooi.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes