Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Mila en de Vrienden van de Nacht**
In een klein dorpje, omringd door hoge bomen en een grote rivier, woonde een meisje genaamd Mila. Mila was een vrolijk meisje met lange, bruine haren en grote, nieuwsgierige ogen. Ze hield van avontuur en ontdekkingen. Haar beste vriend was Amir. Amir kwam uit een ander land, maar hij was al jaren in het dorp. Hij had altijd leuke verhalen over zijn thuisland.
Op een warme zomeravond besloten Mila en Amir om naar het bos te gaan. De zon ging langzaam onder en de lucht kleurde oranje en paars. "Laten we naar de oude boom gaan," zei Mila enthousiast. De oude boom stond diep in het bos en was heel groot. Iedereen in het dorp zei dat er iets bijzonders met die boom was.
"Ja! Laten we dat doen!" antwoordde Amir met een brede glimlach.
Ze pakten hun fietsen en reden snel naar het bos. De bomen stonden dicht bij elkaar en maakten schaduw op de weg. Het was stil, behalve het gezang van vogels die naar hun nestjes terugkeerden.
Toen ze bij de oude boom aankwamen, zagen ze iets vreemds. Er waren kleine lichtjes die om de boom dansten. "Wat is dat?" vroeg Amir verbaasd.
Mila keek goed en zei: "Ik weet het niet, maar het ziet eruit als vuurvliegjes!" Ze waren betoverd door het mooie gezicht van de dansende lichtjes.
Plotseling hoorden ze een zacht geluid achter zich. Ze draaiden zich om en zagen een klein dier met grote ogen. Het was een uil! De uil keek hen aan met zijn wijze blik.
"Hallo daar," zei de uil met een zachte stem. "Ik ben Olli, de bewaker van deze boom."
Mila en Amir keken elkaar aan, verrast dat de uil kon praten.
"Wat doen jullie hier op deze mooie avond?" vroeg Olli nieuwsgierig.
"We wilden gewoon kijken naar de oude boom," antwoordde Mila.
Olli knikte begrijpend. "Deze boom is speciaal. Hij is verbonden met de vrienden van de nacht."
"Vrienden van de nacht?" vroeg Amir met opwinding in zijn stem.
"Ja," zei Olli terwijl hij zijn vleugels spreidde. "Ze zijn magisch en komen alleen tevoorschijn als het donker wordt."
Mila's ogen glinsterden van nieuwsgierigheid. "Kunnen we ze zien?"
Olli lachte zachtjes. "Als je wilt, kan ik jullie helpen ze te vinden."
Mila sprong op van blijdschap. "Ja! Dat willen we!"
Olli vloog omhoog in de lucht en gaf hen teken om hem te volgen. Mila en Amir renden achter hem aan, het bos in waar het steeds donkerder werd.
Na een tijdje kwamen ze bij een open plek vol bloemen die 's nachts bloeiden. De bloemen gloeiden in verschillende kleuren: blauw, groen, paars en geel.
"Dit is waar de vrienden van de nacht samenkomen," zei Olli trots.
Plotseling verschenen er kleine wezens uit de bloemen: elfjes! Ze hadden sprankelende vleugels en lachten vrolijk terwijl ze rondvlogen.
"Welkom!" riep één van hen met een hoge stem. "Wij zijn de vrienden van de nacht!"
Mila kon haar ogen niet geloven. "Jullie zijn zo mooi!" zei ze vol bewondering.
De elfjes dansten rond hen en nodigden hen uit om mee te doen aan hun spelletjes. Mila en Amir lachten samen met hen terwijl ze renden door het gras en sprongen tussen de bloemen.
Na een tijdje vroeg één van de elfjes: "Willen jullie ons helpen? We hebben iets verloren."
"Wat hebben jullie verloren?" vroeg Amir bezorgd.
"We hebben onze sterren verloren," zei het elfje verdrietig. "Zonder sterren kunnen we niet stralen zoals we willen."
Mila voelde medelijden voor de elfjes. "Waar moeten we zoeken?"
Olli vertelde hen dat ze naar de rivier moesten gaan waar veel sterren vaak vielen als het donker werd.
Samen gingen ze op pad naar de rivier, geleid door Olli en vergezeld door enkele elfjes die hen hielpen zoeken onder stenen en bladeren langs het water.
Na enige tijd vonden ze eindelijk iets glinsterends onder water: een ster! Het was klein maar schitterend als goud in het maanlicht.
"We hebben er één gevonden!" riep Mila blij terwijl ze hem voorzichtig oppakte.
De elfjes juichten van blijdschap toen ze zagen wat Mila had gevonden.
Ze zochten verder langs de rivier totdat ze nog meer sterren vonden: één voor elk elfje!
Toen alle sterren weer veilig waren bij hun eigen eigenaar, bedankten de elfjes Mila en Amir hartelijk voor hun hulp.
"Jullie zijn echte vrienden van de nacht!" zei één van hen stralend terwijl zij hun sterren weer aanraakten waardoor alles nog helderder begon te glanzen dan ooit tevoren.
Olli glimlachte trots naar Mila en Amir: “Jullie hebben iets moois gedaan.”
Het begon al licht te worden toen Mila besefte dat het tijd was om naar huis te gaan.
“Zullen we terugkomen?” vroeg Amir terwijl hij naar Olli keek.
“Altijd,” antwoordde Olli wijs.
Met nieuwe herinneringen in hun harten fietsten Mila en Amir terug naar huis onder een hemel vol schitterende sterren.
Die avond sliepen ze allebei heel goed, dromend over magische avonturen met vrienden die alleen 's nachts kwamen spelen.
En zo werden Mila en Amir niet alleen vrienden voor elkaar maar ook vrienden voor altijd met Olli, onze wijze uil, én alle magische vrienden van de nacht.
Hun avontuur zou nooit vergeten worden; elke keer als zij 's nachts omhoog keken naar sterren zouden zij denken aan die bijzondere avond vol magie in het bos.
En wie weet? Misschien zouden zij ooit weer terugkeren om nieuwe avonturen te beleven...
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes