Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Vriendschap tussen een Kind en een Eenhoorn**
Er was eens een klein dorpje, omringd door hoge bergen en groene bossen. In dit dorpje woonde een meisje genaamd Lila. Lila was een vrolijk kind, maar ze had moeite met lopen. Haar benen waren zwak, en ze gebruikte vaak een rolstoel om zich te verplaatsen. Maar dat weerhield haar er niet van om te dromen. Ze droomde van avonturen, van verre landen en van magische wezens.
Op een zonnige dag zat Lila in haar tuin. Ze keek naar de lucht en zag de wolken drijven. Plotseling hoorde ze een vreemd geluid. Het klonk als het zachte galopperen van hooves op de grond. Nieuwsgierig draaide ze zich om en zag iets schitterends tussen de bomen.
Het was een eenhoorn! Zijn vacht glinsterde als sterren in de nacht, en zijn hoorn straalde in alle kleuren van de regenboog. Lila kon haar ogen niet geloven. De eenhoorn kwam dichterbij, zijn grote ogen keken vriendelijk naar haar.
"Hallo," zei de eenhoorn met een zachte stem. "Ik ben Luna."
Lila kon niet geloven dat ze met een echte eenhoorn sprak. "Hallo, Luna! Ik ben Lila," zei ze blij.
Luna boog zijn hoofd en snuffelde aan Lila's rolstoel. "Waarom zit je in die stoel?" vroeg hij nieuwsgierig.
Lila zuchtte even. "Mijn benen zijn zwak, dus ik kan niet goed lopen."
Luna keek naar Lila met begripvolle ogen. "Dat maakt niets uit! Jij bent nog steeds sterk op jouw manier."
Lila voelde zich warm van binnen door Luna's woorden. "Dank je wel," zei ze verlegen.
Vanaf die dag werden Lila en Luna beste vrienden. Elke middag kwam Luna naar Lila toe, en samen beleefden ze geweldige avonturen in het bos achter het huis van Lila.
Ze ontdekten verborgen paden vol bloemen die nooit eerder waren gezien. Ze speelden spelletjes waarbij Luna snel over het gras galoppeerde terwijl Lila lachte vanuit haar rolstoel. Soms maakte Luna sprongetjes in de lucht, wat Lila altijd deed glimlachen.
Op een dag besloot Luna dat hij iets speciaals voor Lila wilde doen. "Wat zou je willen zien?" vroeg hij terwijl hij naast haar stond.
Lila dacht even na en zei: "Ik wil graag vliegen! Ik wil de wereld van boven zien."
Luna knikte enthousiast. "Dat kan ik voor je doen!" Hij boog zich voorover zodat Lila op zijn rug kon klimmen.
Met veel zorg tilde hij haar op en zette haar voorzichtig op zijn rug tussen zijn zachte manen. "Vastklampen!" riep hij vrolijk.
Lila greep stevig vast aan Luna's manen terwijl hij begon te rennen. Langzaam steeg hij op, hoger en hoger, tot ze boven de bomen zweefden! De lucht was fris en vol met geurige bloemen.
"Dit is geweldig!" schreeuwde Lila vol vreugde terwijl ze naar beneden keek naar het dorpje dat steeds kleiner werd.
Ze vlogen over bergen, rivieren en velden vol kleurrijke bloemen. Voor het eerst voelde Lila zich vrij als een vogel in de lucht.
Na hun avontuur landden ze zachtjes weer in de tuin van Lila. Ze waren allebei moe maar gelukkig.
"Bedankt, Luna! Dit was mijn mooiste dag ooit!" zei Lila met glinsterende ogen.
"Jij verdient het om gelukkig te zijn," antwoordde Luna met een glimlach.
De dagen gingen voorbij, en hun vriendschap groeide sterker dan ooit tevoren. Maar op een dag merkte Lila dat Luna somber was.
"Luna, wat is er aan de hand?" vroeg ze bezorgd.
Luna zuchtte diep. "Ik moet terug naar mijn wereld," zei hij verdrietig. "Ik kan hier niet blijven."
Lila voelde haar hart breken bij die woorden. "Maar ik wil niet dat je weggaat!"
"Ik weet het," zei Luna zachtjes, “maar ik moet mijn familie helpen.”
Met tranen in haar ogen knikte Lila begrijpend maar ook verdrietig: “Wanneer ga je?”
“Overmorgen,” antwoordde Luna somber.
Die nacht kon Lila niet slapen. Ze dacht aan al hun avonturen samen en hoe gelukkig zij altijd was geweest met hem aan haar zijde.
De volgende ochtend besloot ze iets speciaals voor Luna te doen voordat hij vertrok. Ze verzamelde al haar tekeningen van hun avonturen samen en maakte er één groot kunstwerk van: zijzelf met Luna vliegend boven het dorpje onder de sterrenhemel.
Toen Luna arriveerde die middag, gaf ze hem het kunstwerk vol trots: “Dit is voor jou!”
Luna keek verbaasd naar het kunstwerk dat zo vol liefde zat: “Dit is prachtig! Dank je wel!”
“Als je weggaat,” zei Lila met tranen in haar ogen, “zal ik altijd aan jou denken.”
“En ik zal altijd aan jou denken,” beloofde Luna terwijl hij zijn hoorn lichtjes tegen haar wang tikte als teken van vriendschap.
De volgende ochtend nam Luna afscheid van Lila onder de grote boom waar ze vaak speelden samen.
“Ik zal terugkomen,” beloofde hij nogmaals voordat hij wegvloog naar zijn eigen wereld.
Jaren gingen voorbij zonder dat er iets veranderde aan hun vriendschap; elke avond keek Lila naar de sterrenhemel en dacht aan haar vriend.
En hoewel zij nooit meer samen konden spelen zoals vroeger bleef hun band sterk.
Op een dag hoorde zij plotseling weer dat bekende geluid; hooves die over gras galoppeerden.
Haar hart sloeg over toen zij omkeek; daar stond opnieuw Luna!
“Je bent terug!” riep zij blij uit.
“Ja!” zei hij stralend; “ik heb jou nooit vergeten!”
En zo begon hun nieuwe avontuur; dit keer samen onder de sterrenhemel waar dromen werkelijkheid werden.
Hun vriendschap was sterker dan ooit; want echte vrienden blijven altijd bij elkaar – zelfs als zij ver weg zijn.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes