Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Luca's Reis door het Sterrenstelsel**
Luca was een jongen van twaalf jaar. Hij woonde in een klein dorpje aan de rand van een groot bos. Luca had een beperking; hij kon niet goed lopen. Maar dat weerhield hem er niet van om te dromen. Zijn grootste droom was om de sterren te zien, dichtbij en helder.
Elke avond zat Luca op zijn balkon en keek naar de lucht. De sterren fonkelden als kleine lampjes. Hij vroeg zich vaak af wat er zou zijn, ver weg in het sterrenstelsel. Zijn beste vriend, Sam, kwam vaak bij hem op bezoek. Sam was altijd enthousiast en had veel ideeën.
Op een avond, terwijl ze samen naar de sterren keken, zei Sam: "Luca, wat als we naar de sterren gaan? Wat als we een raket bouwen?"
Luca's ogen glinsterden van vreugde. "Dat zou geweldig zijn! Maar hoe bouwen we een raket?"
Sam dacht even na. "We hebben materialen nodig! We kunnen spullen verzamelen uit het dorp en het bos."
De volgende dag gingen ze op avontuur. Ze verzamelden oude dozen, lege flessen en zelfs wat touw dat ze vonden in het bos. Met al deze spullen gingen ze naar Luca's huis.
In de tuin begonnen ze te bouwen. Het was hard werken, maar ze lachten veel en hadden plezier. Luca gebruikte zijn handen om te knippen en te plakken terwijl Sam de grote stukken tilde en vastmaakte.
Na een paar dagen hard werken stond er eindelijk iets dat leek op een raket in de tuin van Luca. Het was niet perfect, maar voor hen was het geweldig.
"Nu moeten we het testen!" zei Sam enthousiast.
"Maar hoe?" vroeg Luca.
"We kunnen doen alsof we opstijgen! We moeten gewoon doen alsof we in de lucht zijn," stelde Sam voor.
Ze gingen zitten in hun 'raket' en telden af: "Drie, twee, één... opstijgen!" Ze deden hun ogen dicht en stelden zich voor dat ze door de lucht vlogen, langs de sterren.
Plotseling hoorde Luca iets ritselen achter hen. Ze keken om en zagen hun buurjongen Max staan kijken met grote ogen.
"Wat doen jullie?" vroeg Max met een grijns.
"We gaan naar de sterren!" zei Sam trots.
Max lachte: "Jullie kunnen toch niet eens lopen? Hoe willen jullie dan naar de sterren?"
Luca voelde zich even verdrietig door Max' woorden, maar hij gaf niet op. "We hoeven niet echt te lopen," zei hij vastberaden. "We gebruiken onze verbeelding!"
Max keek hen aan en schudde zijn hoofd. "Dat is stom," zei hij en liep weg.
Luca voelde zich teleurgesteld, maar Sam pakte zijn hand. "Laat hem maar praten! Wij weten wat leuk is."
Die avond zaten Luca en Sam weer op het balkon onder de sterrenhemel. Ze spraken over hun reis door het sterrenstelsel. Ze fantaseerden over planeten met kleurrijke bomen en vriendelijke aliens die hen zouden verwelkomen.
"Wat als we echt naar die planeten konden gaan?" vroeg Luca dromerig.
"Dan zouden we vrienden maken met aliens!" antwoordde Sam enthousiast.
De dagen gingen voorbij en elke avond bleven ze dromen over hun reis naar de sterren. Op een dag besloot Sam dat ze iets speciaals moesten doen om hun droom waar te maken.
"We moeten een echte raket maken!" zei hij vastberaden.
"Maar hoe?" vroeg Luca weer.
"We kunnen hulp vragen aan mijn vader! Hij weet veel over techniek," stelde Sam voor.
Diezelfde avond ging Sam naar huis om zijn vader te vragen of hij hen kon helpen met hun raketproject. De volgende dag kwam hij terug met goed nieuws: zijn vader vond het idee leuk!
Samen met Sams vader begonnen ze aan hun echte raketavontuur. Ze gebruikten hout, schroeven en zelfs wat oude elektronica die Sams vader had liggen. Het werd steeds spannender!
Luca hielp zoveel als hij kon vanuit zijn rolstoel terwijl Sams vader alles uitlegde over hoe dingen werkten. Hij leerde veel over wetenschap en techniek terwijl ze samen werkten aan hun droomraket.
Na weken van hard werken was het eindelijk zover: de raket was klaar! Het zag eruit als iets uit een film; glanzend wit met kleurrijke stickers erop die zij zelf hadden gemaakt.
Ze organiseerden een groot feest in de tuin om dit moment te vieren met al hun vrienden uit het dorp. Iedereen kwam kijken naar de prachtige raket die nu klaar stond voor 'opstijgen'.
"Laten we onze reis beginnen!" riep Sam terwijl iedereen juichte.
Ze gingen allemaal zitten in hun 'raket', inclusief Max die nu ook nieuwsgierig was geworden na al die tijd luisteren naar hun verhalen over ruimtevaart.
"Drie, twee, één... opstijgen!" riep Luca vol enthousiasme.
Iedereen deed mee; ze sloten hun ogen en stelden zich voor dat ze door het heelal vlogen tussen schitterende sterren.
In gedachten waren ze nu echt onderweg naar verre planeten vol avontuur.
Na enkele minuten 'vliegen' openden ze langzaam hun ogen weer.
“Dat was geweldig!” riep Max nu vol enthousiasme.
“Ja!” zei Luca blij.
“Misschien kunnen we dit nog eens doen?” stelde Max voor.
“Zeker weten!” antwoordde Sam.
Vanaf dat moment waren zij allemaal vrienden geworden; samen zouden zij blijven dromen over nieuwe avonturen in de ruimte.
En zo begon voor Luca niet alleen zijn reis door het sterrenstelsel in gedachten maar ook een nieuwe vriendschap die hem hielp verder te kijken dan alleen zijn beperking.
Want soms is reizen niet alleen fysiek; soms gaat het ook om je dromen delen met anderen die je steunen – ongeacht waar je vandaan komt of wat je kunt doen.
En zo leefden zij nog lang gelukkig – altijd kijkend naar de sterren boven hen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes