Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Schatkaart van Kapitein Roestig**
Er was eens een klein dorpje aan de rand van de zee. In dit dorpje woonden veel kinderen. Ze speelden vaak op het strand en bouwden zandkastelen. Maar er was één verhaal dat iedereen kende: het verhaal van Kapitein Roestig.
Kapitein Roestig was een oude zeeman. Hij had een groot schip, de "Zilte Zee". Het schip was roestig en oud, maar het had veel avonturen meegemaakt. Kapitein Roestig had overal ter wereld gevaren en schatten gevonden. Maar op een dag verdween hij. Niemand wist waar hij naartoe was gegaan.
De kinderen in het dorp waren altijd nieuwsgierig naar Kapitein Roestig. Ze vroegen zich af of hij nog leefde en of hij misschien nog wel een schat had verstopt. Op een dag, terwijl ze aan het spelen waren, vond een jongen genaamd Tom iets bijzonders in het zand.
Het was een oude kaart! De kaart was versleten en vol met vlekken, maar je kon nog steeds iets zien. Tom riep zijn vrienden bij elkaar: "Kijk! Ik heb iets gevonden!" Zijn vrienden kwamen snel aangelopen. Het waren Anna, Sam en Lotte.
"Wat is dat?" vroeg Anna met grote ogen.
"Het lijkt wel een schatkaart!" zei Sam enthousiast.
Lotte keek goed naar de kaart. "Kijk! Hier staat 'X'! Dat betekent dat er ergens een schat ligt!"
De kinderen keken elkaar aan. Dit was hun kans om avontuur te beleven! Ze besloten om samen op zoek te gaan naar de schat van Kapitein Roestig.
Ze pakten hun spullen: wat eten, water en natuurlijk hun verrekijkers. Ze keken goed naar de kaart en zagen dat ze naar het oude eiland moesten varen, dat niet ver van hun dorp lag.
"Maar hoe komen we daar?" vroeg Lotte.
Tom dacht even na. "We kunnen mijn bootje gebruiken! Het is klein, maar we kunnen er met z'n vieren in."
De kinderen renden naar Tom's huis en haalden zijn bootje uit de schuur. Het was een klein houten bootje met een zeil dat al wat scheef hing. Maar ze waren blij met wat ze hadden.
Ze stapten in de boot en Tom begon te peddelen richting het eiland. De zee was rustig en de zon scheen fel aan de lucht. Na een tijdje kwamen ze aan bij het eiland.
"Hier moeten we zijn!" zei Sam terwijl hij naar de kaart keek.
Ze keken om zich heen en zagen hoge bomen en veel struiken. Het eiland zag er wild uit, maar ook spannend. De kinderen besloten om verder te lopen in de richting van 'X' op de kaart.
Ze volgden het pad dat door het bos leidde. Onderweg zagen ze mooie bloemen, kleurrijke vogels en zelfs een paar konijntjes die snel wegschoten toen ze dichterbij kwamen.
Na een tijdje lopen kwamen ze bij een grote rotsformatie die precies op de kaart stond aangegeven. "Dit moet wel de plek zijn!" zei Anna blij.
Ze begonnen te graven onder de rotsen, maar na enige tijd vonden ze niets dan zand en stenen.
"Misschien moeten we verder graven," stelde Lotte voor.
Dus groeven ze door, steeds dieper in het zand totdat hun handen moe waren van het werk. Plotseling voelde Tom iets hards onder zijn hand.
"Hé! Wat is dit?" riep hij uit terwijl hij verder groef.
Langzaam kwam er iets glanzends tevoorschijn: een oude kist! De kinderen keken elkaar vol spanning aan. Dit moest wel de schatkist van Kapitein Roestig zijn!
Met veel moeite tilde Tom de kist omhoog en zette deze voorzichtig neer op de grond. Ze keken allemaal vol verwachting naar elkaar voordat ze samen het slot openbraken met een grote steen die naast hen lag.
Toen het slot eindelijk open ging, gingen hun harten sneller kloppen van opwinding. Wat zou erin zitten? Goud? Zilver? Of misschien iets heel anders?
Toen ze de kist openden, zagen ze geen goud of juwelen zoals ze hadden gehoopt... maar boeken! Oude boeken vol verhalen over avonturen op zee!
"Wat is dit?" vroeg Sam teleurgesteld.
Lotte bladerde door één van de boeken en begon te lezen: "Dit boek vertelt over mijn reizen als kapitein..."
Tom keek nieuwsgierig mee over haar schouder terwijl Lotte verder las: "Ik heb geen goud verstopt, maar ik wil dat jullie mijn verhalen lezen en zelf avonturen beleven."
De kinderen begrepen nu waarom Kapitein Roestig deze boeken had verstopt in plaats van echte schatten: hij wilde dat anderen zijn avonturen zouden leren kennen!
"Dit is eigenlijk best cool," zei Anna enthousiast terwijl ze ook door één van de boeken bladerde.
"We hebben geen goud gevonden," zei Sam, "maar we hebben wel iets veel waardevollers gevonden: verhalen!"
De kinderen besloten om alle boeken mee terug te nemen naar hun dorpje zodat iedereen kon genieten van Kapitein Roestigs avonturen.
Terug in hun dorp vertelden ze iedereen over hun ontdekking en deelden alle verhalen uit de boeken met elkaar bij het strandvuur elke avond na schooltijd.
En zo werd Kapitein Roestig niet vergeten; zijn verhalen leefden voort in elk kind dat luisterde naar zijn avonturen op zee. De echte schat was niet goud of zilver geweest, maar kennis en fantasie die hen inspireerde om zelf nieuwe avonturen te beleven!
En zo eindigde hun zoektocht naar rijkdom met iets veel beters: vriendschap, avontuur én inspiratie voor toekomstige generaties!
En zo leefden zij nog lang gelukkig met elk verhaal dat zij vertelden over 'De Schatkaart van Kapitein Roestig'.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes