Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Daan en zijn Vrienden in het Spookhuis**
Het was een kille avond aan de haven, waar de schepen zachtjes wiegden op de golven. De lucht was grijs en dreigend, en de geur van zout en roestige metalen vulde de omgeving. Ik, een bange konijn genaamd Flappie, zat verscholen achter een oude houten kist. Mijn hart bonsde in mijn borst terwijl ik toekeek hoe Daan, Mats en Anouk zich verzamelden op de kade. Ze waren altijd zo dapper, zo vol avontuur. Terwijl ik hen observeerde, voelde ik een mix van bewondering en angst.
Daan was de leider van het stel. Met zijn krullende haar en sprankelende ogen had hij altijd een idee voor iets spannends. Mats was zijn beste vriend, met zijn brede schouders en altijd aanwezige glimlach die zelfs de somberste dagen kon opvrolijken. Anouk was het enige meisje in de groep; ze had een scherpe geest en een onverschrokken houding die haar vaak in de problemen bracht.
"Wat als we naar het spookhuis gaan?" stelde Daan voor met een ondeugende glinstering in zijn ogen.
"Dat is niet slim," zei Anouk met een frons. "Je weet dat niemand daar ooit terugkomt."
"Dat is juist het punt!" riep Mats enthousiast. "We moeten gewoon gaan kijken wat er binnenin is."
Ik huiverde bij hun woorden. Het spookhuis stond aan het einde van de haven, omringd door verwaarloosde gebouwen en overwoekerde struiken. Het was ooit een prachtig huis geweest, maar nu leek het meer op een schim van wat het ooit was: ramen gebroken, deuren die piepten als ze open gingen, en muren bedekt met schimmels die leken te fluisteren als je er voorbij liep.
De vrienden keken elkaar aan met vastberadenheid in hun ogen. Ik wilde hen waarschuwen, maar mijn bange konijnenhart hield me tegen. Wat als ze echt niet terugkwamen? Wat als ze verloren gingen in dat duistere huis? Maar toen zag ik Daan's glimlach weer; hij had altijd gelijk gehad – tot nu toe dan.
"Kom op," zei Daan terwijl hij zijn rugzak oppakte. "We gaan gewoon even kijken."
Ze liepen richting het spookhuis terwijl ik hen volgde vanuit mijn veilige schuilplaats achter de kist. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst; misschien zou ik iets leren over moed door naar hen te kijken.
Bij het spookhuis aangekomen stonden ze stil voor de grote houten deur die half open stond. De deur kraakte als een oude boot op zee toen Daan deze voorzichtig verder duwde.
"Na jou," zei Mats met een grijns naar Anouk.
"Nee hoor," antwoordde zij snel terwijl ze haar handen op haar heupen zette. "Jij gaat eerst."
Uiteindelijk duwde Daan zijn schouders naar voren en stapte naar binnen alsof hij door een onzichtbare grens ging. Ik hield mijn adem in terwijl ik hen volgde door de deuropening.
Binnenin was het donkerder dan ik had verwacht; alleen enkele stralen maanlicht drongen door de gebroken ramen naar binnen en verlichtten stofwolken die rondzweefden als verloren zielen. De vloer kraakte onder hun voeten terwijl ze verder het huis in liepen.
"Wat ruikt hier zo vreemd?" vroeg Mats terwijl hij zijn neus optrok.
"Dat is waarschijnlijk gewoon oud hout," zei Daan nonchalant terwijl hij verder liep naar wat eens een woonkamer moet zijn geweest.
De meubels waren bedekt met witte lakens die eruitzagen als spookachtige figuren in het donker. Anouk trok aan één van de lakens om te zien wat eronder zat, maar toen ze dit deed sprong er iets uit – of beter gezegd: viel er iets omver! Een oude stoel viel met veel lawaai om.
Ik sprong bijna uit mijn vacht van schrik! De vrienden gilden even voordat ze zich realiseerden dat er niets gevaarlijks aan de hand was – alleen maar stof en vergetelheid.
"Dus dit is alles?" vroeg Anouk teleurgesteld terwijl ze rondkeek naar wat eens misschien mooi geweest was.
Daan knikte langzaam maar besloot verder te verkennen: "Laten we boven kijken!"
Ze klommen voorzichtig de krakende trap op die leidde naar de bovenverdieping van het huis. Ik bleef beneden staan, bang om te volgen maar ook nieuwsgierig genoeg om niet weg te willen rennen.
Boven aangekomen vonden ze meer verlaten kamers vol oude meubels en vergeten herinneringen – boeken vol stof, schilderijen waarvan de kleuren vervaagd waren door jarenlange verwaarlozing, en zelfs speelgoed dat ooit geliefd moet zijn geweest maar nu slechts restanten waren van kinderplezier.
“Dit is best wel cool,” zei Mats terwijl hij met zijn hand over een oud poppenhuis streek dat half uit elkaar lag.
Anouk vond al snel iets anders interessants: “Kijk hier! Een oude spiegel!” Ze veegde voorzichtig over het glas dat bedekt was met stof totdat haar reflectie zichtbaar werd – of beter gezegd: gedeeltelijk zichtbaar werd omdat er zoveel vlekken op zaten.
Terwijl zij zich verwonderden over hun ontdekkingen hoorde ik plotseling iets achter me bewegen! Mijn hart sloeg over; zou er echt iets engs in dit huis zitten? Ik draaide me snel om maar zag niets anders dan schaduwen dansen tegen de muren door het zwakke licht van buitenaf.
“Flappie?” hoorde ik plotseling Daan’s stem roepen vanuit boven; hoe wist hij dat ik hier was? “Kom je ook?”
Ik twijfelde even voordat ik besloot dat dit misschien wel mijn kans was om dichterbij te komen zonder al te veel angst te voelen – misschien zou hun moed mij ook wat dapperder maken!
Met trillende pootjes sprong ik omhoog richting de trap waar zij stonden te wachten met nieuwsgierige blikken op hun gezichten toen ze me zagen verschijnen uit mijn schuilplaats beneden.
“Wat doe jij hier?” vroeg Mats lachend terwijl hij me aankeek alsof ik net uit een hoed kwam springen zoals bij een goochelaarstruc!
“Ik… ehm… volgde jullie,” stamelde ik beschaamd terwijl ik probeerde niet al te veel aandacht op mezelf te vestigen – want laten we eerlijk zijn: wie volgt nou drie kinderen naar een spookhuis?
“Dat is geweldig!” riep Daan enthousiast uit terwijl hij me uitnodigend aankijkend gebaarde om dichterbij te komen zodat we samen konden ontdekken wat deze plek nog meer voor ons verborgen hield!
En zo stonden we daar samen – vier vrienden in één oud spookhuis zonder geheimen of magie; gewoon wijzelf die samen nieuwe avonturen beleefden tussen vergeten herinneringen en stille getuigenissen van wat ooit eens levendig was geweest…
De rest van die avond zouden we lachen om onze angsten, ons verwonderen over alles wat we ontdekten en vooral genieten van elkaars gezelschap zonder enige zorgen of geheimen tussen ons in!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes