Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geheim van de Verborgen Tuin**
Ik ben een puppy, en mijn naam is Binky. Ik heb een zachte, bruine vacht en een staart die nooit stil kan zitten. Mijn oren zijn groot en flapperig, wat me soms doet denken aan een schattige vleermuis. Vandaag is het een bijzondere dag, want ik ga op avontuur! En niet zomaar een avontuur; ik ga de wereld ontdekken vanaf de top van de hoogste berg in ons dorpje, dat ik nog nooit eerder heb gezien.
De zon straalt helder aan de lucht en het gras onder mijn pootjes voelt als een zacht tapijt. Ik snuffel aan alles wat ik tegenkom: de geur van bloemen, het frisse aroma van dennenbomen en zelfs de geur van iets dat lijkt op... koekjes? Maar dat kan niet, want er zijn geen koekjes hier op de bergtop. Of toch wel? Mijn nieuwsgierigheid is als een onstopbare stroom die me voortduwt.
Terwijl ik verder omhoog klim, zie ik in de verte twee kinderen spelen. Een jongen met krullend haar en een meisje met vlechten die dansen in de wind. De jongen heet Finn en het meisje Sanne. Ze lachen en rennen rond terwijl ze met hun handen in de lucht zwaaien. Ik kan niet anders dan naar ze toe rennen; misschien hebben zij wel koekjes!
"Hallo daar!" blaf ik enthousiast terwijl ik naar hen toe spring.
Finn kijkt verrast naar me. "Een puppy! Kijk Sanne, hij is zo schattig!"
Sanne knielt neer om me te aaien. "Wat doe je hier helemaal alleen, kleine vriend?"
Ik kwispel mijn staart zo hard dat ik bijna omval. "Ik ben op zoek naar avonturen! Hebben jullie misschien koekjes?"
Finn lacht en schudt zijn hoofd. "Nee, maar we hebben wel iets veel leukers gevonden! Een verborgen tuin!"
"Een verborgen tuin?" vraag ik nieuwsgierig terwijl ik mijn kop scheef houd.
Sanne knikt enthousiast. "Ja! Het ligt aan de andere kant van deze bergtop. We hebben het per ongeluk ontdekt toen we aan het spelen waren."
Ik voel mijn hart sneller kloppen bij het idee van iets nieuws ontdekken. "Kunnen jullie me meenemen?"
"Tuurlijk!" zegt Finn terwijl hij opstaat en zijn hand uitsteekt naar Sanne.
Samen beginnen we te lopen over het pad dat zich slingert langs kleurrijke bloemen en glinsterende stenen. De lucht ruikt heerlijk naar dennennaalden en iets zoets dat ik nog nooit eerder heb geroken.
Na een tijdje komen we bij een grote boom met brede takken die als armen over ons heen hangen. "Dit is het," zegt Sanne terwijl ze naar beneden wijst.
En daar ligt het: de verborgen tuin! Het lijkt wel alsof we door een poort van bladeren zijn gegaan; alles is groen en vol leven. Er staan bloemen in alle kleuren van de regenboog, vlinders fladderen om ons heen en er is zelfs een klein vijvertje waar kikkers vrolijk kwaken.
"Wauw!" blaf ik uit bewondering terwijl ik rondhuppel.
Finn gaat zitten op het gras naast me en kijkt om zich heen. "Dit is echt magisch."
Sanne knielt bij het vijvertje en steekt haar hand uit om water te voelen. "Kijk eens hoe helder dit water is! We kunnen hier altijd terugkomen."
Terwijl ze speelt met haar reflectie in het water, zie ik iets glinsteren tussen de bladeren achter haar. Mijn nieuwsgierigheid neemt weer de overhand; wat zou dat kunnen zijn? Ik sprint er naartoe en begin te graven met mijn pootjes.
"Wat doe je daar?" vraagt Finn lachend terwijl hij me volgt.
"Ik weet niet wat dit is!" blaf ik enthousiast terwijl ik verder graaf.
Na enkele momenten komt er iets tevoorschijn: een oude metalen sleutel! Hij glimt in het zonlicht alsof hij net uit een sprookje komt.
"Wat zou deze sleutel openen?" vraagt Sanne met grote ogen vol verwondering.
Finn kijkt ook nieuwsgierig naar de sleutel in mijn bek. "Misschien opent hij wel... iets heel bijzonders!"
Maar toen dacht ik eraan dat er geen geheimen of magie waren in onze wereld vandaag; gewoon drie vrienden die samen plezier hadden in deze prachtige tuin vol leven.
"We moeten gewoon genieten van deze plek," zei ik blij terwijl ik rondhuppelde tussen alle bloemen.
Sanne lacht weer terwijl ze me volgt: "Ja! Laten we spelen!"
En zo speelden we urenlang samen in onze verborgen tuin zonder ons druk te maken over geheimen of mysteries; gewoon wij drieën die genoten van elkaars gezelschap onder de stralende zon bovenop deze bergtop.
We maakten bloemenkransen voor elkaar, sprongen over takken en renden achter vlinders aan totdat onze energie opraakte en we moe op het gras plofden om naar de wolken te kijken die voorbij dreven als grote fluffy schapen.
De tijd vloog voorbij zonder dat we er erg in hadden; onze zorgen waren verdwenen als sneeuw voor de zon, net zoals onze zoektocht naar koekjes was vergeten tussen al dit plezier.
En zo eindigde onze dag niet met geheimen of magie maar simpelweg met vriendschap, lachen tot onze buiken pijn deden, onderbroken door af en toe gekwaak van kikkers die ons leken toe te juichen vanuit hun vijverhuisje.
Toen begon de zon langzaam onder te gaan achter de bergen, schilderde alles rondom ons goudkleurig licht – maar dat was geen probleem voor mij of voor Finn of Sanne; want wij wisten dat deze verborgen tuin altijd zou blijven bestaan zolang wij samen waren om ervan te genieten!
Dus daar zaten we dan – drie vrienden op een bergtop – zonder geheimen of magie maar vol vreugde in ons hart voor elke nieuwe dag die zou komen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes