Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Avonturen van Max en zijn Robot**
Max was een jongen van twaalf jaar. Hij had krullend haar en een grote glimlach. Max was altijd vol energie. Soms was hij zo druk dat hij niet stil kon zitten. Dit kwam omdat hij ADHD had. Hij vond het moeilijk om zich te concentreren, maar hij had ook veel ideeën.
Op een dag, terwijl Max in zijn kamer zat, kreeg hij een geweldig idee. "Ik ga een robot maken!" riep hij enthousiast. Max had altijd al van robots gehouden. Hij had boeken gelezen en filmpjes gekeken over hoe je ze kon bouwen.
Max ging naar de garage van zijn vader. Daar vond hij oude spullen: metalen platen, draden, en zelfs een oude computer. "Dit gaat leuk worden!" dacht Max.
Hij begon te knippen, te plakken en te solderen. Het was soms moeilijk om niet afgeleid te worden door andere dingen in de garage, zoals de fietsen of de gereedschappen. Maar Max bleef volhouden. Na uren werken stond daar eindelijk zijn robot.
De robot was niet groot, maar ook niet klein. Hij had ronde ogen die licht gaven als je hem aanzette. "Hallo! Ik ben Robo!" zei de robot met een hoge stem.
Max sprong op van blijdschap. "Je kunt praten! Dit is geweldig!" zei hij.
Robo kon meer dan alleen praten. Hij kon ook bewegen en simpele taken uitvoeren. Max gaf hem opdrachten zoals het opruimen van speelgoed of het maken van limonade.
"Wat gaan we nu doen?" vroeg Robo met zijn vrolijke stem.
"Ik weet het nog niet," zei Max terwijl hij rondkeek in zijn kamer. "Misschien kunnen we buiten spelen!"
Ze renden naar buiten en speelden in de tuin. Max voelde zich vrij en blij met zijn nieuwe vriend. Maar na een tijdje merkte Max dat hij zich weer moeilijk kon concentreren op het spelletje dat ze speelden.
"Waarom speel je niet goed mee?" vroeg Robo bezorgd.
"Ik weet het niet," zuchtte Max. "Soms kan ik me gewoon niet goed concentreren."
Robo dacht even na en zei toen: "Misschien moeten we iets anders proberen! Wat als we een avontuur gaan beleven?"
Max sprong op van blijdschap! "Ja! Laten we op avontuur gaan!"
Ze besloten om naar het bos achter hun huis te gaan. Het bos was groot en vol geheimen. Terwijl ze door het bos liepen, zag Max allemaal mooie dingen: bloemen, vogels en zelfs een eekhoorn die hen nieuwsgierig aanstaarde.
Plotseling hoorde ze een vreemd geluid achter een boom vandaan komen. Het klonk als iemand die hulp nodig had.
"Wat is dat?" vroeg Robo met grote ogen.
"Dat weet ik niet," antwoordde Max terwijl hij dichterbij liep.
Achter de boom vonden ze een klein meisje dat huilde. Ze zat vast in takken en kon er niet uitkomen.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Max vriendelijk.
"Ik ben verdwaald," snikte het meisje. "En ik kan hier niet uitkomen!"
Max keek naar Robo en zei: "We moeten haar helpen!"
Robo knikte enthousiast en begon voorzichtig de takken weg te duwen met zijn armen terwijl Max het meisje geruststelde.
Na enkele minuten hard werken was het meisje eindelijk vrij! Ze stond op en keek dankbaar naar Max en Robo.
"Dank jullie wel! Ik heet Sophie," zei ze met tranen in haar ogen maar nu met een glimlach op haar gezicht.
"Geen probleem, Sophie!" zei Max blij. "Wil je met ons meespelen?"
Sophie knikte enthousiast en samen gingen ze verder het bos in, nu met drie vrienden!
Ze ontdekten verborgen plekjes waar zonlicht door de bomen scheen, maakten grappige geluiden na van dieren die ze zagen, en verzonnen verhalen over prinsessen en draken die in het bos woonden.
Maar na een tijdje begon Sophie moe te worden en wilde ze terug naar huis gaan.
"We moeten terug," zei Sophie terwijl ze naar de zon keek die al laag aan de horizon stond.
Max voelde zich verdrietig omdat hun avontuur bijna voorbij was, maar hij wist dat dit belangrijk was voor Sophie.
"Oké," zei hij uiteindelijk tegen Robo en Sophie, "laten we teruggaan."
Terugweg praatten ze over alles wat ze hadden gezien: de eekhoorn, de bloemen, maar vooral over hoe leuk hun avontuur was geweest samen!
Toen ze bij Sophie's huis kwamen, gaf zij hen beiden een dikke knuffel als dank voor hun hulp.
"Dank jullie wel voor alles!" zei Sophie blij voordat ze naar binnen ging.
Max keek naar Robo met glinsterende ogen vol vreugde: "Dit was echt geweldig!"
Robo knikte enthousiast: "Ja! We hebben samen iets moois gedaan."
Terug thuis vertelde Max alles aan zijn ouders over hun avontuur in het bos met Sophie en hoe zij hadden geholpen om haar vrij te maken uit de takken.
Zijn ouders waren trots op hem: “Je hebt goed gedaan vandaag!” Ze wisten dat dit soort momenten belangrijk waren voor hem om zich goed te voelen over zichzelf ondanks zijn ADHD-uitdagingen.
Die avond lag Max in bed met veel gedachten in zijn hoofd over wat er allemaal gebeurd was die dag; hoe leuk het was om vrienden te maken, avonturen te beleven én anderen te helpen!
En zo viel hij gelukkig in slaap terwijl Robo naast hem zat te wachten tot morgen zou komen voor nieuwe avonturen…
Want elke dag is weer nieuw voor Max én zijn robotvriend!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes