Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Vriendschap van de Dappere Vos**
Er was eens een dappere vos die Vicky heette. Vicky woonde in een groot bos vol met hoge bomen, kleurrijke bloemen en vrolijke dieren. Ze had een mooie, oranje vacht en grote, nieuwsgierige ogen. Vicky was niet zomaar een vos; ze was ook heel vriendelijk en altijd bereid om anderen te helpen.
Op een dag, terwijl Vicky door het bos liep, hoorde ze een vreemd geluid. Het klonk als iemand die huilde. Ze volgde het geluid en kwam bij een klein meer. Daar zag ze een jonge eend die alleen op de oever zat. De eend had zijn vleugels in het water gestoken en leek erg verdrietig.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Vicky voorzichtig.
“Mijn naam is Eddy,” snikte de eend. “Ik ben mijn moeder kwijtgeraakt. Ze zei dat ik hier moest blijven, maar ik wil haar vinden!”
Vicky voelde medelijden met Eddy. “Maak je geen zorgen, Eddy! Ik zal je helpen om je moeder te vinden,” zei ze vastberaden.
Eddy keek op met grote ogen. “Echt waar? Maar hoe gaan we dat doen?”
Vicky dacht even na. “We kunnen het hele bos doorzoeken! Misschien heeft iemand haar gezien.”
Eddy knikte enthousiast en samen begonnen ze aan hun avontuur. Ze liepen door het bos en vroegen aan verschillende dieren of zij Eddy’s moeder hadden gezien.
Eerst kwamen ze een oude schildpad tegen die langzaam over de grond kroop. “Hallo, meneer Schildpad! Heeft u misschien de moeder van Eddy gezien?” vroeg Vicky.
De schildpad schudde zijn hoofd. “Nee, ik heb haar niet gezien, maar ik heb wel gehoord dat er veel eenden bij het grote meer verderop zijn.”
“Dank u!” zei Vicky en ze gingen snel verder naar het grote meer.
Bij het grote meer zagen ze veel eenden zwemmen en spelen in het water. Eddy’s hart maakte een sprongetje van blijdschap. “Misschien is mijn moeder hier!” riep hij uit.
Ze renden naar de rand van het meer en vroegen aan de eenden of zij Eddy’s moeder hadden gezien. Maar niemand had haar gezien.
Teleurgesteld keken Vicky en Eddy naar elkaar. “Wat nu?” vroeg Eddy met een traan in zijn oog.
Vicky dacht na en zei: “Laten we naar de andere kant van het bos gaan! Misschien kunnen we daar meer informatie krijgen.”
Dus gingen ze verder, door dichte struiken en over kronkelige paden. Na een tijdje kwamen ze bij een open plek waar veel dieren bijeen waren gekomen voor een feestmaal.
“Wat is hier aan de hand?” vroeg Vicky nieuwsgierig.
Een vrolijke konijn sprong naar voren en zei: “We vieren het jaarlijkse feest van het bos! Kom binnen!”
Vicky keek naar Eddy, die nog steeds verdrietig was. “We kunnen even blijven kijken,” stelde ze voor.
Ze gingen zitten tussen de andere dieren en genoten van al het lekkers dat er was: wortels, bessen en noten. Terwijl ze aten, vertelde Vicky aan iedereen over hun zoektocht naar Eddy’s moeder.
Een wijze uil die op een tak zat te luisteren zei: “Ik heb iets gehoord over een groep eenden die verderop in de rivier zwommen. Misschien is jouw moeder daar.”
Eddy sprong op van blijdschap! “Dat moet wel mijn moeder zijn!” riep hij uit.
“Laten we snel gaan!” zei Vicky enthousiast.
Ze namen afscheid van de andere dieren en renden naar de rivier. Het water stroomde snel en glinsterde in de zonlicht. Aan de andere kant zagen ze inderdaad veel eenden zwemmen!
“Daar zijn ze!” riep Eddy blij terwijl hij naar hen wees.
Ze renden naar de oever van de rivier en begonnen te roepen: “Moeder Eend! Moeder Eend!”
Na enkele momenten kwam er een grote eend met prachtige veren naar hen toe gezwommen. Toen zij dichterbij kwam, herkende Eddy haar meteen!
“Moeder!” riep hij terwijl hij in het water sprong om haar te omhelzen.
De moeder eend keek verrast maar blij toen zij haar jongen zag. “Eddy! Ik was zo bang dat je verloren was!” zei ze terwijl zij hem stevig vasthield met haar vleugel.
Vicky voelde zich gelukkig toen zij zag hoe blij Eddy was om zijn moeder weer te zien. De twee zwommen samen terug naar de oever waar Vicky stond te glimlachen.
“Dank je wel, dappere vos,” zei Moeder Eend dankbaar tegen Vicky. “Zonder jou zou ik mijn jongen misschien nooit teruggevonden hebben.”
Vicky bloosde een beetje maar voelde zich trots dat zij had geholpen. “Het was niets,” antwoordde zij bescheiden.
Eddy draaide zich om naar Vicky met glinsterende ogen vol dankbaarheid: “Jij bent mijn beste vriend! Dank je wel voor alles!”
Vanaf dat moment waren Vicky en Eddy onafscheidelijk vrienden. Ze beleefden samen vele avonturen in het bos; soms speelden ze verstoppertje tussen de bomen of maakten lange wandelingen langs rivieren vol glinsterende vissen.
Iedereen in het bos kende hun verhaal over vriendschap en moed; hoe één dappere vos ervoor zorgde dat liefde altijd overwint, zelfs als dingen moeilijk lijken.
En zo leefden Vicky, Eddy en alle andere dieren gelukkig samen in hun mooie bos vol avontuur!
**Einde**
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes