Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Vera's reis door tijd en ruimte**
In een wereld die zo gewoon leek, maar toch vol verrassingen zat, lag er een bos dat niet zomaar een bos was. Het was een plek waar de bomen fluisterden en de bladeren hun eigen verhalen vertelden. Het bos was omringd door een klein dorpje, waar de mensen hun dagen vulden met het verzorgen van hun tuinen en het vertellen van verhalen bij het haardvuur. Maar dit verhaal gaat niet over hen; het gaat over Vera.
Vera was een meisje van twaalf jaar met een nieuwsgierige geest en een onstuitbare drang om te ontdekken. Ze had kastanjebruin haar dat in de zon glansde als koper en ogen die glinsterden als sterren aan de nachtelijke hemel. Haar beste vriend Mats, met zijn blonde krullen en altijd aanwezige glimlach, was haar trouwe metgezel in al haar avonturen. Samen waren ze onafscheidelijk, altijd op zoek naar iets nieuws om te verkennen.
Op een dag besloten Vera en Mats het bos in te gaan, verder dan ze ooit eerder waren geweest. De zon scheen fel door de takken van de bomen, en de lucht was gevuld met de geur van dennennaalden en aarde. Terwijl ze dieper het bos in liepen, ontdekten ze iets ongewoons: een oude, verweerde boomstronk die eruitzag als een poort naar iets anders.
"Wat denk je dat er achter deze stronk zit?" vroeg Mats nieuwsgierig terwijl hij voorzichtig dichterbij kwam.
"Misschien is het wel een ingang naar een andere wereld!" antwoordde Vera enthousiast. Ze kon zich geen beter avontuur voorstellen dan het ontdekken van onbekende plaatsen.
Met hun harten vol verwachting kropen ze door de opening tussen de takken en vonden zichzelf plotseling in een andere tijd en ruimte. De lucht was helderder dan ooit tevoren, en overal om hen heen bloeide flora die ze nog nooit eerder hadden gezien. Gigantische bloemen staken hun koppen boven hen uit, terwijl kleurrijke vlinders dansend om hen heen fladderden.
"Waar zijn we?" vroeg Mats verwonderd.
"Ik weet het niet," zei Vera terwijl ze rondkeek. "Maar kijk daar!" Ze wees naar een pad dat zich voor hen uitstrekte, omzoomd door glinsterende stenen die leken te gloeien in het zonlicht.
Ze besloten het pad te volgen. Na enkele minuten lopen kwamen ze bij een open plek waar verschillende wezens zich verzamelden: dieren met felle kleuren, vogels die zongen als symfonieën en zelfs enkele mensen die eruitzagen alsof ze uit verschillende tijdperken kwamen. Er waren ridders met glanzende harnassen naast kunstenaars met verfspatten op hun kleren.
"Dit is ongelooflijk!" fluisterde Mats terwijl hij zijn ogen niet kon geloven.
Vera knikte instemmend. "Laten we rondkijken," stelde ze voor.
Ze liepen verder en ontmoetten al snel Pippa, een meisje met lange vlechten die speels door haar haren wiegden als ze bewoog. Pippa vertelde hen dat deze plek 'De Tuin der Tijd' werd genoemd; hier kwamen mensen uit verschillende tijden samen om elkaar te ontmoeten en verhalen uit te wisselen.
"Wat voor verhalen?" vroeg Mats nieuwsgierig.
"Oh, allerlei verhalen! Over heldenmoed, liefde, vriendschap... maar ook over gewone dingen zoals hoe je je tuin moet onderhouden of hoe je zelf brood kunt bakken," antwoordde Pippa enthousiast.
Vera voelde zich meteen thuis tussen deze mensen; iedereen leek zo vriendelijk en openhartig. Ze luisterden aandachtig naar elkaars verhalen terwijl de zon langzaam onderging achter de horizon van kleurrijke bloemenvelden.
De dagen verstreken zonder dat Vera en Mats zich ervan bewust waren; elke dag ontdekten ze nieuwe dingen: hoe je muziek kon maken met takken van bomen of hoe je prachtige kunstwerken kon maken van bladeren en bloemen. Ze leerden ook over geschiedenis – niet alleen wat er in boeken stond geschreven, maar echte ervaringen van mensen die dingen hadden meegemaakt waarover zij alleen maar hadden gelezen.
Op een dag besloot Vera dat ze iets terug wilde doen voor deze bijzondere plek. "Wat als we onze eigen verhalen delen?" stelde ze voor aan Mats en Pippa.
Met enthousiasme gingen ze aan de slag; samen schreven ze verhalen over hun eigen leven in hun dorpje – over hun vrienden, hun families en zelfs over kleine avonturen zoals het vangen van vuurvliegjes of het bouwen van hutten in achtertuinen. Toen alles klaar was, organiseerden ze een avond waarop iedereen samenkwam om elkaars verhalen te delen onder de sterrenhemel.
De open plek vulde zich met gelach en vreugde terwijl iedereen luisterde naar elkaar’s vertellingen. Het was alsof alle tijden samensmolten tot één groot verhaal waarin iedereen deel uitmaakte van hetzelfde avontuur – ongeacht waar of wanneer zij vandaan kwamen.
Na weken vol ontdekkingen begon Vera echter te beseffen dat het tijd werd om terug te keren naar huis. Hoewel De Tuin der Tijd hen veel had geleerd over vriendschap en verbinding tussen mensen uit verschillende tijden, miste zij haar eigen wereld – haar familie, haar huisdieren en zelfs haar schoolboeken vol saaie feiten.
Met pijn in haar hart nam Vera afscheid van Pippa en alle anderen die zij had leren kennen tijdens haar verblijf daar. "Ik zal jullie nooit vergeten," beloofde ze terwijl Mats naast haar stond met tranen in zijn ogen.
Terug bij de boomstronk voelden Vera en Mats opnieuw dat warme gevoel toen zij weer doorheen kropen naar hun eigen tijd – alsof alles wat zij hadden meegemaakt nog steeds bij hen zou blijven hangen als herinnering aan dit bijzondere avontuur.
Toen zij weer veilig terug waren in hun vertrouwde bosje voelde alles weer normaal aan; maar diep binnenin wisten zij dat niets ooit echt normaal zou zijn na wat zij hadden ervaren – want nu wisten zij dat er zoveel meer is dan alleen hun kleine dorpje; er zijn werelden vol verhalen wachtend om ontdekt te worden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes