Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De ontdekking van het verborgen kasteel**
In een land dat ver weg lag van de drukte van de steden en dorpen, bevond zich een uitgestrekt veld. Het was een plek waar de zon altijd scheen en de lucht helder blauw was. Op deze open vlakte stond een oude, majestueuze boom. Zijn takken reikten hoog de lucht in en zijn bladeren fluisterden zachtjes in de wind. Onder deze boom zat een nieuwsgierige ontdekkingsreiziger, die zijn notitieboekje op schoot had liggen en met grote ogen om zich heen keek.
De ontdekkingsreiziger heette Thomas. Hij had al vele landen bezocht, maar deze plek fascineerde hem meer dan ooit tevoren. Terwijl hij zijn pen over het papier liet glijden, noteerde hij alles wat hij zag: de kleuren van het gras, het gezang van de vogels en zelfs het zachte geritsel van kleine dieren die zich tussen de struiken verstopten.
Op een dag, terwijl Thomas onder de schaduw van de grote boom zat te schrijven, merkte hij iets vreemds op aan de rand van het veld. Een paar meter verderop stond een groep kinderen te spelen. Ze renden rond, lachten en leken zich te vermaken met hun spelletjes. Thomas kon niet anders dan glimlachen bij het zien van hun vreugde.
Een jongen met krullend haar en een brede glimlach viel hem op. Zijn naam was Bobby. Hij was vol energie en leek altijd op zoek naar avontuur. Naast hem stond Fay, een meisje met lange vlechten die haar gezicht omlijstten. Ze had een nieuwsgierige blik in haar ogen en leek net zo dol op avontuur als Bobby.
Thomas besloot om dichterbij te gaan zitten om beter te kunnen luisteren naar hun gesprekken. De kinderen spraken over hun dromen en fantasieën; ze vertelden elkaar verhalen over verborgen schatten en mysterieuze plaatsen die ze ooit zouden willen ontdekken.
“Wat als we een kasteel vinden?” zei Bobby enthousiast terwijl hij met zijn handen gebaarde alsof hij het kasteel al voor zich zag staan.
“Ja! Een verborgen kasteel!” vulde Fay aan met glinsterende ogen. “Stel je voor dat we daar binnen kunnen kijken!”
Thomas voelde zijn hart sneller kloppen bij hun woorden. De kinderen spraken vol overtuiging over iets dat voor hen heel echt leek, maar wat ook heel onwaarschijnlijk was in deze open vlakte zonder enige tekenen van menselijke bewoning of geschiedenis.
“Waar zou zo’n kasteel dan kunnen zijn?” vroeg Bobby terwijl hij nadenkend naar de horizon staarde.
Fay wees naar een heuvel in de verte die bedekt was met hoge grassen en wilde bloemen. “Daar! Misschien ligt er wel iets verstopt achter die heuvel.”
Zonder aarzelen sprongen Bobby en Fay op en renden richting de heuvel, hun stemmen vol enthousiasme echoënd door het veld. Thomas kon niet anders dan hen volgen; zijn nieuwsgierigheid was gewekt door hun onschuldige enthousiasme.
Toen ze bij de heuvel aankwamen, zagen ze dat er inderdaad iets bijzonders aan de hand was. Aan de andere kant van de heuvel lag een smalle doorgang tussen twee grote rotsen die bedekt waren met mos en klimop. De kinderen keken elkaar aan met blije gezichten; dit moest wel dé ingang zijn naar hun verborgen kasteel!
“Zullen we gaan kijken?” vroeg Fay terwijl ze haar hand naar Bobby uitstak.
“Ja! Laten we gaan!” riep Bobby uitgelaten terwijl hij vooruit sprong.
Thomas volgde hen op veilige afstand; hij wilde niet tussen hen in komen staan of hun avontuur verstoren. Terwijl ze door de smalle doorgang liepen, voelden ze zich alsof ze in een andere wereld stapten.
Aan de andere kant vonden ze zichzelf in een kleine open ruimte omringd door hoge bomen en dichte struiken. In het midden stond wat leek op ruïnes – stenen muren bedekt met mos en takken die ooit deel uitmaakten van iets groots: misschien wel een kasteel!
Bobby rende naar voren om alles beter te bekijken terwijl Fay voorzichtig achter hem aan liep, haar ogen wijd open van verwondering.
“Dit is geweldig!” zei Bobby terwijl hij tegen één van de muren leunde die nog overeind stond. “Stel je voor hoeveel avonturen hier hebben plaatsgevonden!”
Fay knikte enthousiast terwijl ze rondkeek naar wat er nog over was van het oude gebouw. “Ik vraag me af wie hier ooit heeft gewoond,” zei ze dromerig.
Thomas kon niet anders dan genieten van hun enthousiasme terwijl hij stilletjes toekeek vanuit zijn schuilplaats onder een boom dichtbij. De kinderen waren zo gefocust op hun ontdekking dat ze geen idee hadden dat iemand hen observeerde.
Bobby begon nu rond te rennen tussen de stenen muren, alsof hij zelf deel uitmaakte van een groot verhaal vol ridders en prinsessen. Fay volgde hem snel; samen verkenden ze elk hoekje van wat eens misschien wel indrukwekkende zalen waren geweest.
Na enige tijd vonden ze zelfs enkele oude meubels – wat er nog over was tenminste – zoals gebroken stoelen bedekt met stof en splinters hout die nog steeds herinnerden aan betere tijden.
“Dit moet wel eens mijn kamer geweest zijn!” zei Bobby lachend terwijl hij zich voorstelde hoe het zou zijn geweest om hier te wonen als prins.
Fay lachte mee maar keek ook serieus naar hem: “En ik zou jouw beste vriendin zijn geweest!”
De twee vrienden bleven urenlang spelen tussen de ruïnes, verzonken in hun fantasieën over heldhaftige avonturen in dit vergeten stukje geschiedenis dat zij hadden ontdekt onder het toeziend oog van Thomas.
De zon begon langzaam onder te gaan toen Thomas besloot dat het tijd werd om terug te keren naar zijn notitieboekje onder de grote boom waar alles begon. Hij wist dat dit moment bijzonder was – niet alleen voor hem als ontdekkingsreiziger maar vooral voor Bobby en Fay die samen iets moois hadden gevonden in deze wereld zonder magie of geheimen: gewoon vriendschap, avontuur en verbeelding onder het bladerdak van oude bomen waar verhalen tot leven kwamen zonder enige moraal of slotzin waarin meer avonturen werden beloofd.
En zo verlieten Thomas, Bobby en Fay samen dit verborgen stukje verleden – elk met hun eigen gedachten over wat zij hadden gezien; elk met dromen over nieuwe ontdekkingen die nog zouden komen – maar vooral blij dat zij dit moment samen hadden beleefd onder dezelfde zon die hen altijd zou blijven verlichten.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes