Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur in het onderwaterkasteel**
Het was een stralende ochtend op het station van IJslandia, een plek waar de lucht altijd fris en de zon altijd scheen, zelfs als het winter was. De trein arriveerde met een vrolijk gefluit, en de mensen op het perron leken net zo opgewonden als ik. Mijn naam is Bobo, en ik ben een ijsbeer. Ja, je leest het goed! Een ijsbeer die graag verhalen vertelt. En vandaag wil ik jullie meenemen op een avontuur dat begon op dit station.
Timo en Laura stonden samen te wachten op de trein naar Zeeburg, een stad die beroemd was om zijn prachtige onderwaterkasteel. Timo had zijn favoriete blauwe pet op, terwijl Laura haar lange haren in een vlecht had gebonden. Ze waren beste vrienden en hadden al weken uitgekeken naar deze reis. Ik kon hun enthousiasme bijna voelen terwijl ze elkaar vertelden over wat ze allemaal zouden zien.
“Denk je dat we echt naar binnen kunnen in het kasteel?” vroeg Timo met glinsterende ogen.
“Dat moet wel! Ik heb gehoord dat er prachtige zalen zijn met gouden tronen en grote aquaria vol kleurrijke vissen,” antwoordde Laura enthousiast.
Ik kon niet anders dan glimlachen bij hun enthousiasme. Terwijl ze spraken, besloot ik dichterbij te komen om beter te luisteren. Als ijsbeer had ik natuurlijk geen kaartje voor de trein, maar wie zou mij nu tegenhouden? Met mijn witte vacht viel ik niet eens zo veel op tussen al die mensen.
De trein arriveerde met een zachte schok en de deuren gingen open. Timo en Laura stapten in, en ik volgde hen stiekem naar binnen. De coupé was gevuld met vrolijke reizigers die hun eigen avonturen aan het plannen waren. Terwijl de trein zich in beweging zette, keken Timo en Laura uit het raam naar het landschap dat voorbijraasde.
Na een tijdje arriveerden ze in Zeeburg. De lucht was hier ziltig en vol leven; je kon de zee bijna ruiken! Timo en Laura sprongen van blijdschap toen ze het enorme onderwaterkasteel zagen liggen, met zijn torens die boven het water uitstaken als reusachtige schelpen.
“Kom op!” riep Timo terwijl hij Laura aan haar hand trok richting de ingang van het kasteel.
Ze liepen over een houten loopbrug die hen naar de ingang leidde. Ik volgde hen nog steeds onopgemerkt; niemand leek zich iets van mij aan te trekken – wat ook wel begrijpelijk is voor een ijsbeer in de zomer!
Binnen in het kasteel was alles nog indrukwekkender dan ze zich hadden voorgesteld. De muren waren bedekt met glinsterende schelpen en er waren enorme ramen waardoor je recht in de oceaan keek. Vissen zwommen voorbij als kleurrijke schaduwen die dansten in het licht.
“Wauw!” zei Laura terwijl ze haar ogen uitkeek.
Timo knikte instemmend terwijl hij rondkeek naar alle wonderen om hen heen. “Laten we verder gaan!”
Ze verkenden verschillende kamers: de grote balzaal met zijn marmeren vloeren, de bibliotheek vol boeken over zeewezens, en zelfs een kamer waar je kon zien hoe zeewier werd gekweekt voor speciale gerechten!
In één van de kamers vonden ze iets bijzonders: een enorme glazen wand waarachter een groep dolfijnen vrolijk aan het spelen was. Timo klapte enthousiast in zijn handen terwijl hij naar hen keek.
“Zou je niet willen zwemmen met hen?” vroeg hij tegen Laura.
“Ik zou alles doen om dat te kunnen!” antwoordde ze met glinsterende ogen.
En toen gebeurde er iets onverwachts: één van de dolfijnen zwom dichterbij en leek hen uit te nodigen om mee te komen! Timo keek naar Laura, die hem bemoedigend knikte.
Zonder na te denken sprongen ze beide in het water – wat natuurlijk heel gemakkelijk ging voor mij als ijsbeer! Het water voelde heerlijk koel aan terwijl we ons onderdompelden in deze nieuwe wereld vol leven.
De dolfijn leidde ons door kleurrijke koralen en langs scholen vissen die ons nieuwsgierig aankeken. We zwommen door onderwatergrotten waar lichtstralen doorheen vielen als gouden stralen zonlicht. Het was alsof we onszelf bevonden in een andere dimensie – eentje vol vreugde en vrijheid!
Na wat leek op uren van plezier zwommen we terug naar het kasteel waar we weer boven water kwamen bij dezelfde glazen wand waar we eerder stonden te kijken. De dolfijnen maakten nog één laatste sprongetje voordat ze wegzwommen, alsof ze ons gedag zegden na dit geweldige avontuur.
Timo en Laura klommen weer uit het water, helemaal doorweekt maar stralend van blijdschap.
“Dit was geweldig!” riep Timo uitgelaten terwijl hij zijn haar achterover gooide om het water eruit te krijgen.
Laura lachte hardop: “Ik kan niet geloven dat we dat hebben gedaan!”
Terwijl zij zich afdroegen bij een zonnestraal die door één van de ramen viel, besloot ik dat dit mijn kans was om me voor te stellen. “Hallo daar!” zei ik vrolijk terwijl ik mijn kop boven hun hoofden uitstak.
Timo schrok even maar begon al snel te lachen toen hij zag wie er voor hen stond: “Een ijsbeer!”
“Ja! En wat voor avontuur hebben jullie hier beleefd!” zei ik enthousiast terwijl ik mijn pootjes omhoog deed alsof ik ook wilde meedoen aan hun vreugdevolle dansje.
Laura keek me verwonderd aan: “Wat doe jij hier?”
“Oh gewoon… rondzwemmen,” zei ik nonchalant met een knipoog. “Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest naar wat mensen doen.”
Ze lachten allebei opnieuw; blijkbaar vonden ze mijn aanwezigheid helemaal niet vreemd meer na alles wat we samen hadden meegemaakt!
We brachten nog meer tijd door samen in het kasteel; we ontdekten verborgen hoekjes vol schatten zoals oude munten uit verloren schepen of prachtige schelpen die ooit door zeewezens waren gedragen.
Uiteindelijk besloten Timo en Laura dat het tijd was om terug te keren naar huis – maar niet zonder beloftes van nieuwe avonturen samen! Terwijl zij zich klaarmaakten om weer terug naar boven te gaan via dezelfde loopbrug waarlangs wij gekomen waren, gaf ik hen nog één laatste knuffel voordat zij afscheid namen van dit bijzondere onderwaterkasteel.
En zo eindigde onze dag vol vreugde zonder geheimen of mysterieën – gewoon drie vrienden die samen genoten van elk moment dat zij deelden onder water!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes