Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Magische Wereld Achter het Schilderij**
Er was eens een meisje genaamd Amina. Ze was twaalf jaar oud en woonde in een klein dorpje. Amina had een grote liefde voor kunst. Haar kamer was vol met tekeningen en schilderijen. Haar ouders kwamen uit Marokko, en ze vertelde vaak verhalen over de kleuren van de zonsondergang in de woestijn. Amina droomde ervan om ooit zulke kleuren op doek vast te leggen.
Op een dag, terwijl ze door de oude stad liep, zag Amina een klein antiek winkeltje. De deur kraakte toen ze naar binnen ging. Het was donker en vol met vreemde spullen. Er stonden oude boeken, glimmende beelden en veel schilderijen aan de muren.
Amina keek rond en haar ogen vielen op een groot schilderij aan de muur. Het was een prachtig landschap met bergen, bomen en een heldere lucht. De kleuren waren zo levendig dat het leek alsof ze elk moment tot leven konden komen.
“Mooi, hè?” zei een oude man achter de toonbank. Hij had grijze haren en een vriendelijke glimlach.
“Ja, heel mooi!” antwoordde Amina enthousiast.
“Dit schilderij is speciaal,” zei de man geheimzinnig. “Het heeft een magische kracht.”
Amina's hart klopte sneller. “Magische kracht? Wat bedoelt u?”
De man leunde naar voren en fluisterde: “Als je echt in het schilderij gelooft, kun je er doorheen gaan.”
Amina kon het niet geloven. “Echt waar? Hoe werkt dat?”
“Je moet gewoon je ogen sluiten en je voorstellen dat je in het schilderij bent,” zei hij.
Amina dacht na. Zou het echt mogelijk zijn? Ze besloot om het te proberen.
Die avond ging ze naar haar kamer met het schilderij in haar gedachten. Ze sloot haar ogen en stelde zich voor dat ze in het schilderij stond. Plotseling voelde ze een zachte bries om zich heen.
Toen ze haar ogen opendeed, stond ze niet meer in haar kamer! Ze bevond zich midden in het schilderij! De lucht was blauw en de zon scheen fel. De bergen waren hoog en groen, en er waren kleurrijke bloemen overal om haar heen.
“Wauw!” riep Amina uit terwijl ze rondkeek.
Ze begon te lopen over een pad dat door het landschap kronkelde. Na een tijdje kwam ze bij een helder meer. Het water glinsterde als diamanten onder de zon.
Plotseling hoorde ze stemmen achter zich draaien zich om en zag twee kinderen spelen aan de rand van het meer: een jongen met donkere haren en een meisje met vlechten die glinsterden als goud.
“Hallo!” riep Amina blij.
De kinderen keken op en glimlachten naar haar. “Hallo! Wie ben jij?” vroeg de jongen nieuwsgierig.
“Ik ben Amina,” antwoordde ze trots. “Ik kom uit de echte wereld.”
“De echte wereld?” herhaalde het meisje verbaasd. “Wat is dat?”
Amina legde uit waar ze vandaan kwam, maar de kinderen leken niet te begrijpen wat ze bedoelde.
“We wonen hier,” zei de jongen met glanzende ogen. “Dit is onze wereld!”
Amina voelde zich gelukkig tussen deze nieuwe vrienden. Ze speelden samen bij het meer, zwommen in het frisse water en plukten bloemen die geurden als honing.
Na verloop van tijd vroeg Amina: “Wat doen jullie hier elke dag?”
“We wachten op avonturen!” zei het meisje enthousiast. “Er zijn zoveel dingen te ontdekken!”
Amina's ogen straalden van vreugde toen ze hoorde over alle avonturen die nog kwamen: verborgen grotten, hoge bergen om te beklimmen en geheimzinnige bossen vol magie.
“Kunnen jullie me alles laten zien?” vroeg Amina vol verlangen.
“Natuurlijk!” riep de jongen terwijl hij zijn hand uitstak naar haar.
Samen gingen ze op pad door dit magische landschap vol wonderen. Ze ontdekten verborgen watervallen waar regenbogen ontstonden in de mist, ontmoetten vriendelijke dieren die konden praten, en vonden zelfs een boom die gouden appels droeg!
Maar naarmate de zon begon onder te gaan, voelde Amina iets vreemds in haar hart – iets wat haar vertelde dat ze terug moest gaan naar huis.
“Ik moet terug,” zei Amina met tegenzin terwijl ze naar haar nieuwe vrienden keek.
“Waarom?” vroeg het meisje verdrietig.
“Omdat ik mijn ouders moet vertellen over deze plek,” antwoordde Amina eerlijk.
De kinderen knikten begrijpend maar hun gezichten waren somber.
“Als je teruggaat, kun je ons dan vergeten?” vroeg de jongen zachtjes.
“Nee! Nooit!” beloofde Amina vastberaden. “Jullie zijn mijn vrienden!”
Ze nam afscheid van hen met knuffels en beloofde terug te komen zodra ze kon.
Met elke stap die Amina zette richting het meer voelde ze dat iets magisch gebeurde opnieuw; net zoals eerder sloot zij haar ogen weer dicht.
Toen zij weer open deed bevond zij zich weer in haar kamer! Het was donker buiten maar er was iets bijzonders aan deze nacht; zij had nu verhalen om te vertellen!
De volgende dag ging Amina terug naar het antiek winkeltje om meer te leren over dit bijzondere schilderij maar tot haar verbazing stond er alleen maar leegte; geen oude man of antieke spullen meer…
Toch gaf dit avontuur haar moed; zij begon meteen te tekenen wat zij had gezien; elke kleur die zij gebruikte deed denken aan die magische wereld achter het schilderij.
En zo groeide er niet alleen vriendschap maar ook creativiteit binnenin Amina; zij wist nu dat dromen werkelijkheid konden worden als je erin gelooft!
En wie weet… misschien zou zij ooit weer terugkeren naar die prachtige wereld achter het schilderij!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes