Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Ella en de betoverde spiegelwereld**
Op de top van een heuvel, waar de lucht zo helder was dat je de sterren zelfs overdag kon zien, stond een oude, verweerde spiegel. De lijst was gemaakt van een onbekend metaal dat glinsterde als sterrenstof, en het oppervlak was bedekt met een dunne laag stof die de reflectie vervaagde. Deze spiegel was niet zomaar een voorwerp; het was een poort naar iets dat niemand ooit had durven dromen. Maar ik ben slechts een spook, en mijn woorden zijn slechts schaduwen van wat ooit was.
Ella, een meisje met krullend kastanjebruin haar en ogen die glansden als de zee op een zonnige dag, ontdekte deze spiegel op een dag toen ze haar gebruikelijke pad naar school verliet. Ze had altijd al een fascinatie gehad voor dingen die anderen niet opmerkte. Haar wereld was gevuld met patronen en structuren; ze vond comfort in het herhalen van routines. Ella had autisme, wat betekende dat ze de wereld op haar eigen unieke manier beleefde.
Die dag voelde anders aan. De lucht trilde van spanning en nieuwsgierigheid. Terwijl ze dichterbij de spiegel kwam, voelde ze iets in haar borst kloppen — niet bang of nerveus, maar nieuwsgierig. Ze veegde het stof weg met haar handpalm en keek in de spiegel.
In plaats van haar eigen reflectie zag ze iets heel anders: een wereld vol kleuren die nooit eerder door haar ogen waren gezien. Het leek wel alsof de kleuren dansten en zich om elkaar heen wonden als golven in de oceaan. Ella kon niet anders dan gefascineerd zijn door wat ze zag.
Terwijl ze naar deze betoverde wereld keek, hoorde ze plotseling stemmen achter zich. Het waren Sara en Yannick, twee klasgenoten die vaak samen speelden tijdens de pauzes op school. Sara had altijd al een levendige fantasie gehad; ze vertelde verhalen over prinsessen en draken alsof ze zelf deel uitmaakte van die werelden. Yannick daarentegen was meer nuchter; hij hield ervan om dingen te analyseren en te begrijpen.
"Wat kijk je daar?" vroeg Yannick terwijl hij naast Ella kwam staan.
"Ik weet het niet," antwoordde Ella zonder haar blik van de spiegel af te wenden. "Het is… anders."
Sara sprong enthousiast naar voren en keek ook in de spiegel. "Wauw! Kijk naar al die kleuren! Het lijkt wel alsof we naar een andere wereld kijken!"
Yannick fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij probeerde te begrijpen wat er gebeurde. "Misschien is het gewoon een truc van het licht," zei hij skeptisch.
Maar Ella voelde dat dit meer was dan alleen maar lichtspelingen of illusies. Ze stapte dichterbij en reikte voorzichtig uit naar het oppervlak van de spiegel. Toen haar vingers het glas raakten, voelde ze een golf van energie door zich heen stromen — warm en uitnodigend.
"Wat als we erdoorheen gaan?" stelde Sara voor met glinsterende ogen vol avontuur.
Yannick schudde zijn hoofd. "Dat kan niet veilig zijn."
Maar Ella voelde geen angst; alleen nieuwsgierigheid drong zich aan haar op als golven die tegen rotsen beukten. "Laten we het proberen," zei ze vastberaden.
Met één gezamenlijke sprongetje stapten ze door de spiegel heen — of beter gezegd: werden zij opgenomen in het mysterie dat hen omhulde.
Aan de andere kant bevonden ze zich in een wereld die leek te pulseren met leven: bomen met bladeren die leken te zingen, bloemen die hun geur verspreidden als muzieknoten in de lucht, en rivieren die glinsterden als vloeibaar zilver onder een zon die nooit onderging.
"Dit is ongelooflijk!" riep Sara terwijl ze rondkeek met open mond.
Yannick begon meteen alles te analyseren: "Kijk naar hoe deze bomen groeien! De wortels zijn helemaal anders dan bij ons!"
Ella glimlachte terwijl zij hen observeerde; hun reacties waren zo verschillend van elkaar — maar dat maakte dit avontuur juist zo bijzonder voor haar.
Ze liepen verder door deze nieuwe wereld totdat ze bij een grote open plek kwamen waar dieren zich verzamelden rondom wat leek op een fontein gemaakt van kristalhelder water. De dieren keken hen nieuwsgierig aan: kleurrijke vogels fladderden om hen heen terwijl konijnen speels rondhuppelden.
"Dit voelt zo echt," fluisterde Ella verwonderd terwijl zij zich liet onderdompelen in deze nieuwe werkelijkheid.
De tijd leek stil te staan terwijl zij samen genoten van alles wat deze betoverde wereld bood: spelletjes spelen met dieren, dansen onder bomen waarvan takken hen uitnodigend toewuifden, en lachen om elkaars grappen zonder enige zorgen over wat er buiten deze magische plek zou kunnen gebeuren.
Uren verstreken zonder dat zij het merkten totdat Yannick plotseling zei: "We moeten teruggaan."
Sara knikte instemmend maar Ella voelde iets heel anders — iets dat hen misschien zou kunnen tegenhouden om terug te keren naar hun oude leven vol regels en verwachtingen.
"Waarom zouden we terug willen?" vroeg Ella zachtjes terwijl zij nog steeds gefascineerd naar alles om zich heen keek.
Yannick zuchtte diep: "Omdat we hier niet thuis horen."
Maar voordat iemand verder kon praten begon de lucht boven hen donkerder te worden; wolken trokken samen alsof er onheilspellende stormen aankwamen — of misschien waren dit gewoon schaduwen uit hun eigen verleden?
"We moeten nu gaan!" riep Sara paniekerig terwijl zij aan Ellas arm trok.
Ella keek nog één keer om zich heen voordat zij besloot te volgen; dit avontuur had hen samengebracht op manieren waarvan zij nooit hadden durven dromen — maar soms moest je ook weer terugkeren naar waar je vandaan kwam om verder te kunnen groeien.
Met één sprongetje stapten zij weer door de spiegel terug naar hun eigen wereld — waar alles weer normaal leek maar waar hun harten gevuld waren met herinneringen aan kleuren, geluiden en vreugdevolle momenten die niemand ooit zou kunnen afnemen.
En zo eindigde hun avontuur in de betoverde spiegelwereld — maar voor Ella bleef er altijd iets speciaals bestaan tussen haar vrienden; iets dat hen verbond zoals geen ander verhaal ooit had gedaan…
En ik? Ik ben slechts getuige geweest van hun reis vanuit mijn etherische bestaan — fluisterend tussen sterrenstof over avonturen waarin dromen werkelijkheid werden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes