Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Sammy en de magische boom**
In een uitgestrekt bos, ver weg van de drukte van de wereld, stond een boom die anders was dan alle andere bomen. Deze boom had een dikke, knoestige stam en takken die zich als armen naar de lucht uitstrekten. De bladeren waren zo groen dat ze bijna glansden in het zonlicht. Het was een plek waar dieren vaak samenkwamen om te rusten of te spelen, maar het was ook een plek waar niemand echt aandacht aan besteedde. Behalve ik, een verveelde schildpad die altijd op zoek was naar iets om me mee bezig te houden.
Op een dag, terwijl ik langzaam over het pad slenterde dat door het bos kronkelde, zag ik twee kinderen in de buurt van de magische boom staan. De jongen heette Sammy en het meisje heette Eline. Ze waren druk in gesprek en leken helemaal in hun eigen wereldje te zitten. Ik besloot me dichterbij te bewegen om beter te kunnen horen wat ze zeiden.
“Wat als we deze boom kunnen beklimmen?” vroeg Sammy met glinsterende ogen. Hij keek naar de takken die hoog boven hen uitstaken, alsof hij al droomde van het avontuur dat hen te wachten stond.
Eline lachte en schudde haar hoofd. “Dat is geen goed idee! Wat als we vallen? En kijk eens hoe groot die takken zijn! We hebben geen klimmateriaal.”
“Maar stel je voor,” zei Sammy met een vinger omhoog gestoken, “hoe geweldig het zou zijn om daarboven te zitten! We zouden alles kunnen zien!”
Ik kon niet helpen maar glimlachen bij hun enthousiasme. Kinderen hebben zo’n levendige fantasie; ze zien dingen die volwassenen vaak vergeten. Terwijl ik daar zat, begon ik me af te vragen wat er zou gebeuren als ze echt zouden proberen de boom te beklimmen.
Sammy keek nog eens naar de takken en besloot toen dat hij het toch wilde proberen. “Kom op, Eline! We kunnen het samen doen!” Hij begon al richting de stam van de boom te lopen.
Eline aarzelde even maar volgde hem uiteindelijk met een zucht. “Oké, maar alleen als we voorzichtig zijn.”
Ze begonnen aan hun klim. Sammy ging eerst en vond snel grip op de ruwe schors van de boomstam. Eline volgde hem op veilige afstand, haar handen stevig om de takken geklemd terwijl ze zich omhoog werkte.
Ik besloot om op mijn gemak verder te gaan met mijn slentertocht en hun klim vanuit mijn eigen tempo gade te slaan. Het duurde niet lang voordat ik hoorde hoe Sammy enthousiast riep: “Kijk Eline! Ik ben bijna boven!”
Eline keek omhoog en haar ogen werden groot van verbazing toen ze zag hoe ver Sammy al was gekomen. “Weet je zeker dat je daarboven veilig bent?” vroeg ze bezorgd.
“Ja!” riep hij terug terwijl hij zich vastklampte aan een dikke tak die zich uitstrekte naar de zon.
Terwijl ik verder slenterde, merkte ik dat er meer dieren naar de boom kwamen kijken: vogels floten vrolijk in de takken terwijl eekhoorns nieuwsgierig rondhuppelden onderaan de stam. Iedereen leek gefascineerd door wat er gebeurde.
Sammy bereikte eindelijk een grote tak waar hij kon zitten zonder bang te zijn om te vallen. Hij keek uit over het bos en zijn gezicht straalde van blijdschap. “Dit is geweldig!” riep hij uit.
Eline had inmiddels ook haar weg gevonden naar een lagere tak naast hem en kon nu ook genieten van het uitzicht zonder al teveel risico’s te nemen. “Het is echt mooi hier,” gaf ze toe terwijl ze naar beneden keek waar alle dieren zich verzameld hadden.
De tijd verstreek terwijl ze daar zaten, genietend van hun uitzicht en elkaars gezelschap – hoewel er geen echte interactie tussen hen plaatsvond omdat Eline nog steeds op haar veilige afstand bleef zitten.
Ik besloot dat dit misschien wel het meest interessante was wat er in lange tijd gebeurd was in dit bos; twee kinderen die samen iets deden zonder enige zorgen of angsten over wat anderen dachten of deden.
Na enige tijd begon Sammy weer te praten: “Wat denk je dat er nog meer boven ons is? Misschien zien we wel andere bomen of zelfs huizen!”
Eline lachte weer om zijn enthousiasme maar zei: “Laten we niet verder omhoog gaan; dit is al hoog genoeg voor mij.”
En zo zaten ze daar nog even stilletjes naast elkaar, genietend van hun moment in deze magische omgeving – hoewel ik betwijfelde of zij ooit beseften hoe bijzonder deze ervaring eigenlijk was voor hen beiden.
Uiteindelijk besloten ze weer naar beneden te klimmen; voorzichtig zoals altijd gingen ze stap voor stap terug naar beneden totdat ze veilig weer op aarde stonden.
“Dat was leuk!” zei Sammy enthousiast terwijl hij zijn handen afveegde aan zijn broekspijpen vol stof.
“Ja,” gaf Eline toe met een glimlach, “maar laten we nu iets anders doen.”
En zo liepen ze weg van de magische boom zonder verder na te denken over wat er net gebeurd was – gewoon twee kinderen die genoten hadden van hun dag in het bos zonder enige verplichtingen of zorgen over wat morgen zou brengen.
Ik bleef nog even bij de boom staan en dacht na over alles wat ik had gezien – hoe simpel plezier kan zijn wanneer je gewoon jezelf toestaat om even stil te staan bij wat er om je heen gebeurt zonder enige druk of verwachtingen erbij.
De zon begon langzaam onder te gaan achter de horizon terwijl ik verder slenterde door het bos; misschien zou ik morgen weer terugkomen bij deze bijzondere plek waar alles zo eenvoudig leek – net zoals Sammy en Eline hadden gedaan vandaag zonder enige reden dan gewoon genieten van elk moment dat voorbijging.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes