Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verloren Ster**
In de schaduw van een oude, knoestige boom, die zijn takken als een beschermende omhelzing over de aarde spreidde, zat ik, een zachtaardige reus met een hart zo groot als mijn gestalte. De zon scheen door het dichte loof en creëerde een spel van licht en schaduw op de grond. Hier, in deze serene omgeving, begon het verhaal van Milan en Pippa.
Milan was een jongen van zestien, met ogen die glinsterden als sterren aan de nachtelijke hemel. Hij had altijd al een fascinatie gehad voor het onbekende. Zijn dagen vulden zich met dromen over verre landen en mysterieuze wezens. Pippa was zijn beste vriendin; ze was net iets jonger dan Milan en had een onstuitbare nieuwsgierigheid die haar vaak in de problemen bracht. Haar krullende haren dansten in de wind als ze enthousiast vertelde over haar nieuwste ontdekkingen.
Op een dag, terwijl ze samen onder de oude boom zaten te praten over hun dromen en verlangens, merkte Milan iets ongewoons op aan de horizon. Een fel licht flitste tussen de bomen, alsof er iets uit de lucht was gevallen. "Wat zou dat kunnen zijn?" vroeg hij met opwinding in zijn stem.
Pippa's ogen glinsterden bij het idee van avontuur. "Laten we gaan kijken!" riep ze terwijl ze opsprong en haar hand naar Milan uitstak. Hij aarzelde even; het onbekende kon soms beangstigend zijn, maar Pippa's enthousiasme was aanstekelijk. Samen liepen ze richting het mysterieuze licht.
Ze volgden het pad dat door het bos kronkelde, omringd door hoge bomen die hen leken te observeren met hun oude ogen. Het gefluit van vogels vulde de lucht en af en toe hoorde je het geritsel van kleine dieren die zich verscholen in het gras. Na enkele minuten lopen kwamen ze bij een open plek waar het licht sterker werd.
In het midden van deze open plek lag iets dat leek op een ster – maar dan niet zoals je zou verwachten. Het was geen gewone ster; deze straalde kleuren uit die je nooit eerder had gezien: diepblauw, felroze en sprankelend goud. Het object pulserend als een levend wezen, alsof het ademde.
"Wat is dat?" fluisterde Milan terwijl hij dichterbij kwam.
Pippa knielde neer om het beter te bekijken. "Het lijkt wel magie," zei ze verwonderd. "Misschien is dit wel de verloren ster waarover ik heb gelezen!"
Milan keek naar Pippa met nieuwsgierigheid in zijn ogen. "De verloren ster? Wat betekent dat?"
Pippa glimlachte geheimzinnig en begon te vertellen over oude legendes die zij had gehoord van haar grootmoeder – verhalen over sterren die waren gevallen uit de hemel omdat ze niet meer konden stralen in hun eigen constellatie. Deze sterren zouden verborgen liggen in bossen of onder bergen totdat iemand dapper genoeg was om hen terug naar hun thuis te brengen.
"Als we deze ster terugbrengen," zei Pippa vastberaden, "kunnen we misschien iets wonderbaarlijks doen!"
Milan knikte langzaam; hij voelde dat dit avontuur hen zou veranderen op manieren die ze zich nog niet konden voorstellen.
Ze besloten om de ster mee te nemen naar hun dorpje aan de rand van het bos – maar hoe? De ster was warm en pulserend; elke keer als Milan hem oppakte voelde hij een golf van energie door zijn handen stromen.
"Misschien moeten we hem gewoon dragen," stelde Pippa voor terwijl ze haar armen om de ster sloeg.
Met veel moeite lukte het hen om samen de ster omhoog te tillen en voorzichtig terug te keren naar hun dorpje. Onderweg praatten ze over wat er zou gebeuren als ze hem terugbrachten naar de lucht – zouden er dan nieuwe sterren verschijnen? Zou iedereen kunnen zien wat zij hadden ontdekt?
Toen ze eindelijk bij hun dorp aankwamen, waren er al enkele dorpsbewoners verzameld op het plein voor de grote fontein in het midden van het dorp. De mensen keken verbaasd toen Milan en Pippa met hun stralende vondst naderbij kwamen.
"Wat hebben jullie daar?" vroeg een oudere man met grijze haren en een vriendelijk gezicht.
"Een verloren ster!" riep Pippa enthousiast terwijl ze haar handen omhoog hielden zodat iedereen kon zien wat zij hadden gevonden.
De mensen keken vol verwondering naar de kleurrijke ster die nu nog helderder leek onder het zonlicht dat door de bladeren viel.
"Dat is prachtig!" zei een vrouw met kinderen aan haar zijde. "Maar wat ga je ermee doen?"
Milan keek naar Pippa, die nu even twijfelde. Ze hadden geen plan voor wat er daarna zou gebeuren; alles had zo spontaan gevoeld tot nu toe.
"We willen hem terugbrengen naar waar hij vandaan komt," zei Milan uiteindelijk vastberaden.
De dorpsbewoners keken elkaar aan; sommigen leken sceptisch terwijl anderen nieuwsgierig waren naar wat dit avontuur zou brengen.
Met veel enthousiasme besloten Milan en Pippa om samen met enkele dorpsbewoners terug te keren naar de open plek in het bos waar ze de ster hadden gevonden. Onderweg vertelde Pippa verhalen over sterrenbeelden en mythes terwijl Milan af en toe stilletjes glimlachte bij haar enthousiasme.
Bij aankomst in de open plek voelden ze opnieuw die magische energie rondom hen toen ze dichterbij kwamen bij waar alles begon. De lucht leek te trillen van verwachting toen Milan voorzichtig zijn handen losliet zodat iedereen kon zien hoe prachtig deze verloren ster werkelijk was.
"Dit is jullie kans," zei Pippa tegen iedereen om hen heen terwijl zij zich concentreerden op wat er moest gebeuren: “We moeten allemaal samenkomen.”
Met z’n allen vormden ze een cirkel rond de starre bal van licht; hand in hand stonden ze daar stilletjes totdat er plotseling iets gebeurde: De kleuren begonnen sneller te pulseren alsof zij reageerden op hun aanwezigheid! Een zachte bries waaide door hun haren terwijl er kleine vonkjes uitgingen vanuit de kern van wat ooit verloren leek…
En zo stonden zij daar – niet wetende of dit moment ooit weer zou komen of zelfs of dit alles wel echt gebeurde – maar één ding wisten zij zeker: soms is avontuur niets meer dan samenkomen onder één grote boom vol dromen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes