Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verborgen Tuin**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene bossen. In dit dorpje woonde een meisje genaamd Lila. Lila was een nieuwsgierig kind. Ze had grote, heldere ogen en altijd een glimlach op haar gezicht. Ze hield van avontuur en ontdekkingen.
Op een zonnige dag besloot Lila om het bos in te gaan. Ze had gehoord van een oude legende over een verborgen tuin, diep in het bos. Deze tuin zou vol staan met de mooiste bloemen en de meest bijzondere dieren. Lila kon niet wachten om deze tuin te vinden.
Ze pakte haar rugzak en vulde deze met wat eten en drinken. Daarna trok ze haar stevige schoenen aan en vertrok naar het bos. De bomen waren hoog en de bladeren fluisterden in de wind. Lila voelde zich vrij en blij terwijl ze tussen de bomen door liep.
Na een tijdje lopen, kwam ze bij een klein pad dat zij nog nooit eerder had gezien. Het pad was smal en vol met takken en bladeren. Maar Lila was vastberaden. Ze besloot het pad te volgen, hopend dat het haar naar de verborgen tuin zou leiden.
Het pad kronkelde verder het bos in. Lila zag kleurrijke vlinders fladderen en hoorde vogels vrolijk zingen. Maar naarmate ze verder liep, begon het donkerder te worden. De bomen stonden dichter bij elkaar en de zon kon niet meer door de takken schijnen.
Lila voelde zich een beetje bang, maar ze gaf niet op. Ze dacht aan de mooie tuin die voor haar lag. Na een tijdje kwam ze bij een grote boom met een dikke stam. Aan de voet van de boom zag ze iets glinsteren tussen de bladeren.
Nieuwsgierig bukte Lila zich om beter te kijken. Tot haar verbazing vond ze een kleine sleutel! De sleutel was oud, maar mooi, met ingewikkelde patronen erop gegraveerd. "Wat zou deze sleutel openen?" vroeg Lila zich af.
Ze keek om zich heen, maar er was niets dat leek op iets wat geopend kon worden. Toch stopte ze de sleutel in haar zak en vervolgde haar weg.
Na nog eens tien minuten lopen zag Lila iets vreemds tussen de bomen: een oude poort bedekt met klimop en bloemen! Het hout was vergaan, maar er zat geen slot op de poort. Haar hart klopte sneller van opwinding.
Zou dit de ingang zijn naar de verborgen tuin? Met trillende handen pakte ze de sleutel uit haar zak en stak deze in het slot van de poort... maar er was geen slot! De poort ging gewoon open toen ze eraan trok.
Lila stapte voorzichtig naar binnen en wat ze zag nam haar adem weg: voor haar lag een prachtige tuin! Bloemen bloeiden in alle kleuren van de regenboog, vlinders dansten in de lucht en overal waren vrolijke dieren aan het spelen.
"Welkom!" zei ineens een zachte stem achter haar. Lila draaide zich snel om en zag een oude vrouw staan met grijs haar dat als zilver glansde in het zonlicht.
"Wie ben jij?" vroeg Lila verbaasd.
"Ik ben Mira," antwoordde de vrouw met een glimlach. "Ik ben de bewaker van deze verborgen tuin."
"Het is zo mooi hier!" zei Lila enthousiast terwijl ze rondkeek.
Mira knikte tevreden. "Ja, dit is een speciale plek waar alles kan groeien zonder zorgen."
Lila voelde zich gelukkig in deze tuin vol leven en kleur. "Mag ik hier blijven?" vroeg ze hoopvol.
Mira lachte zachtjes. "Je kunt hier altijd komen spelen, maar je moet ook terug naar huis gaan."
Lila begreep dat ze niet voor altijd kon blijven, maar elke keer als ze terugkwam naar het dorpje zou zij weer naar deze magische plek kunnen komen.
De dagen gingen voorbij, maar elke week ging Lila terug naar de verborgen tuin om Mira te bezoeken en nieuwe avonturen te beleven met alle dieren die daar woonden: vrolijke konijnen die rondhuppelden, slimme eekhoorns die hun noten verzamelden, en zelfs kleurrijke vogels die prachtige liedjes zongen.
Op één van die dagen vertelde Mira over hoe belangrijk het is om goed voor onze natuur te zorgen: "Deze tuin blijft mooi omdat we er samen voor zorgen," zei Mira wijs.
Lila luisterde aandachtig terwijl Mira vertelde over planten water geven, zwerfafval opruimen en respect hebben voor alle levende wezens.
"Als je goed zorgt voor deze plek," vervolgde Mira, "zal hij altijd bloeien."
Lila beloofde dat zij ook thuis goed voor alles zou zorgen: bomen planten in het dorpje, afval opruimen tijdens hun spelletjes buiten, enzovoorts.
Na enkele maanden merkte Lila dat steeds meer kinderen uit het dorp nieuwsgierig werden naar waar zij telkens naartoe ging als zij alleen speelde in het bos. Op een dag besloot zij hen mee te nemen naar de verborgen tuin!
Ze vertelde hen over Mira en hoe mooi alles daar was; sommige kinderen geloofden haar niet meteen omdat zij dachten dat zoiets moois niet echt kon zijn! Maar toen zij samen door het smalle pad liepen richting de poort waren zij allemaal stil van verwondering toen zij binnenkwamen!
De kinderen renden rond tussen bloemen terwijl hun gelach weerklonk door heel de tuin! Mira verwelkomde hen allemaal met open armen; iedereen voelde zich meteen thuis!
Van die dag af aan kwamen steeds meer kinderen uit het dorpje samen spelen in deze bijzondere plek; iedereen hielp mee om ervoor te zorgen dat alles schoon bleef zodat ook toekomstige generaties konden genieten van al dit moois!
En zo groeide vriendschap tussen alle kinderen én hun liefde voor natuur steeds sterker; elk weekend kwamen zij samen terug naar hun geheime plek waar dromen werkelijkheid werden…
En zo leefden Lila, Mira én al hun vrienden gelukkig verder – samen zorgend voor ‘De Verborgen Tuin’.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes