Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Ruben en de tijdreis naar het verleden**
Ruben was een gewone jongen van twaalf jaar. Hij woonde in een klein dorpje met zijn ouders en zijn hond, Max. Ruben hield van avontuur. Elke dag na school ging hij naar het bos achter zijn huis. Daar speelde hij vaak met Max. Ze renden door het gras en klommen in bomen.
Op een dag, terwijl Ruben in het bos speelde, vond hij iets bijzonders. Het was een oude, roestige klok. De klok lag half begraven onder bladeren en takken. Ruben trok de klok uit de grond en veegde het vuil eraf. De klok had mooie cijfers en een gouden rand. Maar de wijzers stonden stil.
"Wat een vreemde klok," dacht Ruben. "Wat zou er mee gebeurd zijn?" Hij besloot om de klok mee naar huis te nemen.
Thuis aangekomen, legde hij de klok op zijn bureau. Hij keek goed naar de klok en merkte dat er iets bijzonders aan was. Er waren kleine knoppen aan de zijkant van de klok. Ruben drukte op één van de knoppen en ineens begon de klok te trillen! De wijzers draaiden snel rond en er kwam een fel licht uit de klok.
Ruben schrok en stapte achteruit. "Wat gebeurt hier?" riep hij uit. Maar voor hij het wist, werd alles om hem heen wazig en donker.
Toen het licht weer verdween, stond Ruben niet meer in zijn kamer, maar in een groot veld vol bloemen! Het was warm en zonnig, maar alles zag er anders uit dan thuis. Ruben keek om zich heen en zag mensen in oude kleren lopen. Ze leken wel uit een boek te komen!
"Waar ben ik?" vroeg hij zich af.
Een meisje met lange vlechten kwam naar hem toe. "Hallo! Ik ben Anna," zei ze vrolijk. "Ben jij nieuw hier?"
"Ja," antwoordde Ruben verward. "Ik ben Ruben."
Anna glimlachte breed. "Je bent in het verleden! Dit is het jaar 1800!"
Ruben kon zijn oren niet geloven. Een tijdreis? Dat was ongelooflijk! "Hoe kan dat?" vroeg hij.
"Dat komt door die oude klok," zei Anna terwijl ze naar de klok op Rubens bureau wees, die nu naast hem stond op een boomstronk.
Ruben voelde zich blij maar ook bang tegelijk. Wat moest hij nu doen? Anna vertelde hem dat ze veel avonturen konden beleven in deze tijd.
"Kom!" zei ze enthousiast. "Laten we samen gaan spelen!"
Ze renden door het veld vol bloemen en kwamen bij een rivier aan waar kinderen aan het vissen waren met zelfgemaakte hengels. Ruben vond het geweldig om te zien hoe anders alles was dan thuis.
Na een tijdje spelen vroeg Anna: "Wil je leren vissen?"
Ruben knikte enthousiast en samen gingen ze zitten aan de oever van de rivier. Anna leerde hem hoe je een haak maakte van takken en hoe je wormen ving als aas.
Terwijl ze daar zaten, vertelde Anna over haar leven in 1800. Ze sprak over haar familie, hun boerderij en hoe ze elke dag hard moesten werken om genoeg eten te hebben.
"Het is soms moeilijk," zei Anna met een zucht, "maar we hebben veel plezier samen."
Ruben luisterde aandachtig en voelde zich gelukkig bij haar verhalen.
Na uren spelen begon de zon onder te gaan, maar Ruben wist dat hij terug moest naar huis voordat het donker werd.
"Hoe kom ik terug?" vroeg hij bezorgd.
Anna wees naar de klok die nog steeds op de boomstronk stond. "Druk weer op die knop," zei ze geruststellend.
Ruben nam afscheid van Anna en drukte op de knop van de klok opnieuw. Het licht omhulde hem weer, net als eerder.
Toen alles weer helder werd, stond Ruben weer in zijn kamer! Zijn hart klopte snel van alle avonturen die hij had beleefd.
De oude klok lag stil op zijn bureau, maar nu voelde het alsof er magie in zat. Ruben wist dat hij altijd terug kon gaan als hij dat wilde.
Die avond kon Ruben niet slapen omdat hij dacht aan Anna en al die leuke dingen die ze samen hadden gedaan. Hij besloot dat dit nog niet het einde was; dit was pas het begin van zijn avonturen met tijdreizen!
De volgende dagen ging Ruben vaak naar het bos om te kijken of hij weer kon reizen met de klok. En elke keer als hij drukte op die knop, kwam hij terug bij Anna in 1800.
Ze beleefden samen vele avonturen: ze hielpen bij oogsten op de boerderij, maakten zelf speelgoed van hout en leerden dansen bij feesten in het dorp.
Maar naarmate weken verstreken begon Ruben ook na te denken over wat belangrijk voor hem was: zijn familie thuis missen hem steeds meer terwijl hij wegbleef voor langere periodes.
Op een dag besloot Ruben dat het tijd was om terug te gaan naar huis voor goed deze keer.
“Anna,” zei hij somber terwijl ze samen aan de rivier zaten, “ik moet terug.”
Anna keek verdrietig maar begreep wat er moest gebeuren.
“Je hebt je familie nodig,” zei ze zachtjes.
“Ja,” antwoordde Ruben met tranen in zijn ogen.
Ze gaven elkaar een grote knuffel voordat Ruben opnieuw op de knop drukte.
Het licht flitste weer om hem heen totdat alles zwart werd.
Toen kwam alles weer helder: Hij zat veilig thuis achter zijn bureau.
De oude klok lag stil naast hem zoals altijd.
Ruben glimlachte terwijl Max tegen zijn been aanleunde.
Hij had veel geleerd tijdens zijn avonturen: vriendschap is belangrijker dan wat dan ook.
En hoewel hij Anna miste wist hij dat hun herinneringen altijd bij hem zouden blijven.
Vanaf die dag ging Ruben vaker wandelen met Max door het bos zonder meer tijdreizen te maken; soms is gewoon genieten van wat je hebt al genoeg avontuur!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes