Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het spookhuis aan de rand van het bos**
Er was eens een klein dorpje, omringd door een groot, donker bos. In dit dorpje woonden veel kinderen. Ze speelden vaak buiten en maakten avonturen. Maar er was één plek waar ze nooit durfden te komen: het spookhuis aan de rand van het bos.
Het spookhuis was oud en vervallen. De muren waren grijs en bedekt met klimop. De ramen waren gebroken en de deur hing scheef op zijn scharnieren. Iedereen in het dorp vertelde verhalen over het huis. Ze zeiden dat er spoken woonden en dat je er nooit alleen naar binnen moest gaan.
Maar er was één jongen die niet bang was: Sam. Sam had ADHD, wat betekende dat hij soms moeilijk stil kon zitten en snel afgeleid was. Hij hield van avontuur en nieuwe dingen ontdekken. Zijn vrienden noemden hem vaak een dappere jongen, maar soms ook een beetje gek.
Op een dag besloot Sam dat hij het spookhuis wilde verkennen. Hij vertelde zijn beste vrienden, Lisa en Tom, over zijn plan. "Kom op! Laten we naar het spookhuis gaan!" zei hij enthousiast.
Lisa keek hem met grote ogen aan. "Maar wat als er echt spoken zijn?" vroeg ze bang.
"Dat maakt niet uit! Het is vast gewoon een oud huis," antwoordde Sam met een brede glimlach.
Tom krabde achter zijn oor. "Ik weet het niet, Sam... Wat als we in de problemen komen?"
Sam sprong op en neer van enthousiasme. "We kunnen het gewoon proberen! We gaan samen! Dan is het vast leuk!"
Uiteindelijk gaven Lisa en Tom toe. Ze besloten om samen met Sam naar het spookhuis te gaan. Ze pakten hun zaklampen en gingen op weg.
Het pad naar het huis was smal en vol takken. Het bos om hen heen was stil, alleen af en toe hoorde je een vogel fluiten of een tak die knakte onder hun voeten. Sam liep voorop, vol energie, terwijl Lisa en Tom achter hem aanliepen.
Toen ze bij het spookhuis aankwamen, stopten ze even om te kijken. Het huis leek nog enger van dichtbij. De lucht voelde koud aan en er waaide een lichte wind die door de bomen ruiste.
"Zullen we echt naar binnen gaan?" vroeg Lisa met trillende stem.
"Ja!" riep Sam terwijl hij al naar de deur liep. "Kom op!"
De deur kraakte toen Sam deze open duwde. Binnenin was het donker en stoffig. De lucht rook muf, alsof niemand hier al jaren had geleefd.
"Zet je zaklamp aan," fluisterde Tom terwijl hij voorzichtig achter Sam aan liep.
Ze schenen hun lichten rond in de kamer. Er stonden oude meubels bedekt met witte lakens, alsof ze sliepen onder hun dekens. Op de muren hingen vergeelde foto's van mensen die ze nooit hadden gezien.
"Dit is best wel cool!" zei Sam enthousiast terwijl hij door de kamer sprong.
Lisa keek om zich heen met grote ogen. "Ik weet niet of ik dit leuk vind..."
Sam negeerde haar angstige blik en liep verder naar de volgende kamer. Daar vond hij een oude spiegel die helemaal bedekt was met stof.
"Kijk eens naar deze spiegel!" riep hij uit terwijl hij zijn hand uitstak om het stof weg te vegen.
Op dat moment hoorde ze ineens een geluid achter hen: een zacht gefluister dat door de kamer zweefde.
"Hoor je dat?" vroeg Tom nerveus.
Sam draaide zich snel om, maar zag niets bijzonders meer dan oude meubels en schaduwen in de hoeken van de kamer.
"Het is vast gewoon de wind," zei hij nonchalant terwijl hij weer naar de spiegel keek.
Maar Lisa voelde zich steeds ongemakkelijker worden. "Misschien moeten we teruggaan..." zei ze zachtjes.
"Nee! We moeten verder kijken!" antwoordde Sam vastberaden terwijl hij al weer verder liep naar een andere kamer zonder te wachten op zijn vrienden.
Tom zuchtte diep maar volgde hem toch snel omdat hij niet alleen wilde blijven staan bij die vreemde geluiden in het huis.
In de volgende kamer vonden ze iets heel bijzonders: een oude kist in de hoek van de ruimte! De kist had mooie versieringen maar zag er ook erg oud uit.
"Wauw! Wat zou erin zitten?" vroeg Sam nieuwsgierig terwijl hij dichterbij kwam om beter te kijken.
"Misschien iets engs..." fluisterde Lisa bangjes terugtrekkend achter Tom aan die ook twijfelend keek naar die kist vol geheimen voor hen beiden!
Sam kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen; hij tilde voorzichtig het zware deksel op...
Plotseling kwam er een enorme stofwolk omhoog! Iedereen begon te hoesten!
En toen gebeurde er iets vreemds: uit de kist kwam licht stralen! Het licht vulde langzaam de hele kamer tot alles helder werd!
Voor hen verscheen ineens... geen spook maar een vriendelijke geest! Hij had glanzende ogen en droeg oude kleren die glinsterden als sterren!
"Hallo daar!" zei de geest vrolijk met een warme stem die hen geruststelde meteen!
De kinderen keken elkaar verbaasd aan; dit hadden ze absoluut niet verwacht!
"Ik ben George," vervolgde de geest lachend, "en ik ben hier al heel lang alleen."
Sam sprong enthousiast vooruit: "Waarom ben je hier? Wat doe je in dit huis?"
George glimlachte breed: "Dit huis is mijn thuis geweest sinds ik leefde; ik heb veel verhalen te vertellen!"
Lisa's angst verdween langzaam; nu waren ze gewoon nieuwsgierig geworden naar deze geest!
George vertelde hen over zijn leven lang geleden toen alles nog anders was; hoe mensen hier kwamen feesten tot middernacht onder sterrenhemel...
De kinderen luisterden aandachtig; zelfs Tom vergat even zijn angst voor spoken!
Na enige tijd vroegen zij George of zij hem konden helpen om weer vrienden te maken zoals vroeger?
George knikte blij: “Ja! Dat zou geweldig zijn!”
Zo ontstond er tussen hen allemaal vriendschap; elke week gingen zij terug naar dat oude huis waar George hen verhalen vertelde over vroeger terwijl zij samen lachten tot laat in avond...
En zo werd wat ooit als eng werd gezien nu hun favoriete plek vol avontuur samen met hun nieuwe vriend George – geen enkel kind durfde ooit meer bang te zijn voor spoken want soms blijken dingen anders dan je denkt...
Van toen af aan werd ‘het spookhuis’ geen spookhuis meer maar ‘het verhaalhuis’ waar kinderen altijd welkom waren voor nieuwe avonturen vol fantasie!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes