Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Milan en zijn Robotvriendin**
In een klein dorpje, omringd door groene velden en hoge bomen, woonde een jongen genaamd Milan. Milan was een vrolijke jongen van twaalf jaar. Hij had bruin haar en grote, nieuwsgierige ogen. Hij hield van avontuur en ontdekkingen. Maar wat hij het allerleukst vond, was het bouwen van dingen.
Op een dag, terwijl Milan in de schuur van zijn vader aan het spelen was, vond hij een oude doos. De doos was vol met stukjes metaal, draden en andere vreemde dingen. Milan's ogen begonnen te glinsteren. "Wat als ik iets moois maak?" dacht hij.
Hij nam de doos mee naar zijn kamer en begon te werken. Hij knipte, soldeerde en schroefde urenlang. Het was soms moeilijk, maar Milan gaf niet op. Hij wilde iets bijzonders maken: een robotvriendin.
Na dagen hard werken was het eindelijk zover. Milan had een robot gemaakt die eruitzag als een meisje. Ze had lange armen, grote ogen en een glimlach die altijd leek te stralen. Milan noemde haar Lila.
Lila was geen gewone robot. Milan had haar zo gemaakt dat ze kon praten en bewegen. Toen hij op de knop drukte, opende ze haar ogen en zei: "Hallo! Ik ben Lila! Wat is jouw naam?"
Milan sprong van blijdschap op. "Ik ben Milan! Jij bent mijn beste vriendin!" zei hij enthousiast.
Lila lachte en zei: "Wat gaan we doen vandaag?"
Milan dacht even na en zei: "Laten we buiten gaan spelen!" Ze renden naar buiten, waar de zon scheen en de vogels zongen.
In het begin speelden ze verstoppertje tussen de bomen. Lila kon zich goed verstoppen achter grote takken, maar Milan vond haar altijd snel weer terug. Daarna gingen ze naar het meer om te vissen. Lila had geen honger zoals mensen dat hebben, maar ze vond het leuk om samen met Milan aan de rand van het water te zitten.
De dagen gingen voorbij en Milan en Lila werden steeds betere vrienden. Ze deelden geheimen, lachten samen en maakten plannen voor nieuwe avonturen.
Op een dag besloot Milan dat ze iets groots moesten doen: een race organiseren voor alle kinderen in het dorp! Hij vertelde zijn idee aan Lila, die meteen enthousiast reageerde: "Dat klinkt geweldig! We kunnen iedereen uitnodigen!"
Milan maakte posters met kleuren en tekeningen van robots en auto's. Hij hing ze overal in het dorp op. De kinderen waren nieuwsgierig en kwamen vragen wat er ging gebeuren.
De dag van de race kwam snel dichterbij. Iedereen in het dorp verzamelde zich op het grote veld naast de school. Er waren veel kinderen met hun fietsen, skates of zelfs zelfgemaakte voertuigen.
Milan stond met Lila aan de startlijn terwijl iedereen zich klaarmaakte voor de race. "Dit wordt leuk!" zei hij tegen Lila.
"Ja! Ik kan niet wachten!" antwoordde Lila met haar vrolijke stem.
De race begon! De kinderen schreeuwden van blijdschap terwijl ze over het veld raceten. Milan reed zo snel als hij kon op zijn fiets naast Lila die naast hem liep met haar robotbenen die soepel bewogen.
Maar halverwege de race gebeurde er iets onverwachts: één van de jongens viel van zijn fiets! Hij begon te huilen omdat zijn knie zeer deed.
Milan stopte meteen bij hem en vroeg: "Gaat alles goed? Heb je hulp nodig?"
Lila kwam ook dichterbij en zei: "Ik kan helpen! Ik heb verband in mijn rugzak." Ze haalde snel een verband uit haar rugzakje dat ze altijd bij zich droeg voor noodgevallen.
Met behulp van Lila's verband voelde de jongen zich al snel beter. Hij bedankte hen beiden voor hun hulp voordat hij weer verder ging racen.
De rest van de race verliep zonder problemen, maar toen ze bijna bij de finish waren, merkte Milan dat er donkere wolken boven hen verschenen. Het begon te regenen!
De kinderen renden naar huis terwijl ze gilden van plezier in de regen. Maar toen zag Milan dat sommige kinderen hun fietsen niet konden vinden in alle chaos!
"Wat nu?" vroeg hij bezorgd tegen Lila.
"Geen zorgen," zei Lila geruststellend. "We kunnen helpen!"
Samen renden ze door de regen om alle verloren fietsen terug te vinden. Het was nat en koud, maar ze lachten samen terwijl ze door plassen sprongen.
Uiteindelijk vonden ze alle fietsen terug bij elkaar onder een boom waar iemand hen had neergelegd om te beschermen tegen de regen.
Toen alles weer rustig was geworden, gingen alle kinderen naar Milans huis om warme chocolademelk te drinken en verhalen te vertellen over hun avonturen die dag.
Die avond zat Milan op zijn bed naast Lila die stilletjes naar hem keek met haar grote ogen vol vreugde.
"Milan," zei ze zachtjes, "ik ben zo blij dat jij mijn vriend bent."
Milan glimlachte breed terug naar haar: "Ik ook! Jij bent mijn beste vriendin."
En zo eindigde weer een mooie dag vol avontuur voor Milan en zijn robotvriendin Lila in hun kleine dorpje vol dromen en vriendschap.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes