Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Zoe's zoektocht naar een echte eenhoorn**
In een wereld waar de zon altijd scheen en de lucht zo blauw was als de diepste oceaan, lag er een poort. Deze poort was niet zomaar een poort; het was de Poort naar Avontuur. Het was een grote, houten constructie met ingewikkelde houtsnijwerken van dieren en planten die je alleen in je wildste dromen zou kunnen zien. De poort stond in het midden van een uitgestrekt veld vol kleurrijke bloemen die wiegden op de zachte bries. En daar, aan de voet van die poort, zat ik, Timo de schildpad.
Ik ben geen gewone schildpad. Nee, ik ben nieuwsgierig en heb altijd al willen weten wat er achter die poort schuilging. Maar vandaag is niet mijn verhaal; het is het verhaal van Zoe, een meisje met dromen zo groot als de lucht zelf.
Zoe was geen gewoon meisje. Ze had kastanjebruin haar dat glansde in het zonlicht en ogen die twinkelden als sterren aan de nachtelijke hemel. Ze woonde in een klein huisje aan de rand van het dorpje Zonnedale, waar ze elke dag naar school ging met haar beste vriend Gijs en haar trouwe hondje Max. Maar wat Zoe echt wilde, was iets heel anders: ze wilde een echte eenhoorn vinden.
Op een dag, terwijl ze door het veld liep op weg naar school, zag ze iets glinsteren tussen de bloemen. Het was een oude kaart! De kaart leek wel eeuwenoud en had vreemde symbolen en lijnen die leidden naar verschillende plekken in Zonnedale en daarbuiten. Zoe's hart begon sneller te kloppen; misschien zou deze kaart haar helpen bij haar zoektocht naar de legendarische eenhoorn!
"Wat heb je daar gevonden?" vroeg Gijs nieuwsgierig terwijl hij naast haar kwam lopen.
"Een kaart! Kijk!" zei Zoe enthousiast terwijl ze hem omhoog hield.
Gijs leunde over om beter te kijken. "Wat staat erop?"
Zoe bestudeerde de kaart aandachtig. "Het lijkt wel alsof deze lijnen ons ergens naartoe leiden... misschien wel naar waar we een echte eenhoorn kunnen vinden!"
Gijs grijnsde breed. "Dat klinkt als avontuur! Laten we gaan!"
En zo begon hun reis. Ze volgden de lijnen op de kaart door velden vol bloemen en langs kabbelende beekjes. De zon straalde boven hen terwijl ze hun weg baanden door Zonnedale, steeds verder weg van hun vertrouwde omgeving.
Na uren wandelen kwamen ze bij een grote heuvel met daarop oude stenen die eruitzagen als resten van een vergeten tijdperk. "Dit moet wel belangrijk zijn," zei Zoe terwijl ze over de stenen liep.
"Misschien is dit wel het begin van onze zoektocht," voegde Gijs toe terwijl hij zijn hand op één van de stenen legde.
Plotseling hoorde Max iets in het gras ritselen en hij begon te blaffen. "Wat is dat?" vroeg Zoe met grote ogen.
Ze keken samen in het hoge gras en zagen tot hun verbazing dat er kleine dieren uitkwamen: konijnen, eekhoorns en zelfs enkele vogels fladderden om hen heen alsof ze hen welkom heetten.
"Dit voelt goed," zei Gijs glimlachend. "Misschien zijn we dichtbij."
Ze vervolgden hun weg over de heuvels totdat ze bij een helderblauwe vijver kwamen die glinsterde onder het zonlicht. Het water was zo helder dat je tot op de bodem kon kijken; er zwommen vissen in alle kleuren van de regenboog rond.
"Hier moeten we even pauzeren," stelde Zoe voor terwijl ze zich aan de rand van het water liet zakken.
Terwijl ze daar zaten te genieten van hun rustmomentje, vertelde Gijs verhalen over dappere ridders en magische wezens uit boeken die hij had gelezen. Zoe luisterde aandachtig maar kon niet stoppen met denken aan hoe geweldig het zou zijn om daadwerkelijk oog in oog te staan met een echte eenhoorn.
Na hun pauze besloten ze verder te gaan volgens de aanwijzingen op hun kaart. Ze volgden nu een pad dat leidde door dichte bossen vol hoge bomen waarvan sommige zo oud waren dat je je kon voorstellen dat zij al duizenden verhalen hadden gehoord.
De lucht vulde zich met geuren van dennennaalden en aarde terwijl ze verder liepen tussen het groen. Plotseling hoorden ze iets achter zich ritselen; Max begon weer te blaffen.
"Wat is er nu weer?" vroeg Gijs lachend terwijl hij zich omdraaide.
Tot hun verbazing zagen ze Isabelle, hun klasgenootje uit Zonnedale, achter hen staan met haar lange vlechten wapperend in de wind.
"Wat doen jullie hier?" vroeg Isabelle nieuwsgierig toen ze dichterbij kwam lopen.
"We zijn op zoek naar... nou ja... eigenlijk naar een echte eenhoorn!" zei Zoe zonder enige schaamte of aarzeling.
Isabelle's ogen werden groot van verbazing maar ook vol enthousiasme: "Dat klinkt geweldig! Mag ik mee?"
Natuurlijk mochten ze niet zonder elkaar verder gaan! Met z'n drieën volgden ze nu samen het pad dat hen leidde naar onbekende avonturen en misschien zelfs naar hun droom: het vinden van die ene bijzondere creatie uit verhalen – de echte eenhoorn!
De zon begon langzaam onder te gaan toen zij eindelijk bij wat leek op hun bestemming aankwamen: Een open plek omringd door bloeiende bomen met takken vol kleurrijke bloemen die leken te dansen in de avondbries.
"Dit moet wel dé plek zijn!" riep Zoe enthousiast terwijl haar hart sneller klopte dan ooit tevoren.
Ze keken allemaal rond maar zagen niets ongewoons – alleen maar natuur zoals je die overal tegenkomt: vogels fladderend tussen takken, insecten zoemend rond bloemen… maar geen spoor van wat zij zochten.
“Misschien moeten we gewoon even wachten,” stelde Isabelle voor terwijl zij zich neerzette op het gras naast Max die moeizaam lag te hijgen na al dat rennen en spelen eerder op dag.
En dus wachtten zij – uren leken voorbij te gaan zonder enige tekenen van magie of wonderlijke wezens om hen heen… totdat plotseling…
Een zachte bries trok door het grasveld en deed alle bloemen wiegen alsof zij hen groeten gaven voor wat komen ging…
Zoe’s hart sloeg over toen zij iets zag bewegen aan de rand van het bos… Een schim verscheen tussen bomen… Het leek bijna alsof alles stilviel…
Maar toen kwam er niets meer dan stilte terug… Geen glanzende vacht of sprankelende hoorn… Gewoon weer natuur zoals altijd…
“Misschien bestaat zo’n ding helemaal niet,” mompelde Gijs teleurgesteld terwijl hij zijn schouders ophaalde…
Zoe keek hem aan; “Maar we hebben zoveel gezien vandaag! En dit avontuur samen maakt alles al bijzonder.”
Isabelle knikte instemmend; “Ja! We hebben elkaar!”
En zo zaten zij daar nog even stilletjes samen ondergingen langzaam maar zeker in gedachten verzonken totdat uiteindelijk ook zij besloten terug te keren via dezelfde route als waarmee zij gekomen waren…
De Poort naar Avontuur wachtte nog steeds geduldig op hen – maar nu wisten zij dat soms zelfs zonder magie of geheimen gewoon samen zijn genoeg kan zijn om herinneringen voor altijd vast te leggen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes