Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Nina's reis naar het land der dromen**
In het hart van de natuur, waar de sterren als diamanten aan de hemel fonkelden en de maan een zilveren schijnsel over de wereld verspreidde, lag een verborgen vallei. Deze vallei, omringd door torenhoge bergen en weelderige bossen, was niet zomaar een plek; het was een magische ruimte waar dromen tot leven kwamen. De lucht was doordrenkt met de geur van bloeiende jasmijn en de zachte bries fluisterde geheimen die alleen de dappersten onder ons konden verstaan.
In deze betoverende omgeving woonde een meisje genaamd Nina. Ze had kastanjebruin haar dat in de zon glansde als koper en ogen die zo blauw waren als de diepste oceaan. Nina was niet zoals andere kinderen; ze had een beperking die haar belemmerde om te rennen en te springen zoals haar vrienden. Maar dat weerhield haar er niet van om te dromen. Sterker nog, haar dromen waren groter dan de bergen die haar omringden.
Op een dag, terwijl ze op een oude boomstronk zat te genieten van het gezang van vogels, hoorde ze plotseling een vreemd geluid. Het klonk als het gerinkel van belletjes, maar dan veel dieper en mysterieuzer. Nieuwsgierig als ze was, volgde Nina het geluid door het dichte gras en langs glinsterende beekjes tot ze bij een enorme eik kwam. De boom was zo groot dat zijn takken zich als armen naar de lucht uitstrekten.
Aan de voet van deze majestueuze eik zat een jongen met krullend zwart haar en sprankelende ogen. Zijn naam was Kobe, en hij had altijd al geweten dat er meer in deze wereld zat dan wat je met je ogen kon zien. Hij had zijn eigen uitdagingen gehad; hij gebruikte een rolstoel om zich voort te bewegen, maar dat weerhield hem er niet van om avonturen te beleven.
"Wat brengt jou hier?" vroeg Kobe met een glimlach die zijn gezicht verlichtte.
"Ik hoorde iets," antwoordde Nina terwijl ze naar het geluid luisterde dat nu steeds luider werd. "Het klinkt alsof er iets bijzonders aan de hand is."
Kobe knikte begrijpend. "Dat is waarschijnlijk het Geluid der Dromen," zei hij geheimzinnig. "Het komt uit het Land der Dromen."
Nina's ogen glinsterden bij deze woorden. "Wat is dat? Hoe kunnen we er komen?"
Kobe leunde naar voren, zijn enthousiasme aanstekelijk. "Het Land der Dromen ligt achter de Sterrenpoort," zei hij terwijl hij met zijn hand naar boven wees naar de sterrenhemel die nu helder zichtbaar was geworden. "Maar we moeten eerst enkele uitdagingen overwinnen."
Zonder aarzeling besloten Nina en Kobe samen op avontuur te gaan. Ze kropen onder takken door en klommen over rotsen totdat ze bij een grote open plek kwamen waar het gras glinsterde alsof het bedekt was met sterrenstof.
"Hier is het!" riep Kobe terwijl hij zijn handen omhoog stak in vreugde.
In het midden van deze open plek stond inderdaad iets bijzonders: een enorme poort gemaakt van lichtgevende sterren die pulserend leek te ademen. De Sterrenpoort straalde magie uit en trok hen onweerstaanbaar aan.
"Wat moeten we doen?" vroeg Nina vol spanning.
"We moeten onze grootste angsten achterlaten," zei Kobe terwijl hij nadenkend naar de poort keek. "Alleen dan kunnen we doorgaan."
Nina voelde even twijfeling opkomen in haar hart, maar ze wist dat dit hun kans was om iets ongelooflijks te ervaren. Ze sloot haar ogen en dacht aan alles wat haar ooit had tegengehouden: onzekerheid, angst voor falen… Maar toen herinnerde ze zich ook al haar dromen – grootse avonturen vol vreugde en vrijheid.
Kobe deed hetzelfde; hij dacht aan alle momenten waarop anderen hem hadden onderschat vanwege zijn rolstoel of wanneer hij zich anders voelde dan anderen.
Met hun harten vol moed stapten ze samen door de Sterrenpoort.
Aan de andere kant bevonden ze zich in een wereld die hen versteld deed staan: kleuren zo levendig dat zelfs regenbogen verbleekten in hun aanwezigheid; bomen die zongen als je voorbij liep; wolken die je konden optillen en je lieten zweven boven uitgestrekte velden vol bloemen die nooit verwelken.
"Dit is geweldig!" riep Nina terwijl ze rondkeek met verwondering in haar ogen.
Kobe lachte luidkeels terwijl hij door het gras rolde, zijn rolstoel achterlatend voor even – hier waren geen grenzen meer! Ze renden samen door dit wonderlijke landschap, sprongen over rivieren gemaakt van vloeibaar licht en dansten onder watervallen van sterrenstof.
Maar al snel stuitten ze op hun eerste uitdaging: een reusachtige draak met schubben zo fel als vuur stond voor hen in volle glorie. Zijn ogen waren diep als oceanen vol geheimen.
"Wie durft mijn pad te kruisen?" gromde de draak met donderende stem.
Nina voelde angst opkomen, maar Kobe stapte moedig naar voren. "Wij komen in vrede! We willen alleen maar verder reizen!"
De draak keek hen beide aan met nieuwsgierigheid in zijn blik. "Om verder te gaan moeten jullie mij iets geven wat jullie dierbaar is."
Nina dacht na over wat zij kon geven – iets wat echt belangrijk voor haar was – toen plotseling helderheid kwam: “Ik geef je mijn angst,” zei ze vastberaden terwijl zij rechtop ging staan ondanks alles wat zij had meegemaakt.
Kobe knikte instemmend: “En ik geef je mijn twijfels.”
De draak knikte goedkeurend en maakte plaats voor hen om verder te gaan naar onbekende avonturen in dit magische land waar alles mogelijk leek.
Ze reisden verder door bossen vol zingende bloemen, ontmoetten vriendelijke reuzen die hen hielpen bij hun zoektocht naar nieuwe ervaringen zonder enige beperking of angst voor falen of anders-zijn.
Uiteindelijk bereikten ze een prachtige heuveltop waaruit men heel ver kon kijken over eindeloze landschappen vol wonderlijke creaties – hier voelden zij zich vrijer dan ooit tevoren!
En zo gingen Nina en Kobe verder op hun reis door het Land der Dromen – twee dappere zielen verbonden door vriendschap en avontuur – zonder enige gedachte aan terugkeer of grenzen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes