Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Mila's Wonderlijke Dromen**
Mila was een meisje van tien jaar. Ze had grote, heldere ogen en een lach die iedereen blij maakte. Maar Mila had ook iets dat haar soms in de weg zat: ze had ADHD. Dit betekende dat ze vaak moeilijk kon stilzitten en zich niet altijd kon concentreren. Haar hoofd was als een drukke straat vol gedachten en ideeën die allemaal tegelijk voorbij kwamen.
Op een dag, na school, zat Mila op haar bed. Ze keek naar buiten. De zon scheen en de vogels floten vrolijk. Maar Mila voelde zich niet zo vrolijk. Haar hoofd was vol met dingen die ze nog moest doen: huiswerk maken, haar kamer opruimen en met haar vriendinnen spelen. Het was veel te veel voor haar.
“Wat als ik even wegga?” dacht Mila. Ze sloot haar ogen en liet zich meevoeren in haar gedachten.
Plotseling bevond ze zich in een andere wereld. Het was een kleurrijke plek vol met bloemen, bomen en glinsterende sterren aan de lucht. Mila keek om zich heen en zag een klein, schattig diertje dat op haar af kwam rennen.
“Hallo! Ik ben Luma,” zei het diertje met een hoge stem. Het had grote oren en een pluizige staart. “Welkom in Dromenland!”
Mila kon het niet geloven. “Dromenland? Wat is dat?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Dit is de plek waar dromen werkelijkheid worden!” zei Luma enthousiast. “Hier kun je alles doen wat je wilt!”
Mila sprong op van blijdschap. “Echt waar? Dat klinkt geweldig!”
Luma knikte enthousiast. “Ja! Volg mij maar!”
Samen renden ze door Dromenland. Ze kwamen bij een grote boom met glinsterende bladeren. “Dit is de Wensboom,” zei Luma. “Als je iets wilt, kun je het hier vragen.”
Mila dacht na. Wat zou ze willen? Ze wilde graag beter kunnen concentreren op school en meer tijd hebben om te spelen zonder afgeleid te worden.
“Ik wens dat ik me beter kan concentreren!” riep Mila naar de boom.
De bladeren begonnen te trillen en er viel een gouden ster naar beneden. Luma pakte de ster op en gaf deze aan Mila.
“Deze ster zal je helpen,” zei Luma met een glimlach.
Mila voelde zich blij en dankbaar. Maar toen bedacht ze iets anders: “Ik wil ook dat mijn vrienden hier kunnen komen spelen!”
Luma knikte weer enthousiast en riep: “Wensboom, laat alle vrienden van Mila hier komen!”
Weer trilden de bladeren van de boom, en plotseling stonden al haar vriendinnen om haar heen: Sara, Emma en Noor.
“Mila! Waar zijn we?” vroeg Sara verwonderd.
“We zijn in Dromenland!” zei Mila blij.
De meisjes keken hun ogen uit naar alles om hen heen: de kleurrijke bloemen, de glinsterende sterren en zelfs een regenboog die recht omhoog leek te stijgen.
“Wat gaan we doen?” vroeg Emma nieuwsgierig.
“We kunnen alles doen wat we willen!” zei Mila enthousiast.
Ze besloten om naar het Regenboogmeer te gaan, waar het water alle kleuren van de regenboog had. Toen ze bij het meer aankwamen, zagen ze dat er kleine boten waren gemaakt van bladeren.
“Laten we gaan varen!” stelde Noor voor.
Ze stapten in de boten en peddelden over het kleurrijke water terwijl ze lachten en gilden van blijdschap. De zon scheen fel boven hen, en alles voelde magisch aan.
Na het varen gingen ze picknicken onder de Wensboom met heerlijke lekkernijen: fruitige taarten, snoepjes in alle kleuren van de regenboog en sap dat smaakte naar zoete bessen.
Terwijl ze aten, vertelde Mila over haar wens om beter te kunnen concentreren op school. Haar vriendinnen luisterden aandachtig.
“Ik snap wat je bedoelt,” zei Emma zachtjes. “Soms kan ik me ook niet goed concentreren.”
“Noor knikte.” Ja! En dan raak ik snel afgeleid door mijn telefoon of televisie.”
Mila voelde zich opgelucht dat zij niet alleen was met dit probleem. Ze besefte dat iedereen wel eens moeite had met iets, zelfs in Dromenland waar alles zo perfect leek te zijn.
Na hun picknick besloten ze om samen te dansen onder de sterrenhemel die nu helder schitterde boven hen. Terwijl ze dansten, merkte Mila iets bijzonders op: hoe meer plezier ze hadden samen, hoe gemakkelijker het voor haar werd om zich te concentreren op hun danspassen!
“Dit is geweldig!” riep Mila terwijl ze rondjes draaide met haar vriendinnen om zich heen.
Toen begon Luma weer te stralen van blijdschap: “Kijk! Jullie maken samen magie! Jullie vriendschap helpt jullie allemaal!”
De meisjes keken elkaar aan en voelden zich gelukkig samen in Dromenland waar alles mogelijk leek te zijn als je maar durfde te dromen.
Maar na verloop van tijd begon het donkerder te worden in Dromenland, wat betekende dat het tijd was om terug naar huis te gaan voordat hun ouders zich zorgen maakten over hen.
“Mila,” zei Luma terwijl hij naar de Wensboom wees, “je kunt altijd terugkomen als je wilt.”
Mila knikte dankbaar terwijl zij samen met haar vriendinnen naar de boom liep om afscheid te nemen van deze wonderlijke plek vol dromen.
Met één laatste blik over Dromenland sloot Mila opnieuw haar ogen…
En toen werd alles stil…
Toen Mila weer open deed zag zij weer haar kamer vol speelgoed liggen.
Haar hart klopte snel van blijdschap omdat zij wist dat dit avontuur altijd bij haar zou blijven.
Ze voelde zich sterker dan ooit tevoren!
Met nieuwe energie ging zij aan tafel zitten voor haar huiswerk.
Haar hoofd was nog steeds druk maar nu wist zij hoe zij ermee moest omgaan.
En misschien… misschien zou zij binnenkort weer teruggaan naar Dromenland!
Want wie weet wat voor wonderlijke dromen er nog meer zouden komen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes