Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Zoe en haar Vriendschap met een Eenhoorn**
Aan de voet van de kliffen, waar de zee met een woeste kracht tegen de rotsen beukte, lag een verborgen baai. De lucht was doordrenkt met de geur van zout en zeewier, terwijl de zon zijn gouden stralen over het water liet dansen. Hier, tussen de ruige stenen en het zachte zand, begon het verhaal van Zoe.
Zoe was geen gewoon meisje. Ze had een levendige verbeelding die haar vaak naar plaatsen bracht waar anderen niet durfden te dromen. Op haar zestiende verjaardag had ze besloten om haar leven te wijden aan het ontdekken van de wonderen van de natuur. Met een notitieboekje in haar hand en een potlood achter haar oor, trok ze elke dag naar deze baai om te tekenen en te schrijven.
Op een dag, terwijl ze op een grote rots zat met uitzicht op de zee, merkte ze iets vreemds op in het water. Het leek wel alsof er iets glinsterde tussen de golven. Haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ze sprong van haar plek en rende naar het strand. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het geen gewoon voorwerp was dat daar lag; het was een prachtige schelp, groter dan haar handpalm en versierd met iriserende kleuren die alle tinten van de regenboog leken te bevatten.
Zoe raapte de schelp op en hield deze tegen het licht. Terwijl ze dit deed, hoorde ze plotseling een zacht gefluister achter zich. Verrast draaide ze zich om en zag tot haar verbazing een figuur staan tussen de bomen aan de rand van de baai. Het was een meisje met lang, golvend haar dat glinsterde als sterrenstof in het zonlicht. Ze droeg een jurk gemaakt van bladeren en bloemen die perfect bij het landschap paste.
"Hallo," zei het meisje met een stem die klonk als muziek in Zoe's oren. "Ik ben Cato."
"Ik ben Zoe," antwoordde ze nog steeds onder de indruk van Cato's verschijning.
Cato glimlachte geheimzinnig en wees naar de schelp in Zoe's hand. "Die schelp is bijzonder," zei ze. "Hij is verbonden met magie."
Zoe's ogen glinsterden van nieuwsgierigheid. "Magie? Wat voor magie?"
Cato leunde dichterbij en fluisterde: "De magie van dromen en vriendschap." Ze maakte een gebaar naar achteren, waar iets uit het bos kwam tevoorschijn: een majestueuze eenhoorn! Zijn vacht glansde als sneeuw onder de zon, en zijn hoorn straalde licht uit dat zelfs in deze heldere dag zichtbaar was.
Zoe kon niet geloven wat ze zag; dit was geen fantasie meer maar werkelijkheid! De eenhoorn kwam dichterbij lopen, zijn grote ogen vol wijsheid keken Zoe aan.
"Dit is Lumos," zei Cato trots terwijl ze haar hand op Lumos' nek legde. "Hij is mijn beste vriend."
Zoe voelde iets in haar hart dat warm aanvoelde; misschien was dit wel wat echte vriendschap betekende – samen zijn met iemand die je begrijpt zonder woorden.
"Mag ik Lumos aanraken?" vroeg Zoe voorzichtig.
Cato knikte enthousiast en stapte opzij zodat Zoe dichterbij kon komen. Met trillende handen strekte Zoe zich uit naar Lumos' zachte vacht. Toen haar vingers contact maakten met zijn huid, voelde ze meteen een golf van energie door zich heen stromen – alsof er duizenden sterren door haar aderen dansten.
"Wat gebeurt er?" vroeg Zoe verwonderd.
"Dat is Lumos' magie," legde Cato uit. "Hij deelt zijn kracht met degenen die puur van hart zijn."
Vanaf dat moment groeide hun vriendschap als onkruid in Olivier's tuin – snel en onstuitbaar! Elke dag na schooltijd rende Zoe naar de baai om Cato en Lumos te ontmoeten. Samen verkenden ze verborgen grotten langs de kliffen, maakten lange wandelingen door bossen vol geheimen en genoten van picknicks op zonnige dagen terwijl Lumos rustig naast hen stond te grazen.
Op een dag besloten ze om verder weg te gaan dan ooit tevoren – naar het oude kasteel dat bovenop één van de hoogste kliffen stond. Het kasteel stond al jaren leeg maar had altijd al hun nieuwsgierigheid gewekt.
Terwijl ze omhoog klommen over smalle paden vol rotsblokken, vertelde Cato verhalen over oude koningen en verloren schatten die ooit in dat kasteel waren verborgen geweest.
“Denk je dat we iets zullen vinden?” vroeg Zoe hoopvol terwijl ze voorzichtig over een steile helling liep.
“Misschien,” antwoordde Cato geheimzinnig terwijl Lumos naast hen huppelde als een trouwe schaduw.
Eenmaal aangekomen bij het kasteel stonden ze stil bij de enorme poort die half openstond als uitnodiging voor avonturiers zoals zijzelf. Binnenin waren er hoge muren bedekt met klimop en gebroken ramen waardoor zonnestralen binnenvielen als gouden stralen licht.
Ze dwaalden door verlaten zalen vol stofbedekte meubels totdat Cato plotseling stopte bij wat leek op een oude troonzaal. In het midden stond nog steeds één troon rechtop – majestueus maar vergeten door tijdsgeest.
“Dit moet wel eens belangrijk geweest zijn,” fluisterde Zoe terwijl ze dichterbij kwam om beter te kijken.
Plotseling voelde Lumos zich ongemakkelijk; hij begon rondjes te lopen alsof hij iets voelde wat zij niet konden zien of horen.
“Wat is er?” vroeg Cato bezorgd toen zij ook merkte hoe Lumos zich gedroeg.
Voordat iemand kon reageren begon er plotseling licht vanuit één hoek van de zaal te stralen – helder genoeg om zelfs schaduwen weg te jagen! De stralen leken rechtstreeks uit Lumos’ hoorn te komen!
“Wat gebeurt hier?” riep Zoe verrast terwijl zij samen met Cato terugdeinsde voor deze onverwachte gebeurtenis!
Lumos brulde zachtjes maar vastberaden; hij wist precies wat hij moest doen! Met één sprongetje ging hij vooruit richting lichtbron – alsof hij hen wilde leiden naar iets belangrijks!
Zoe keek naar Cato; hun ogen spraken boekdelen zonder woorden nodig waren… Dit avontuur zou hen misschien meer leren dan alleen over verloren schatten of vergeten koningen!
Met hernieuwd vertrouwen volgden zij hun magische vriend verder doorheen dit mysterieuze licht tot alles rondom hen vervaagde…
En zo gingen zij verder… zonder enige moraal of hint voor toekomstige avonturen… enkel samen genieten van elk moment zoals echte vrienden doen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes