Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geheim van de Verloren Tijd**
In het koninkrijk Eldoria, waar de sterren helder fonkelden en de maan als een zilveren schijf aan de hemel hing, lag een waterval die zo majestueus was dat zelfs de meest doorgewinterde reiziger er stil van werd. Het water stortte met een daverend geraas naar beneden, als een symfonie van natuur die nooit eindigde. De mist die opsteeg uit het bruisende water omhulde de omgeving in een etherische gloed, waardoor het leek alsof tijd hier niet bestond. Dit was de Waterval der Verloren Tijd.
Het verhaal begint op een avond waarop de lucht vol sterren stond en het water glinsterde als vloeibaar kristal. Milan, een jongen met een ontembare nieuwsgierigheid en ogen die altijd leken te stralen van verwondering, zat op een rotsrand vlakbij de waterval. Hij had altijd al iets bijzonders gevoeld bij deze plek; het was alsof er geheimen verborgen lagen in het geruis van het water.
Milan had zijn eigen manier van denken en voelen. De wereld om hem heen was soms overweldigend, maar hier bij de waterval vond hij rust. Hij was autistisch, en dat maakte hem anders dan zijn leeftijdsgenoten. Terwijl anderen speelden en lachten, zat hij vaak stilletjes te observeren, zijn gedachten verkennend als een ontdekkingsreiziger in onbekende zeeën.
Op deze bijzondere avond kwam Fleur, zijn beste vriendin, naar hem toe. Ze had altijd bewondering gehad voor Milan's unieke kijk op de wereld. Haar blonde haren dansten in de wind terwijl ze naar hem toe liep, haar ogen vol nieuwsgierigheid.
“Milan,” begon ze met haar zachte stem, “wat denk je dat er achter die waterval ligt?” Ze wees naar het kolkende water dat met geweld naar beneden stortte.
Milan keek naar de waterval en dacht na. “Misschien is er wel een andere wereld,” antwoordde hij langzaam. “Een wereld waar tijd anders is.”
Fleur knikte enthousiast. “Laten we gaan kijken!” riep ze uit.
Milan voelde een sprankje spanning door zich heen gieren. Het idee om achter de waterval te kijken was zowel beangstigend als opwindend. Hij stond op en samen liepen ze naar de rand van het water.
De mist omhulde hen als een warme schuilplaats terwijl ze hun weg baanden naar het tumultueuze water. Met elke stap voelden ze zich meer verbonden met elkaar en met het mysterie dat hen omringde.
“Wat als we verdwalen?” vroeg Milan voorzichtig.
“Dan vinden we onze weg terug,” zei Fleur vastberaden. “We hebben elkaar.”
Met die woorden sprongen ze samen door het schuimende water en werden onmiddellijk omhuld door kou en duisternis. Het geluid van de waterval vervaagde tot een verre echo terwijl ze verder gingen.
Na enkele momenten te hebben gezwommen in het onbekende, kwamen ze aan bij een grot die zich achter de waterval bevond. De muren waren bedekt met glinsterende kristallen die licht reflecteerden zoals sterren aan de nachtelijke hemel.
“Wauw,” fluisterde Fleur terwijl ze rondkeek in verwondering.
Milan voelde iets ongewoons in deze grot; er hing een energie die hem zowel aantrok als afschrikte. Terwijl Fleur verder ging verkennen, bleef hij staan bij een grote steen midden in de grot. Er waren inscripties op gegraveerd – oude symbolen die hij nog nooit eerder had gezien.
“Fleur!” riep hij haar toe terwijl hij zijn vinger over de inscripties liet glijden. “Kijk hier!”
Fleur kwam snel terug en bestudeerde wat Milan had gevonden. “Wat betekent dit?” vroeg ze gefascineerd.
“Ik weet het niet,” antwoordde Milan eerlijk, “maar ik voel dat dit belangrijk is.”
Terwijl ze samen over de inscripties discussieerden, begon er iets wonderlijks te gebeuren: plotseling vulde de grot zich met licht en klonk er een zacht gefluister dat hen omhulde als een warme bries.
“Wie durft ons te storen?” klonk er uit het niets – niet luid of dreigend, maar eerder nieuwsgierig.
Milan en Fleur keken elkaar aan met grote ogen vol verbazing toen uit het licht figuren verschenen – schimmige wezens gemaakt van pure energie die dansten tussen hen in.
“We zijn bewakers van deze tijd,” zei één van hen met een stem die klonk als muziek in hun oren. “Jullie hebben ons geheim ontdekt.”
“Wat voor geheim?” vroeg Fleur voorzichtig.
“De Waterval der Verloren Tijd is geen gewone waterval,” legde één van de wezens uit terwijl hij zijn hand uitstak naar Milan en Fleur. “Het is een poort naar andere tijden – verleden of toekomst.”
Milan voelde zijn hart sneller kloppen; dit was precies waar hij altijd al over had gedroomd! Maar tegelijkertijd voelde hij ook angst voor wat dit betekende.
“Kunnen we… kunnen we teruggaan?” vroeg hij stotterend.
De wezen knikten langzaam. “Ja, maar wees gewaarschuwd: tijd is fragiel.”
Fleur keek naar Milan en zei: “Laten we gaan! We kunnen zoveel leren!”
Met hun handen stevig verstrengeld stapten ze vooruit richting het licht dat hen uitnodigde om verder te gaan in onbekende tijden en plaatsen waar verhalen nog niet verteld waren.
En zo begonnen Milan en Fleur aan hun reis door tijd – niet wetende welke avonturen hen zouden wachten of welke geheimen zij zouden ontdekken over zichzelf en elkaar in deze mysterieuze wereld achter de Waterval der Verloren Tijd…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes