Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De reis door het glazen labyrint**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene bossen. In dit dorpje woonde een jongen genaamd Sam. Sam was nieuwsgierig en hield van avontuur. Hij droomde vaak van verre landen en spannende ontdekkingen.
Op een dag, terwijl hij in het bos speelde, vond Sam iets bijzonders. Tussen de bomen lag een glanzend voorwerp. Het was een kleine, ronde spiegel. Toen hij de spiegel oppakte, merkte hij dat er iets achter de spiegel zat. Het leek wel een deur! Sam kon zijn ogen niet geloven.
“Wat zou er achter deze deur zitten?” vroeg hij zichzelf. Zijn hart klopte snel van opwinding. Zonder na te denken duwde hij de deur open en stapte naar binnen.
Tot zijn verbazing bevond hij zich in een prachtig labyrint van glas. De muren waren gemaakt van helder glas dat schitterde in het licht. Het leek wel een droom! Sam keek om zich heen en zag dat het labyrint eindeloos leek te zijn.
“Dit is geweldig!” riep hij blij. Maar al snel merkte hij dat het labyrint ook verwarrend was. Er waren zoveel paden en elke bocht leek op de vorige.
Sam besloot om te gaan lopen en te ontdekken waar elk pad naartoe leidde. Hij liep naar links, dan naar rechts, en weer naar links. Soms kwam hij bij mooie tuinen vol bloemen, andere keren bij fonteinen die water spootten.
Na een tijdje kwam Sam een meisje tegen. Ze zat op een bankje in het midden van het labyrint en keek somber voor zich uit.
“Hallo,” zei Sam vriendelijk. “Waarom ben je zo verdrietig?”
Het meisje keek op en zei: “Ik ben Lila. Ik ben hier al heel lang verloren.” Haar ogen waren groot en vol verdriet.
“Dat klinkt erg vervelend,” zei Sam met medeleven. “Ik ben ook nieuw hier, maar ik wil je helpen!”
Lila glimlachte voorzichtig. “Dank je, dat zou fijn zijn.”
Samen besloten ze verder te zoeken naar de uitgang van het labyrint. Ze liepen hand in hand door de glanzende gangen, maar het was moeilijk om de weg te vinden.
Soms kwamen ze bij splitsingen waar ze moesten kiezen welke kant ze op wilden gaan. “Laten we altijd rechtsaf gaan,” stelde Sam voor.
“Goed idee!” zei Lila enthousiast.
Ze volgden hun plan en kwamen langs prachtige plekken: kleurrijke bloemenvelden, glinsterende meren en zelfs dieren die hen nieuwsgierig aankeken vanuit de struiken.
Maar naarmate ze verder gingen, begon het donkerder te worden in het labyrint. De glazen muren reflecteerden hun schaduwen, waardoor alles er nog vreemder uitzag.
“We moeten snel een uitgang vinden,” zei Lila nerveus.
Sam knikte vastberaden. “We kunnen dit samen doen!”
Ze liepen verder en kwamen bij een grote glazen balzaal met hoge plafonds en schitterende kroonluchters van glas die als sterren leken te stralen.
“Wauw!” riep Lila verrast. “Dit is zo mooi!”
Maar toen hoorden ze plotseling een vreemd geluid achter hen: gekraak en gekletter van glas! Ze draaiden zich om en zagen dat er schaduwen uit de hoeken kwamen kruipen.
“Wat is dat?” vroeg Lila bang.
“Ik weet het niet,” antwoordde Sam met trillende stem, “maar we moeten weg hier!”
Ze renden door de balzaal naar de andere kant, maar de schaduwen volgden hen snel! Het leek alsof ze steeds dichterbij kwamen.
“Hier!” riep Sam terwijl hij naar een smalle gang wees aan de zijkant van de balzaal. Ze sprongen naar binnen net voordat de schaduwen hen konden bereiken.
In deze gang was alles donkerder dan voorheen, maar ze bleven rennen totdat ze weer bij een splitsing kwamen.
“We moeten kiezen!” zei Lila wanhopig terwijl ze naar beide kanten keek.
Sam dacht even na en zei toen: “Laten we onze ogen sluiten en gewoon rechtdoor lopen.”
Lila knikte instemmend, dus sloten ze hun ogen stevig dicht en begonnen vooruit te lopen zonder te kijken waarheen ze gingen.
Na enkele stappen voelden ze ineens frisse lucht op hun gezichten komen! Ze openden hun ogen en stonden buiten het glazen labyrint!
“Ja!” juichte Lila blij terwijl ze haar armen omhoog stak in vreugde.
“We hebben het gedaan!” lachte Sam terwijl hij haar omhelsde.
Voor hen lag een prachtig uitzicht over bergen en bossen onder een stralende zon. Het labyrint was nu slechts een glinsterende herinnering achter hen.
“Ik ben zo blij dat ik jou heb ontmoet,” zei Lila met stralende ogen. “Zonder jou had ik nooit kunnen ontsnappen.”
“En ik had nooit zo’n avontuur gehad zonder jou,” antwoordde Sam met een glimlach.
Vanaf die dag werden Sam en Lila beste vrienden. Ze vertelden iedereen in hun dorp over hun reis door het glazen labyrint en hoe belangrijk vriendschap is tijdens avonturen – zelfs als dingen moeilijk worden of eng lijken!
En zo leefden zij nog lang gelukkig met vele nieuwe avonturen die nog zouden komen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes