Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Sterrenkijker en het Verborgen Licht**
Op de top van de hoogste berg, waar de lucht zo helder was dat je de sterren bijna kon aanraken, zat een schattige puppy met een glanzende vacht en grote, nieuwsgierige ogen. Ik ben Pippin, en dit is mijn verhaal. Het begon allemaal op een nacht toen de maan vol en rond aan de hemel stond, als een grote, glimmende schijf van kaas. De sterren twinkelden als kleine lampjes die in het gras waren gevallen.
Ik had altijd al een fascinatie voor de sterren. Ze leken zo ver weg, maar tegelijkertijd zo dichtbij. Terwijl ik daar zat te kwispelen met mijn staart, hoorde ik stemmen beneden op de berghelling. Twee kinderen, Yoran en Lena, waren op avontuur. Ze waren op zoek naar iets bijzonders dat ze hadden gehoord van een oude legende: het Verborgen Licht.
"Wat als we het vinden?" vroeg Lena enthousiast terwijl ze haar lange haren door de wind liet wapperen.
"Dat zou geweldig zijn!" antwoordde Yoran met een brede glimlach. "Maar we moeten wel voorzichtig zijn. De weg naar boven is steil."
Ik kon hun nieuwsgierigheid voelen vanuit mijn plekje op de top. Dus besloot ik om hen te volgen. Met mijn kleine pootjes sprong ik van rots naar rots en landde zachtjes naast hen.
"Wat is dat voor schattig hondje?" vroeg Lena terwijl ze zich omdraaide.
"Ik weet het niet," zei Yoran met een grijns. "Maar hij lijkt ons te willen helpen!"
En zo begon ons avontuur samen. We liepen verder omhoog, langs kronkelige paden en door dichte bossen vol geheimen. De lucht was fris en vol geuren van dennenbomen en wilde bloemen. Ik snuffelde aan alles wat ik tegenkwam; elk blaadje was een nieuw avontuur voor mij!
Na een tijdje kwamen we bij een open plek waar het gras glinsterde in het maanlicht. "Dit moet wel de plek zijn waar het Verborgen Licht te vinden is," zei Lena terwijl ze om zich heen keek.
Yoran knikte enthousiast en wees naar een oude boom die er anders uitzag dan alle andere bomen die we hadden gezien. Zijn takken leken te dansen in de wind, alsof ze ons uitnodigden om dichterbij te komen.
"Wat als we daar kijken?" stelde Yoran voor.
Lena knikte en samen liepen we naar de boom toe. Terwijl we dichterbij kwamen, merkte ik iets vreemds op: er was een zachte gloed die uit de wortels van de boom kwam! Het licht pulserend als een hartslag, alsof het ons iets wilde vertellen.
"Wat is dat?" vroeg Lena met grote ogen.
"Ik weet het niet," zei Yoran terwijl hij voorzichtig dichterbij kwam. "Laten we kijken!"
Met elke stap die we zetten, leek het licht sterker te worden. Ik voelde me alsof ik in een droom was beland; alles om me heen leek magisch te zijn! Toen Yoran zich bukkend over het licht boog, gebeurde er iets onverwachts: hij stootte per ongeluk tegen één van de wortels van de boom!
Plotseling sprong er een straal van licht omhoog uit de grond! Het vulde onze gezichten met warmte en kleur; het voelde alsof we omarmd werden door duizenden zonnestralen tegelijk!
"Wauw!" riep Lena uit terwijl ze haar handen voor haar mond hield van verbazing.
Yoran lachte hardop en sprong opzij om niet geraakt te worden door het stralende licht dat nu als vuurvliegjes om ons heen danste.
Het licht vormde figuren in de lucht; sterrenbeelden die verhalen vertelden over avonturen uit lang vervlogen tijden – over dappere helden en mysterieuze wezens die ooit deze berg hadden bewandeld.
“Dit is ongelooflijk!” zei Yoran terwijl hij naar boven wees naar één van de sterrenbeelden die zich vormde: “Kijk! Dat lijkt wel op ons!”
Lena lachte weer: “Ja! En daar is nog eentje! Wat zou dat betekenen?”
Terwijl wij keken naar deze wonderlijke vertoningen in de lucht, voelde ik me steeds meer verbonden met hen – deze twee kinderen die net als ik vol verwondering waren over wat er allemaal mogelijk was in deze wereld.
De tijd leek stil te staan terwijl we samen genoten van dit magische moment onder het sterrenhemelgewelf. Maar na verloop van tijd begon het licht langzaam weer te dimmen totdat alleen nog maar enkele flonkerende vonkjes overbleven die stilletjes terugvielen naar hun oorsprong in de aarde.
“Zullen we teruggaan?” vroeg Lena zachtjes toen ze merkte dat het licht aan kracht verloor.
Yoran knikte langzaam maar keek nog even omhoog naar waar het Verborgen Licht had gedanst tussen onze dromen en wensen.
“Ja,” zei hij uiteindelijk met spijt in zijn stem, “maar dit zal altijd bij ons blijven.”
Met onze harten vol vreugde keerden we terug langs dezelfde kronkelige paden naar beneden – hand in hand met mij dartelend tussen hen door als hun trouwe viervoeter.
En zo eindigde onze nachtelijke zoektocht naar magie op deze bijzondere bergtop; maar wat echt telde was niet alleen wat we gevonden hadden – maar ook wat wij samen beleefden onder die stralende sterrenhemel…
En wie weet? Misschien zou er ooit weer iemand komen kijken naar dat Verborgen Licht… of misschien zouden wij zelf ooit terugkeren om opnieuw getuige te zijn van al die wonderlijke verhalen die nog steeds verborgen lagen onder deze oude boom…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes